Οι υποψίες και η αϋπνία

του  Δημ.  Σεβαστάκη*  (Ελευθεροτυπία 28.12.2009)

  

Η «εξεγερτική εγρήγορση της Αριστεράς» δεν μπορεί να είναι μίμηση των διάφορων εκδηλώσεων της κοινωνική οργής, αλλά η μετατροπή τους σε μια νέα πολιτική ποιότητα.

Η δουλειά της Αριστεράς δεν είναι το επαναστατικό styling, το ηττοπαθές παρακολούθημα της έκρηξης ούτε όμως και η ηθικολογική καταστολή της. Δεν είναι η μεταμφίεση «σ’ αυτό που θέλει ο κόσμος». Δουλειά της Αριστεράς είναι η δύσκολη και κοπιώδης αναγωγή της λαϊκής επιθυμίας σε ένα σύνθετο πολιτικό και ηθικό πρότυπο. «Μη σπας, σκέψου, εκλογίκευσε». «Μην προσχωρείς καταναλωτικά, κρίνε, επιφυλάξου». Δουλειά της Αριστεράς είναι να στρέψει το ρέμα προς τη δομική κριτική. Αλλά κυρίως να στραφεί η ίδια. Αυτό μόνο μπορεί να την ξαναθεμελιώσει. Όχι οι εύκολες φλόγες του μπαμ - μιας τζούφιας τσαντισμένης έκρηξης που γρήγορα λήγει. Ούτε ο αριστερός καθωσπρεπισμός των νουθεσιών και της άμυνας στο νεοφιλελεύθερο θράσος. Δουλειά, επίσης, της Αριστεράς δεν είναι η κολακεία (π.χ.) του διορισμένου από την κομματική εύνοια -και παρασιτικά απασχολούμενου- που θέλει διά του πλαγίου να προηγηθεί στην εργασιακή ουρά και στον ανταγωνισμό. Αυτός δεν κερδίζεται από την Αριστερά γιατί είναι ιδρυτικά αντι-αριστερός στην ίδια την ηθική του.

Έρικ Χομπσμπάουμ: Οι οικονομίες του νέου αιώνα θα πρέπει να είναι μικτές

Μια απάντηση στη φιλελεύθερη προπαγάνδα

Ο Έρικ Χομπσμπάουμ αναλύει την επιστροφή της ιδέας του κομμουνισμού*:

Η ιδέα του κομμουνισμού, όπως επανεμφανίζεται σήμερα, μπορεί να μας βοηθήσει να ερμηνεύσουμε και να αλλάξουμε τον κόσμο;

Δεν το πιστεύω.

Ως πολιτικό πρόγραμμα ο κομμουνισμός δεν υπάρχει πια: ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» του σοβιετικού μπλοκ κατέρρευσε και δεν υπάρχει καμία περίπτωση να ξαναφέρουμε στην επικαιρότητα την ιδέα μιας οικονομίας εντελώς σχεδιοποιημένης και συγκεντρωτικής -- ιδέα που δεν τη διατύπωσε ποτέ, άλλωστε, ο Μαρξ.

Στην πραγματικότητα, η κύρια συνεισφορά του κομμουνισμού ήταν η ιδέα μιας επαναστατικής πρωτοπορίας: του Κόμματος. Τα κομμουνιστικά κόμματα ήταν μόνιμοι δημιουργοί κοινωνιών και κρατών. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, που είχε 5.000 μάχιμα στελέχη μπόρεσε σε δύο χρόνια να γίνει ένα κόμμα με εκατοντάδες χιλιάδες μέλη, ικανό να προσελκύσει εκατομμύρια ψηφοφόρους. Στο Βιετνάμ το Κομμουνιστικό Κόμμα, αν και μειοψηφικό, είχε την κατάλληλη δομή για να αποτελέσει τη βάση ενός πολύ ευρύτερου πράγματος: μια κοινωνίας.

Αλλά όλα αυτά προέκυψαν από κοινωνικοικονομικές συνθήκες που δεν υφίστανται πια.

Ομιλία του Βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γρ.Ψαριανού στη συζήτηση για τον Προϋπολογισμό του 2009

        Τις ημέρες εκείνες έκαναν σύναξη ανοιχτή τα παιδιά και λάβανε την απόφαση - επειδή τα κακά μαντάτα πλήθαιναν στην πρωτεύουσα - να βγουν έξω σε δρόμους και σε πλατείες, με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει: μια παλάμη φως κάτω από τ’ ανοιχτό πουκάμισο με το σταυρουδάκι του ήλιου, όπου έχει κράτος κι’ εξουσία η άνοιξη. Και πηγαίνανε πάλι μπροστά,
       Οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες.
       Και πολλοί φορούσαν μαντήλια , και κασκόλ και μάσκες και κουκούλες γιατί έπεφταν βροχή τα χημικά- τα απαγορευμένα και στον πόλεμο - και ήταν γεμάτος ο τόπος κάμερες, που τους έγραφαν, αλλά έδειχναν μόνο φωτιές και σπασίματα, για να στήσουν το τηλεοπτικό σκηνικό να τρομάξει ο «νοικοκυραίος» απ’ την εξέγερση των ανοικοκύρευτων, των «μη νοικοκυραίων» δεκατριάχρονων και δεκαπεντάχρονων μαθητών, που βγήκαν για πρώτη φορά στο δρόμο επειδή ένας συμμαθητής τους εκτελέστηκε από σφαίρα, η οποία με κατά παραγγελία πόρισμα, εξοστρακίστηκε!
      Που ο δικηγόρος των δολοφόνων είπε ότι ήταν παρεξήγηση και θέλημα θεού και ήξερε το κατασκευασμένο πόρισμα δέκα μέρες πριν !