Γρηγόρης Ψαριανός : "Θέλω απόψε να σου γράψω..."

          Αγαπητοί σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ, συναγωνιστές και συνοδοιπόροι,
           δεξιοί αναθεωρητές, σταλινικοί, τροτσκιστές, μαοϊκοί, αριστεροί σοσιαλδημοκράτες, κεντροαριστεροί, αντιευρωπαϊστές και τσιράκια του Μάαστριχ, αναρχοαυτόνομοι και λικβινταριστές, ρεβιζιονιστές και κομμουνιστοχριστιανοί, οπορτουνιστές και δογματίλες, ξεστρατισμένοι κνίτες και συντεταγμένοι αντιφρονούντες, σκύθες και ιλλυροί, πελασγοί και ακαρνάνες, πομάκοι και ρουμανόβλαχοι, λακέδες και λακεδαιμόνιοι, πασοκιστές και αντίχριστοι, χειροπράκτες και διανοούμενοι, μακεδόνες και γυφτοσκοπιανοί, εξαρχειώτες και εξαρχειωμένοι, αντιλόπες και στρουθοκάμηλοι, μπετοναρμέδες και ρεμπετασκέρηδες.
           "Ο δρόμος αυτός δεν τελειώνει. Δεν έχει αλλαγή. Καμμιά φωτιά στην κορυφή του. Κράτησα τη ζωή μου. Το χιόνι και το νερό παγωμένο. Βραδυάζει. Στα πατήματα των α-λόγων" (Σεφέρης μουστάκια...).
          Δύσκολοι οι καιροί για ομονοούντες και ετεροδημότες. Για ελευθερόφρονες και φραξιονιστές. Τι κι αν χρειάζεται η μέγιστη κοινή σύμπραξη για τους ελάχιστους κοινούς στόχους. Πως να συνταιριάσουμε τον μέγιστο κοινό διαιρέτη με το ελάχιστο κοινό πολλαπλάσιο, άνθρωποι μονάχοι σα ξεδοντιασμένοι βράχοι, πολυδιαβασμένοι, παραμορφωμένοι, αστοιχείωτοι. "Αλλοίμονο σ' αυτούς που (δεν) αγάπησαν, αλλοίμονο, αλλοίμονο, αλλοίμονο.
Αλλοίμονο σ' αυτούς που (δε) δακρύσανε, ζωή, την ομορφιά σου (δε) γνωρίσανε, ζωή" (Κωστής Χρήστου, μουστάκια...).

«Τι είν’ η πατρίδα μας ? »

               Ακολουθούν δύο κείμενα του Παντελή Μπουκάλα, που δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα "Καθημερινή", ένα παλιότερο και ένα πρόσφατο . Αφιερώνονται σε κάθε είδους "ελληναράδες" δεξιούς αλλά και "αριστερούς"  (υπάρχουν και τέτοιοι).

«Τι  είν’ η πατρίδα μας » - ξανά

Θυμόμαστε - δεν θυμόμαστε ότι το ποίημα είναι του Ιωάννη Πολέμη, μπερδεύουμε - δεν μπερδεύουμε τα «άσπαρτα» βουνά με τα «άπαρτα», που μάλλον μας ακούγονται πιο ηρωικά (εδώ μπερδεύουμε, με πρώτον και στομφωδέστερο τον κ. Καρατζαφέρη, την «κόψη του σπαθιού την τρομερή» με την «όψη που με βία μετράει τη γη»), το σίγουρο είναι πως οι στίχοι «Τι είν’ η πατρίδα μας; Μην είναι οι κάμποι; / Μην είναι τ’ άσπαρτα ψηλά βουνά;» κ.τ.λ. κ.τ.λ., διεκδικούν τα πρωτεία της φήμης από ένα άλλο ποίημα του ίδιου ποιητή που συνεχίζει να πυροδοτεί συζητήσεις, εκείνο για το «Κρυφό Σχολειό».

«Τι είν’ η πατρίδα μας», ακριβώς, τιτλοφορούνταν ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε το 1997, με τον υπότιτλο «Εθνοκεντρισμός στην εκπαίδευση», την επιμέλεια της Αννας Φραγκουδάκη και της Θάλειας Δραγώνα και τη συμβολή άλλων πέντε κοινωνικών επιστημόνων. Για δώδεκα χρόνια το βιβλίο αφορούσε τους κοινωνιολόγους, τους εκπαιδευτικούς κι όσους ακόμα νοιάζονται για το πώς σχηματίζεται η εικόνα του «άλλου», άρα και του εαυτού μας, μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία.

Οταν όμως η κ. Δραγώνα έγινε ειδική γραμματέας του υπουργείου Παιδείας, ανέλαβαν δράση οι πολιτικάντες (ο κ. Καρατζαφέρης, ο κ. Γεωργιάδης, που αντιπροτείνει ως εθνικώς πρέπον το εγχειρίδιο ενός χουντικού - εθνικοσοσιαλιστή, ο κ. Τραγάκης της συρόμενης Ν.Δ.), με τη συνεπικουρία εφημερίδων (κυρίως κυριακάτικων) ειδικευμένων στην αγοραία και αγρίως λαϊκιστική «εθνική κατήχηση», και διαφόρων Ενώσεων Αποστράτων (εκείνο το «ένας λοχίας μάς χρειάζεται», δεν λέει ακόμα να φύγει από το μυαλό ορισμένων). Εκοψαν κι έραψαν όλοι τούτοι, που βέβαια δεν μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν το καταραμένο βιβλίο ή έστω να το ξεφυλλίσουν (ας είναι καλά τα γκαιμπελικά μπλογκ των αγρυπνούντων ελληνοφυλάκων), κατασκεύασαν φράσεις και τις φόρτωσαν στην πένα των συγγραφέων, έγινε και «διαδήλωση» από το ΛΑΟΣ και τη «Χρυσή Αυγή», με αίτημα «Εξω οι ανθέλληνες από το υπουργείο Παιδείας», όπου «ανθέλληνες» είναι όσοι δυσκολεύονται να συμφωνήσουν πως είμαστε λαός περιούσιος με ιστορία δεκαπέντε χιλιάδων χρόνων και βάλε, άρχοντες της οικουμένης εκ κληρονομίας, αποικιστές του σύμπαντος ήδη από τον καιρό των προσωκρατικών κ.τ.λ. Γνωστά είναι όλα τούτα και, αν εξαιρεθεί η «πορεία διαμαρτυρίας», έχουν ξαναγίνει, εις βάρος του «Εβραίου» κ. Χρήστου Ροζάκη παλαιότερα, της κ. Ρεπούση έπειτα, του πανεπιστημιακού κ. Κόκκινου προ μηνών. Γνωστό είναι επίσης ότι ο εθνικισμός, όταν μάλιστα τρέφεται από εθνικοσοσιαλιστικές «ιδέες» και απολήγει αφεύκτως σε ρατσιστικές κραυγές, δεν είναι απλώς κακέκτυπο του πατριωτισμού, είναι τυχοδιωκτική καπηλεία του και βαρύτατη προσβολή του. Δεν έχει δα κανένας την υποχρέωση να «απολογηθεί» για τη φιλοπατρία του στον κ. Πλεύρη ή πάλι στον κ. Ψωμιάδη ή τον μητροπολίτη Ανθιμο.

Ανακοίνωση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ για τις επιθέσεις εναντίον της ειδικής γραμματέως του Υπουργείου Παιδείας, Θ. Δραγώνα

         
        Οι επιθέσεις εναντίον της Ειδικής Γραμματέως του Υπουργείου Παιδείας καθηγήτριας του Πανεπιστημίου Αθηνών και πρώην βουλευτού, κ. Θάλειας Δραγώνα, από ποικιλώνυμους ακροδεξιούς κύκλους έχουν προ πολλού ξεπεράσει τα όρια της πολιτικής διαφωνίας. Αντί της ευθείας, και θεμιτής, κριτικής σε πολιτικές απόψεις, αποφάσεις και σχεδιασμούς, επιχειρείται η προσωπική σπίλωση.

        Η συμμετοχή βουλευτών στην προσπάθεια σπίλωσης της τιμής και της υπόληψης της κ. Θάλειας Δραγώνα είναι απαράδεκτη, αποπνέει σκοταδισμό και εκθέτει το Κοινοβούλιο.

       Με την επίθεση κατά της κ. Δραγώνα οι κύκλοι της ακροδεξιάς θέλουν να παρεμποδίσουν και να ματαιώσουν τις προσπάθειες να αναγνωριστούν και να γίνουν σεβαστές σε όλα τα πεδία, συμπεριλαμβανόμενης και της εκπαίδευσης, η γλώσσα και οι πολιτισμικές ιδιαιτερότητες των μεταναστών. Πρόκειται για τα ίδια δικαιώματα που διεκδίκησαν με πείσμα και σημαντικούς αγώνες οι Έλληνες μετανάστες και πολιτικοί πρόσφυγες στις χώρες υποδοχής.

      Η Κοινοβουλευτική Ομάδα του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς εκφράζει γι’ αυτούς τους λόγους ομόφωνα την αλληλεγγύη της στην κ. Θάλεια Δραγώνα.

Ο νεοφασισμός εντός των τειχών

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΑΣΑΠΗ* (Αυγή, 10/1/2009)

Οι επιθέσεις ενάντια στην καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών και νυν ειδική γραμματέα του υπουργείου Παιδείας Θάλεια Δραγώνα, οι οποίες ξεκίνησαν με το πρωτοφανές γεγονός της οργάνωσης από το ΛΑΟΣ πορείας διαμαρτυρίας με σύνθημα «Έξω οι ανθέλληνες από το Υπουργείο Παιδείας!» και η αποδοχή --εκφρασμένη ή σιωπηρή-- του αιτήματος αυτού από βουλευτές της Ν.Δ., διαμορφώνουν μια ιδιαίτερα επικίνδυνη πολιτική πραγματικότητα.
Παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν έχει ενδώσει μέχρι σήμερα, αλλά και με δεδομένο ότι δεν έχει απαντήσει πολιτικά στη συμβολική τρομοκρατία της ακροδεξιάς, όπως δεν έχουν αντιδράσει ολοκληρωμένα, πέρα από ανακοινώσεις αποδοκιμασίας των γεγονότων, και οι οργανώσεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς (σημειώνω ωστόσο την έγκαιρη αντίδραση της Συσπείρωσης Πανεπιστημιακών Θεσσαλονίκης).
Οι επιθέσεις ενάντια στην καθηγήτρια Θάλεια Δραγώνα διαμορφώνουν «ανεπαίσθητα» μια επικίνδυνη πολιτική πραγματικότητα, γιατί υποστασιοποιούν ένα τυπικά νεοφασιστικό πολιτικό σχέδιο δράσης: κατασκευάζουν έναν «εθνικό κίνδυνο» τον οποίο προσωποποιούν, διαστρεβλώνουν απόψεις και αναπαράγουν με συστηματικό τρόπο ψευδή στοιχεία, δημιουργούν μια κατάσταση έντασης με πλαστά διλήμματα και διχαστικές επιλογές, για να καταλήξουν, στο όνομα του εθνικισμού, σε ρατσιστικές επιλογές.
Εν προκειμένω, στην αντίθεσή τους στην προβλεπόμενη από το νομοσχέδιο για τους μετανάστες πολιτογράφηση των παιδιών τους. Πρόκειται για το ίδιο πολιτικό σχέδιο το οποίο μερικά χρόνια πριν, με αφορμή τους σημαιοφόρους στις σχολικές παρελάσεις συνέβαλε σημαντικά στη συγκρότηση και την κοινοβουλευτική παρουσία του ΛΑΟΣ. Ένα πολιτικό σχέδιο βασισμένο στον συνδυασμό εθνικισμού και ρατσισμού, ένα συνδυασμό ο οποίος διαχρονικά αποτελεί συστατικό στοιχείο της φασιστικής σκέψης.

«Οι αξίες και η αξία της Αριστεράς – Ένα αντι-εκσυγχρονιστικό δοκίμιο για την οικονομία και την κοινωνία» του Ευκλείδη Τσακαλώτου.

Οι εκσυγχρονιστές ξανάρχονται ! Μετά από την πεντάχρονη θέση τους στο περιθώριο και την πλήρη κυριαρχία των «κοινωνικά νεοφιλελεύθερων» του Καραμανλή , επανέρχονται σιγά –σιγά στο προσκήνιο της πολιτικής και της κοινωνίας οι «εκσυγχρονιστές». Καταλαμβάνουν καίριες θέσεις στον κρατικό μηχανισμό με κύριο στόχο και πάλι τον «εκσυγχρονισμό» της κοινωνίας και την αποκρατικοποίηση των πάντων. Επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε παραμένει το βιβλίο του Ευκλείδη Τσακαλώτου – αν και σήμερα οι περιστάσεις  διαφέρουν- με το οποίο ασκήθηκε κριτική στον εκσυγχρονισμό. Το κείμενο που ακολουθεί είναι η ομιλία μου κατά την παρουσίαση του βιβλίου στην Πρέβεζα στις 18.2.2006.

«Φίλες και φίλοι καλησπέρα,

Αισθάνομαι λίγο άβολα απόψε που είμαι εδώ, μαζί με ένα εξέχοντα πανεπιστημιακό και διανοούμενο της Αριστεράς τον Κώστα Γαβρόγλου, για να παρουσιάσω ένα βιβλίο του Ευκλείδη Τσακαλώτου.

Πριν όμως αναφέρω οτιδήποτε για το βιβλίο, θέλω να πως λίγα πράγματα για τον συγγραφέα του. Όχι το βιογραφικό του, αυτό εξ άλλου αναγράφετε στο βιβλίο. Θα πω για όσα σημαντικά κερδίσαμε πολλοί από εμάς ( μιλάω στον πληθυντικό με την άδεια ελπίζω των συντρόφων του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ ) γνωρίζοντας τον Ευκλείδη , αρχικά ως υποψήφιο βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και στην συνέχεια ως μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΝ. Κάποιοι βέβαια ήταν φίλοι του και τον γνωρίζανε από χρόνια , κάποιοι άλλοι τον γνωρίζαμε και από τα κείμενα του στην «Εποχή» και την «Αυγή» .

Έχω την αίσθηση πως σε πολλούς από εμάς άλλαξε τον τρόπο για το πώς πρέπει να αντιλαμβανόμαστε την πολιτική συμμετοχή και δραστηριότητα, θέτοντας τα θεμελιακά ζητήματα της θεωρίας και των αξιών της Αριστεράς ως προτεραιότητα. Τον γνωρίσαμε την κρίσιμη, για την ανανεωτική ριζοσπαστική αριστερά, περίοδο της προσπάθειας για την ενότητά της, που είχε σαν κορύφωση την δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ. Της προσπάθειας που δυστυχώς δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί. Τον γνωρίσαμε και τον είδαμε πως έθετε τα προβλήματα και πως έδινε τις εξηγήσεις για τα κρίσιμα πολιτικά ζητήματα της συγκυρίας. Χωρίς ο λόγος του να χάνει τίποτε από την επιστημονική προσέγγιση γινόταν άμεσα κατανοητός, ιδιαίτερα με τη χρησιμοποίηση παραδειγμάτων. Γνωρίζουμε ότι ο Ευκλείδης και προφορικά και στα γραπτά του χρησιμοποιεί παραδείγματα εντυπώσεων . Πρόχειρα θυμάμαι κείμενά του με τους τίτλους «Ο Πρίγκιπας Χάρυ, ο Πρόεδρος Κάρολος και η Ιστορική Μνήμη » «Συμμετοχική Δημοκρατία - Ιδού η Ρόδος ιδού το πήδημα » «Οι φαλακρές ιδέες και τα Μαύρα Μαλλιά» κ.α

Η ελληνική οικονομία εφ' όλης της ύλης

             Μια συζήτηση του Ευκλείδη Τσακαλώτου με τον Γιάννη Στουρνάρα (Αυγή, 1.1.2010)

    

Καθώς η παγκόσμια οικονομική κρίση εισέρχεται στην τρίτη χρονιά, πολλοί διερωτώνται αν θα επιβεβαιωθούν τα "στοιχεία για γρήγορη ανάκαμψη", αν θα έχουμε άλλο ένα επεισόδιο στην κρίση ή αν θα μπούμε σε περίοδο στασιμότητας. Κι ακόμη: Τι θα γίνει όταν ο ασθενής βγει από την εντατική και το Δημόσιο αποσυρθεί από τη στήριξη για έξοδο από την κρίση; Σε αυτά και στα ιδιαίτερης σημασίας για την ελληνική οικονομία ερωτήματα επικεντρώθηκε η συζήτηση μεταξύ των δύο οικονομολόγων, του Γιάννη Στουρνάρα, προέδρου του ΙΟΒΕ, και του Ευκλείδη Τσακαλώτου.  

Ευκλείδης Τσακαλώτος: Στη δεκαετία του ογδόντα ήσουν καταγραμμένος ως κεϋνσιανός οικονομολόγος. Για παράδειγμα, θυμάμαι στο τέλος αυτής της δεκαετίας ότι πηγαίνατε σε διάφορες εκδηλώσεις όπου εσύ υποστήριζες ότι η οικονομία της αγοράς χαρακτηρίζεται από μια εγγενή τάση αποσταθεροποίησης, και άρα χρειάζεται κρατική παρέμβαση, ενώ ο κ. Αλογοσκούφης, πιο κοντά στον μονεταρισμό, θεωρούσε ότι η αγορά είναι γενικά ένα σταθερό σύστημα και ότι οι κυβερνήσεις είναι αυτές που αποτελούν πηγή αστάθειας και άρα χρειαζόμαστε ανεξάρτητες κεντρικές τράπεζες, κανόνες να περιορίζουν τα ελλείμματα κ.λπ. Κάπου στη δεκαετία του ογδόντα αυτές οι διακριτικές γραμμές χαλάρωσαν και υπήρχε μια σύγκλιση απόψεων μεταξύ κεϋνσιανών και μονεταριστών. Μήπως αυτή η σύγκληση δεν βοήθησε τους οικονομολόγους της δικής σου προσέγγισης να προβλέψουν την κρίση που εκδηλώθηκε;             

Γιάννης Στουρνάρας: Όσο κεϋνσιανός ήμουνα τη δεκαετία του ογδόντα αισθάνομαι ότι είμαι τώρα. Πάντα θεωρούσα ότι οι αγορές, και ιδιαίτερα οι χρηματαγορές, έχουν πρόβλημα σταθερότητας. Αυτό που μεσολάβησε είναι η πολύ μεγάλη εμπλοκή μου με την άσκηση οικονομικής πολιτικής. Ίσως στη δεκαετία του ενενήντα έβλεπα τα πράγματα από τα μέσα, ενώ την προηγούμενη περίοδο τα έβλεπα κάπως πιο θεωρητικά. Πιστεύω στον κρατικό παρεμβατισμό, στο κοινωνικό κράτος και στην κοινωνική συνοχή. Νομίζω ότι το σκανδιναβικό μοντέλο είναι το πιο ελκυστικό.