Ο Μαντέλης και η ομερτά πολιτικών και ΜΜΕ

                            Του Στέλιου Κούλογλου , Tvxs, 27.5.2010

               Η κατάθεση του Τ. Μαντέλη στην Εξεταστική Επιτροπή δεν είναι εξοργιστική μόνο επειδή ομολόγησε ότι δωροδοκήθηκε. Αν ο πρώην υπουργός διέθετε στοιχειώδη τσίπα, θα έπρεπε να ζητήσει συγνώμη από τον ελληνικό λαό, τα σημερινά δεινά του οποίου σχετίζονται άμεσα με το φαγαπότι και τις ρεμούλες στις οποίες συμμετείχε. Θα έπρεπε επίσης να επιστρέψει στο ελληνικό κράτος τα ποσά που του ανήκουν, ως μια ελάχιστη χειρονομία πραγματικής μετάνοιας.

          Αντίθετα, ταμπουρωμένος πίσω από την ασυλία της παραγραφής, ο κ. Μαντέλης αρνήθηκε να συνεισφέρει έστω και στοιχειωδώς στην αποκάλυψη της αλήθειας για το μεγάλο σκάνδαλο που ταλαιπωρεί τόσα χρόνια την χώρα του . Οι δικαιολογίες ήταν προκλητικές: τα 200.000 μάρκα που τσέπωσε το 1998, υποτίθεται για την προεκλογική εκστρατεία του... 2000, ήρθαν στον λογαριασμό του από κάποιο πρόσωπο που δεν γνώριζε και δεν θέλησε να μάθει ποιό ήταν. Το ίδιο και για τις άλλες 250.000 που προστέθηκαν αργότερα στον λογαριασμό του στην Ελβετία, για τις οποίες δεν φρόντισε να μάθει όχι μόνο ποιος τις κατέθεσε αλλά ούτε και γιατί !!

           Δεν έφτανε η κοροϊδία, ο κ. Μαντέλης φρόντισε να προειδοποιήσει και όσους συναδέλφους του, κυρίως από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ, θα παρατραβούσαν την υπόθεση. Η δωροδοκία σε υπουργικό επίπεδο φτάνει τα 10 εκατ. μάρκα και όχι τα ψίχουλα στα οποία αρκέστηκε η ταπεινότητα του, φρόντισε να ενημερώσει τα μέλη της Εξεταστικής Επιτροπής. Η προειδοποίηση είναι σαφής: κοιτάξτε να μην ανοίξω το στόμα μου.

           Θυμίζοντας ότι η ομερτά -ο νόμος της σιωπής της Μαφίας- πρέπει να τηρείται απ όλα τα μέλη αλλά και κρατώντας μια τόσο προκλητική στάση, ο κ. Μαντέλης δείχνει να κάνει ίδιο λάθος στο οποίο πέφτουν και πολλοί νυν συνάδελφοι του: να υποτιμά την κοινωνική αγανάκτηση που διαρκώς συσσωρεύεται. Δεν μπορείς σε μια χώρα όπου οι συνταξιούχοι των 500 ευρώ στερήθηκαν τις συντάξεις τους, να υποστηρίζεις ότι για το... ευτελές ποσό των 450.000 κανείς δεν θα χαράμιζε την καριέρα του ή ότι σε υπουργικό επίπεδο τα «φιλοδωρήματα» είναι πολύ υψηλότερα.

            Η κοινωνική αγανάκτηση είναι που ανάγκασε την αγκυλωμένη Ελληνική δικαιοσύνη να κινηθεί εναντίον του κ. Μαντέλη και θα κρίνει τελικώς αν το σκάνδαλο της Siemens θα τεθεί κάποια στιγμή στις πραγματικές του διαστάσεις. Γιατί ακόμα και από την κατάθεση Μαντέλη, πιο εξοργιστικό είναι το γεγονός ότι καμία εμπλεκόμενη πλευρά, κόμματα, δικαιοσύνη, πολιτικοί δεν προτείνουν το αυτονόητο: ότι η διερεύνηση της υπόθεσης πρέπει να συμπεριλάβει, πέρα από την Siemens, και την Ιντρακόμ στην οποία, από κοινού με την γερμανική εταιρεία, δόθηκαν οι συμβάσεις που ως διοικητής δημόσιων οργανισμών και αργότερα ως υπουργός υπέγραψε ο αργυρώνητος Μαντέλης και τώρα μπαίνουν στο μικροσκόπιο.

          Γιατί θα πρόκειται για παγκόσμια πρωτοτυπία και απόδειξη της αδιαμφισβήτητης ελληνικής τιμιότητας: η μεν Siemens δωροδοκεί τους πάντες αλλά η συνέταιρος ελληνική εταιρεία του κ. Κόκκαλη δεν δωροδοκεί κανένα. Με την εξαίρεση ελάχιστων δημοσιευμάτων τα ΜΜΕ κρατάνε επίσης ένοχη σιωπή. Ο Δ. Παπαδημούλης πρότεινε στην Εξεταστική Επιτροπή να κληθεί για να καταθέσει ο κ. Κόκκαλης. Απομένει να δούμε τι στάση θα κρατήσουν οι συνάδελφοι του από τα άλλα κόμματα και οι «συνάδελφοι» των ΜΜΕ. Αν δηλαδή οι συνθήκες κοινωνικής έκρηξης που δημιουργούνται, θα σπάσουν την ομερτά.

Ένα σχεδιάγραμμα της ελληνικής οικονομικής κρίσης

                                                Του Γεώργου Σταθάκη , Αυγή, 16.5.2010
           Τα αίτια του δημοσιονομικού προβλήματος προκύπτουν από μερικά βασικά δεδομένα που φωτίζουν, ίσως με απόλυτη διαύγεια, το πρόβλημα.

        Πρώτον, το χρέος είναι δημιούργημα της δεκαετίας του 1980. Το 1980 το χρέος ήταν μόλις 20% του ΑΕΠ, το 1990 ήταν 80% και το 1993 ήταν 120%. Έκτοτε περιστρέφεται γύρω στο 100-120% του ΑΕΠ.
      Δεύτερον, το χρέος προέκυψε από την επέκταση του κράτους στην οικονομία. Οι δημόσιες δαπάνες επεκτάθηκαν τότε από το 25% στο 40% του ΑΕΠ και λίγο αργότερα έφθασαν στο 45%, στο οποίο και μονιμοποιήθηκαν μέχρι σήμερα. Η επέκταση του κράτους έγινε για «καλό σκοπό», καθώς αφορούσε πρωτίστως την επέκταση των κοινωνικών δαπανών: της υγείας, της παιδείας και των συντάξεων. Επιπρόσθετα στη δεκαετία του 1980 το κράτος ανέλαβε τη διαχείριση του προβλήματος της «αποβιομηχάνισης» και των «προβληματικών»
       Τρίτον, η αύξηση των δημόσιων εσόδων υστερούσε πάντα των δαπανών. Για την ακρίβεια, ο ελληνικός προϋπολογισμός είναι ελλειμματικός για τριάντα συνεχή χρόνια, με διακυμάνσεις από -5 (1999) έως -16% (1990), κατά μέσο όρο γύρω στο -7% του ΑΕΠ. Το γεγονός ότι το χρέος δεν είναι ακόμα μεγαλύτερο οφείλεται στις περιόδους χαμηλών επιτοκίων.Συνεπώς, το βασικό ερώτημα είναι γιατί τα έσοδα υστερούν πάντοτε των δαπανών, γιατί τελικά δεν σταθεροποιήθηκαν και αυτά στο 45% του ΑΕΠ, αλλά γύρω στο 35-40% του ΑΕΠ. Η απάντηση είναι απλή. Τα φορολογικά έσοδα προέρχονται από φόρους κατανάλωσης κατά τα δύο τρίτα και από άμεσους φόρους των μισθωτών στρωμάτων. Φόρους δεν πληρώνουν οι επιχειρήσεις, μεγάλες και μικρές, και τα ελεύθερα επαγγέλματα, επιστημονικά και μη. Καθώς το 20-30% των πιο ευκατάστατων στρωμάτων που ελέγχουν το 50% του ΑΕΠ δεν πληρώνουν φόρους, είναι αδύνατο να αυξηθούν τα έσοδα στο επιθυμητό ή το αναγκαίο επίπεδο.

“ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ”

  Το ποίημα αφιερώνεται σε αυτούς που χθες  στην Πρέβεζα  άκουγαν 

   (την καθοδήγηση  και άλλους)  να μιλάνε για "επαναστατικό μαρξισμό", 
   "λενιν",   "επανάσταση "  κλπ  και δεν είπανε  λέξη .

 

Μαρξ, 'Ενγκελς, Λένιν, Μπέμπελ και Μπουχάριν

τους στρίμωξα στο νου κουκί -κουκί.

Να με, λοιπόν, κατέκτησα την χάριν

να κρίνω με την διαλεκτική.

“Αχώριστος η θεωρία και η πράξη” -

συχνά σκοντάφτω στην εφαρμογή,

μα η κριτική μου πάντοτε εν τάξει,

όλους και όλα τα ελέγχει, τα εξηγεί.

Τις συγκεντρώσεις των προλεταρίων

απ'το παράθυρό μου τις κοιτώ

ως να συγκινηθώ μέχρι δακρύων

και γράφω στίχους πλέον των 100.

Τη σκέψη αφήνω διάφανο μπαλόνι

στον άδειο ν΄ανεμίζεται ουρανό,

να βλέπω την εντύπωση που απλώνει

το χρώμα που αντιφέγγει το κενό.

Τώρα το “Κάπιταλ” του Μάρξ κηρύττω,

μα αποφεύγω την κάθε συμπλοκή

γιατί, ξέρω, θανάσιμα θα πλήττω

αν κάποτε με βάλουν φυλακή.

ΥΓ: Όσοι διαβάσουν το ποίημα  θα δυσκολευτούν να αναγνωρίσουν τον ποιητή. 

Πρωτοβουλία Οικονομολόγων: Υπάρχουν εναλλακτικοί δρόμοι

              Η βαθιά κρίση στην οποία οδήγησε την παγκόσμια οικονομία η νεοφιλελεύθερη στρατηγική οφείλεται σε δύο σοβαρές επιλογές. Στη συνεχή αφενός αναδιανομή του εισοδήματος σε βάρος των μισθωτών και των λαϊκών τάξεων, με στόχο την αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου και του πλούτου των ανώτερων τάξεων, και με αποτέλεσμα τη μείωση της ενεργού ζήτησης. Στην επίσης συνεχή αύξηση του ιδιωτικού και δημοσίου χρέους της οικονομίας με στόχο την αντιστάθμιση με αυτό τον τρόπο της στασιμότητας ή μείωσης της ζήτησης από την πλευρά της πραγματικής οικονομίας.

             Η κυρίαρχη σήμερα προσέγγιση για την αντιμετώπιση της κρίσης, η προσέγγιση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και τελικά η επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης, είναι αυτή που υποστηρίζει την εξασφάλιση πάση θυσία ακόμα και της εκβιαστικής κερδοφορίας του τραπεζικού και επιχειρηματικού κεφαλαίου, διαμέσου και πάλι της αναδιανομής του εισοδήματος σε βάρος των μισθωτών, των κατώτερων εισοδημάτων, ειδικότερα των νέων, και φυσικά των ανέργων. Πρόκειται για την εξασφαλισμένη οδό προς την ύφεση, την ανεργία, την επιδείνωση των κοινωνικών υπηρεσιών, τη μείωση των συντάξεων, τη σοβαρή συρρίκνωση των κοινωνικών δικαιωμάτων και την πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων.