Ο αγγλικός δάκτυλος και ο δικός μας

              Να ξεφύγουμε από το παρελθόν μας που μας κατατρύχει σαν κατάρα και να δούμε με αυτοπεποίθηση το αύριο.
                                Του Μακάριου  Δρουσιώτη  (Ελευθεροτυπία,23.7.2010, Πολίτης,25.7.2010)

          Το 1974 ήταν κοινή η πεποίθηση ότι οι Βρετανοί συμμετείχαν ενεργά στην εισβολή. Οι Αγγλοι χειριστές στα τουρκικά αεροπλάνα, η υποστήριξη των βάσεων στις τουρκικές δυνάμεις εισβολής, και το ότι το ελικοπτεροφόρο «Ερμής», το οποίο έπλεε ανοιχτά της Κερύνειας την 20ή Ιουλίου, ήταν μέρος του αποβατικού στόλου, ήταν μερικές από τις πιο διαδεδομένες θεωρίες. Ο βρετανικός δάκτυλος έγινε ακόμη πιο ορατός στις αρχές του 1975, όταν από το Λονδίνο επέτρεψαν τη μεταφορά στα κατεχόμενα των Τουρκοκυπρίων αμάχων που είχαν καταφύγει στις περιοχές των βρετανικών βάσεων.

           Μαθητές, τότε, στη Λεμεσό συμμετείχαμε σε ογκώδεις και μαχητικές αντιβρετανικές διαδηλώσεις. Διανύσαμε με τα πόδια μια απόσταση 20 χιλιομέτρων, αποκλείσαμε την αεροπορική βάση Ακρωτηρίου και πυρπολήσαμε καμιά δεκαριά βρετανικά στρατιωτικά οχήματα που εγκλωβίστηκαν έξω από τις βάσεις. Μια ομάδα μαθητών προσπαθήσαμε να σταματήσουμε με τα χέρια ένα βρετανικό τεθωρακισμένο «Μάρμον Χάριγκτον» που προσπαθούσε να σπάσει τον κλοιό. Η ρόδα πήρε το κορμί ενός συμμαθητή μας, του Πανίκου Δημητρίου, και το βαρύ τεθωρακισμένο πέρασε από πάνω του. Ηταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που είδα άνθρωπο να πεθαίνει και μάλιστα τόσο φρικτά. Υστερα, πήρα τον δρόμο και γύρισα με τα πόδια στη Λεμεσό, με ένα βάρος στο στήθος και έναν κόμπο στον λαιμό, απότοκο του φόβου, της απογοήτευσης και του μίσους για τους Εγγλέζους. Με αυτό το μίσος μεγάλωσαν δύο γενιές Κυπρίων.

          Ολα αυτά τα γεγονότα πέρασαν από το μυαλό μου σαν ασπρόμαυρη ταινία διαβάζοντας την κατάθεση του αρχηγού του πραξικοπήματος Μιχαήλ Γεωργίτση στην ειδική έκδοση που κυκλοφόρησε η «Ε» το περασμένο Σάββατο. Οι ερωτήσεις των βουλευτών της εξεταστικής επιτροπής περιστρέφονταν γύρω από τον ρόλο των Εγγλέζων, την επισκευή των τουρκικών αεροπλάνων στις βάσεις, τους Αγγλους πιλότους που έπεσαν με τα αλεξίπτωτα, το ελικοπτεροφόρο «Ερμής» που βομβάρδισε τον Πενταδάκτυλο, αλλά έβαλε μεγάφωνα με δυνατή μουσική για να μην ακούγονται οι κανονιές! Και θύμωσα διπλά. Για το μέγεθος της προδοσίας και την ανοησία της χούντας και των εγκαθέτων της στην Κύπρο, αλλά και για την αφέλεια της κοινωνίας ολόκληρης να φάει με τόση ευκολία το παραμύθι του αγγλικού παράγοντα και να απαλλάξει εντελώς τον κύριο ένοχο αυτής της απέραντης τραγωδίας, τον ελληνικό εθνικισμό, που όχι μόνο διασώθηκε, αλλά ανέκαμψε και έγινε σύντομα το κυρίαρχο ρεύμα στη διαμόρφωση πολιτικής, με αποτέλεσμα το Κυπριακό να καταστεί ανεπίλυτο.

         Τριάντα έξι χρόνια από τότε η ιστορική έρευνα έκανε θρύψαλα όλες τις θεωρίες συνωμοσίας:

          - Η Αγγλία δεν συνδιοργάνωσε την εισβολή για να κατοχυρώσει το μέλλον των βάσεών της. Παραμονές της εισβολής ετοίμαζε μελέτες για να τις εγκαταλείψει για οικονομικούς λόγους! Τελικά τις διατήρησαν ύστερα από φορτικές πιέσεις των Αμερικανών.

          - Το ελικοπτεροφόρο «Ερμής» κατέπλευσε στην περιοχή της Κερύνειας για να εκκενώσει την πόλη από τους Βρετανούς τουρίστες. Ούτε βομβάρδισε ούτε... μουσική μετέδιδε για επικάλυψη.

          - Η μετακίνηση των Τουρκοκυπρίων στα κατεχόμενα έγινε ύστερα από σιωπηρή συμφωνία με την κυπριακή κυβέρνηση, η οποία, λίγο αργότερα, επέτρεψε την ελεύθερη μεταφορά όλων των Τουρκοκυπρίων στα κατεχόμενα, επειδή η Τουρκία εκβίαζε ωμά πως θα ερχόταν με τα πλοία της στον νότο να τους παραλάβει.

            Το πρόβλημα δεν είναι μόνον ότι χάθηκε η μισή Κύπρος τόσο άδικα. Είναι που 36 χρόνια μετά δεν κατανοήσαμε το πώς και το γιατί, για να μπορέσουμε να περισώσουμε ό,τι σώζεται, να απαλύνουμε τον πόνο των ανθρώπων, να ανακτήσουμε τις περιουσίες πριν χαθούν για πάντα, να διασώσουμε την ελληνική παρουσία στο βόρειο μέρος της Κύπρου πριν γίνει οριστικά Μικρά Ασία, να βγάλουμε από πάνω μας αυτή τη μιζέρια και να θεραπευτούμε από την αρρώστια, ότι όλος ο κόσμος μας κυνηγά και μας εχθρεύεται. Να ξεφύγουμε από το παρελθόν μας που μας κατατρύχει σαν κατάρα και να δούμε με αυτοπεποίθηση το αύριο. 
          Μπορούμε;
          Αυτή είναι η πρόκληση, όχι να διαιωνίζουμε τα τετριμμένα που δίνουν άλλοθι στους ενόχους και υποδουλώνουν τους αθώους.

Το φαντασιακό της αριστεράς και η πρόταση εξόδου από το ευρώ

                         Των ΣΠΥΡΟΥ ΛΑΠΑΤΣΙΩΡΑ και ΓΙΑΝΝΗ ΜΗΛΙΟΥ  (Αυγή, 18.7.2010)

               Ο συναγωνιστής Κ. Λαπαβίτσας (Λ. στη συνέχεια), στο κείμενο που δημοσιεύτηκε στην Αυγή στις 11 και 13/7, υπερασπίζεται μεταξύ άλλων τη θέση της εξόδου από το ευρώ.

                Πώς μπαίνει το επιχείρημα της εξόδου από το ευρώ

                 Η έξοδος από το ευρώ και η αναγκαστική υποτίμηση της νέας δραχμής παίζει δύο ρόλους στη ρητορική του Λ.: α) Είναι μέσο, για να μπορεί η χώρα να επιδιώξει αποτελεσματική παραγραφή χρέους. β) Είναι αυτοσκοπός, εφόσον επιτρέπει «την παραγωγική αναδιάρθρωση της οικονομίας, έξω από το ασφυκτικό πλαίσιο της ΟΝΕ» και «θα βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα της εγχώριας παραγωγής, θα τονώσει τις εξαγωγές και άρα θα προστατεύσει την απασχόληση». Σε αυτό το κείμενο θα εξετάσουμε ορισμένα από τα οικονομικά αποτελέσματα της εξόδου από το ευρώ, με την εισαγωγή της «νέας δραχμής» και την υποτίμησή της.

                    Βελτίωση στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών;

                    Το νέο νόμισμα θα υποτιμηθεί άμεσα κατά ένα μεγάλο ποσοστό, μεταξύ 40-60%. Η υποτίμηση έχει διάφορα δυνητικά αποτελέσματα. Κατ’ αρχή αυξάνει τις τιμές των εισαγόμενων εμπορευμάτων και μειώνει τις τιμές των εξαγόμενων εμπορευμάτων. Όμως δεν είναι βέβαιο ότι θα αυξήσει την αξία των εξαγωγών σε σχέση με τις εισαγωγές, δηλαδή ότι θα μειώσει το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου. Το τελικό αποτέλεσμα εξαρτάται από το πόσο ευαίσθητες είναι στις μεταβολές των τιμών οι ποσότητες εισαγωγών και εξαγωγών και απαιτείται περαιτέρω έρευνα. Ωστόσο οι σημαντικότερες συνέπειες δεν αφορούν το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών.

                   Ποσοστό κέρδους και «ανταγωνιστικότητα»

                   Στην αριστερά έχει κυριαρχήσει η αντίληψη ότι τα ελλείμματα στο εμπορικό ισοζύγιο σημαίνουν μειωμένη ανταγωνιστικότητα. Δηλαδή οι ΗΠΑ είναι μη ανταγωνιστικές, ενώ η Κίνα ανταγωνιστική! Είναι όμως έτσι; Θα ήταν, αν δεν υπήρχε η χρηματοπιστωτική σφαίρα και το ισοζύγιο (αυτόνομων) κεφαλαιακών ροών, αν ακόμα δεν έπαιζε κανένα ρόλο το ύψος του ποσοστού κέρδους. Με άλλα λόγια, η αντίληψη αυτή θα ήταν ορθή μόνο στο πλαίσιο μιας αστικής προβληματικής. Ας δούμε κάποια στοιχεία:

                  Στο διάστημα 1996-2008 η Ελλάδα σημείωσε υψηλή πραγματική αύξηση του ΑΕΠ κατά 61,0%, η Ισπανία κατά 56,0% και η Ιρλανδία κατά 124,1%, σε αντίθεση με τις περισσότερο αναπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες. Το αντίστοιχο ποσοστό για την Γερμανία ήταν 19,5%, την Ιταλία 17,8% και για τη Γαλλία 30,8%. Οι χώρες που σημείωσαν υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης κατά βάση κατέληξαν με σημαντικά ελλείμματα στις τρέχουσες συναλλαγές. Κατά την ίδια ακριβώς περίοδο η ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας βασίστηκε περισσότερο στη σημαντική πραγματική αύξηση του παγίου κεφαλαίου (102,8%) και στη βελτίωση της παραγωγικότητας της εργασίας και λιγότερο στην κρατική κατανάλωση.

Οφειλόμενη απάντηση...

           Δεν έχω συνηθίσει να σχολιάζω τις συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου. Όσα ακούγονται εκεί, τον τρόπο που λέγονται, την συμπεριφορά κάποιων που αδιαφορούν για την ύπαρξη κανονισμού κλπ. Η χθεσινή όμως στάση του οιονεί αρχηγού παράταξης αξίζει σχολιασμού. Δεν είναι οι επιτηδευμένες βλακώδεις ερωτήσεις του, στην προσπάθειά του να εκμαιεύσει απαντήσεις από τον Πρόεδρο της ΕΠΣ Πρέβεζας-Λευκάδας, που θα βόλευαν την ήδη εδραιωμένη πεποίθησή του ότι πίσω από την πρόταση συμμετοχής του δήμου στο πρόγραμμα «Ιπποκράτης» κρύβονται διαφόρων ειδών συμφέροντα .

              Είναι περισσότερο η στάση του απέναντι στα μειδιάματα που προκάλεσαν οι ερωτήσεις . Δεν χρειάσθηκε να του απαντήσω.

                Εξ άλλου τι να απαντήσω σε κάποιον που θεωρεί απαξιωτικό να είσαι από χωριό. Τι να απαντήσω σε κάποιον που θεωρεί ότι αθλητισμός είναι να κοιτάς αγώνες στην τηλεόραση . Που δεν έχει πατήσει ποτέ το πόδι του σε γήπεδο. Που δεν ξέρει τι είναι το δελτίο αθλητικής ταυτότητας. Που δεν γνωρίζει το πώς τα ερασιτεχνικά σωματεία παίρνουν «βεβαίωση» της υγείας των αθλητών τους. Του απάντησε βεβαίως ο συνάδελφος στην παράταξή του , που γνωρίζει πολύ καλά την αξία αυτών των ελέγχων, με το να ψηφίσει την πρόταση.

             Και το ωραίο : Ακούγεται ότι ο συγκεκριμένος έχει αξιολογηθεί και έχει προταθεί για επικεφαλής του συνδυασμού που θα κατεβάσουν «οι δυνάμεις εναντίον του συστήματος, του καπιταλισμού, του μνημονίου κλπ, κλπ… » στις δημοτικές εκλογές του Νοεμβρίου. Να μην ξεχάσει να πάει στο χωριό μου …

Giorgio Gaber: Καποιος ήταν κομμουνιστής επειδη...

Αυτοδιοικητικές εκλογές και ΣΥΡΙΖΑ

           Πιο κάτω δημοσιεύω την ανακοίνωση της υποψηφιότητας  του Κώστα Δρακονταειδή για τον Δήμο Λευκάδας.Η δημοσίευση  γίνεται  για να ένα και μόνο λόγο: Να φανεί ότι  και στον χώρο  του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν  στελέχη που   θεωρούν τις ανάγκες της τοπικής κοινωνίας πιο σημαντικές από την  εφαρμογή της κομματικής γραμμής.

           Αφορμή  της ανάρτησης ήταν η  σημερινή συζήτηση στην Πρέβεζα για το σχέδιο «Καλλικράτης» . Εκεί επαναλήφθηκε η άποψη του ΣΥΡΙΖΑ  ότι πρωταρχικό στις εκλογές του Νοέμβρη είναι η αντίσταση στην εφαρμογή των μέτρων  της τρόικας και της κυβέρνησης. «Προφανώς και τα θέματα της Αυτοδιοίκησης …» ,όπως είπε ο σ. της ΚΕ του Συνασπισμού.  Και ακόμα προφανώς συμμαχίες θα κάνουμε μόνο με " καθαρούς" .... Μέτρησα 40 φορές την λέξη «κινήματα» και άλλες τόσες ΔΝΤ, τρόικα κλπ.

             Βρείτε  στο κείμενο του σ. Δρακονταειδή  τις αντίστοιχες λέξεις.

            Δεν τον καρφώνω.  ΣΥΜΦΩΝΩ απόλυτα  και με το κείμενο και με τον τρόπο δημοσιοποίησης της υποψηφιότητας. Είναι σίγουρο ότι δεν κινδυνεύει από τους ιδεολόγους της καθαρής γραμμής. Αν και πιστεύω ότι δεν τους δίνει καμία σημασία.

           ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ: 

            Διοργανώνεται εκδήλωση  για την τοπική αυτοδιοίκηση, λαμβάνει μέρος και είναι ομιλητής μέλος της Κ.Ε. του Συνασπισμού, στην Πρέβεζα  ο Δήμαρχος  είναι  μέλος της Κ.Ε. του Συνασπισμού  και απουσιάζει. Προφανώς η εμπειρία της "Ανοιχτής πόλης" είναι πιο σημαντική από την εμπειρία της Πρέβεζας. 
            Είναι αριστερό να διεκδικείς να μην γίνονται απολύσεις στους δήμους, να υπάρχουν οι κοινωνικές δομές εξυπηρέτησης των πολιτών που έχουν ανάγκη και γενικά να υπάρχει ο λεγόμενος "κοινωνικός μισθός"  , να οργανώνεις δομές στήριξης για τους μετανάστες, συσσίτια για τους φτωχούς, να μη αυξάνεις τέλη και φορολογία κλπ. 
           Όταν όλα αυτά τα εφαρμόζεις σαν δημοτική  αρχή   δεν είναι αριστερό, γιατί τα εφαρμόζει δημοτική αρχή συνεργασίας.
            Και κάτι ακόμα : Επαναλαμβάνεται συνεχώς ότι το "κίνημα" απέτρεψε την κατασκευή του νοσοκομείου στην Πρέβεζα με ΣΔΙΤ . Αν  υπάρχει κάτι  που απέτρεψε την κατασκευή, ήταν η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου με την οποία έθεσε όρους και προϋποθέσεις  για την παραχώρηση του οικοπέδου, όροι και προϋποθέσεις   που έκαναν αδύνατη την εφαρμογή μεθόδου ΣΔΙΤ.

 Δημοτική Κίνηση

«ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΚΑΔΑ»

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΑΣ

του Κων/νου Δρακονταειδή  για το Δήμο Λευκάδας

Για να ΜΕΤΑΤΡΕΨΟΥΜΕ το ΘΥΜΟ μας σε ΕΛΠΙΔΑ.

Συμπολίτες - σες
Οι συνθήκες μέσα στις οποίες θα δοθεί η επόμενη αυτοδιοικητική εκλογική μάχη της 7ης Νοεμβρίου 2010, είναι πρωτόγνωρες.
α) Η γενικευμένη οικονομική κρίση, ισοπεδώνει τους εργαζόμενους.
Οι αριθμοί και οι αγορές είναι στο προσκήνιο, οι άνθρωποι στο παρασκήνιο και η νέα γενιά στην ανασφάλεια και την ανεργία.
β) Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, είναι πολιτική, κοινωνική, ηθική, περιβαλλοντική, πολιτισμική.
γ) Ο νέος νόμος για την Αυτοδιοίκηση («Καλλικράτης»), δημιουργεί νέα δεδομένα για τους πολίτες.
Σε καμιά περίπτωση δεν είναι η γενναία μεταρρύθμιση που τόσο είχε ανάγκη η Αυτοδιοίκηση.
Η κύρια στόχευση μιας τέτοιας μεταρρύθμισης, έπρεπε να είναι, η διεκδίκηση μιας μεγάλης δημοκρατικής, ριζοσπαστικής, αποκεντρωτικής επανίδρυσης του κράτους και συνολικά του δημόσιου και κοινωνικού χώρου, που έχει άμεση ανάγκη η χώρα.
Η μεταρρύθμιση της Αυτοδιοίκησης δεν είναι επιστημονικού χαρακτήρα άσκηση, ούτε ευκαιριακού χαρακτήρα τεχνοκρατική επιλογή. Σχετίζεται απολύτως με την ποιότητα της δημοκρατίας που έχουμε, τη συμμετοχή, την κοινωνική συνοχή, το περιεχόμενο της ανάπτυξης, τη διαφύλαξη του περιβάλλοντος, τον πολιτισμό.
Ο «Καλλικράτης» είναι μια μεταρρύθμιση που εξαντλεί τη δυναμική της, στη μείωση των υπαρχόντων Δήμων, «πασπαλίζοντας τη» με την κατάργηση της Νομαρχίας και την αιρετή εκλογή των οργάνων της περιφέρειας.
Δεν υποτιμούμε αυτές τις αλλαγές, αλλά στον ετοιμοθάνατο δεν φτάνει η ασπιρίνη.
Εν τέλει, εκτιμούμε ότι είναι μια μεταρρύθμιση:
● που θα απομακρύνει περισσότερο τον πολίτη από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων,
● που έχει στόχο να αλλάξει τον προσανατολισμό της Αυτοδιοίκησης σε συντηρητικότερη κατεύθυνση.
● που μειώνει τους πόρους του κράτους προς την Αυτοδιοίκηση, οδηγώντας τη σε οικονομική ασφυξία.
● που θα οδηγήσει τους δήμους σε οργανωτικό «αλλαλούμ», δεδομένης της έλλειψης οποιασδήποτε προετοιμασίας.