Ο ΛΕΙΟΣ ΛΙΘΟΣ

                

        Με σύρει εις προσκυνήματα μελαγχολικής πια ιστορίας ο Νοέμβρης. Αυτός ο συνταξιούχος εκφορτωτής επαναστατικής ενέργειας, επί των χειμερινών ανακτόρων, Αυτός ο πολυτεχνειακός εκχυμωτής της κοπροελληνικής και χύδην χριστιανικής εξουσίας. Με ανακαλεί από την ράθυμη εφεδρεία της απρόσωπα ευπρόσωπης καθημερινότητας, όπου η τριβή του ημερήσιου βίου παράγει έγχρωμες φούσκες. Με ανακαλεί λοιπόν και επιμένει αυτός ο συλλογισμένος Νοέμβρης να φορέσω τα ράκη από τη χλαίνη του Γκεβάρα, τα ξεπατωμένα άρβυλα του Άρη, το λιπαρό πιά κασκέτο του Ιλιτς.

     Επιμένει αυτός ο αμετανόητος Νοέμβρης να ακούσω τις χιλιάκις αφηγήσεις των άλλωτε ηρωϊκών εφήβων, που ο τσαλαπατητής  χρόνος και η ύστερη σοφία αλύπητα στεγνώνουν, κρεμασμένους με μανταλάκια στις απλώστρες των θεαματοεμπόρων. Επιμένει αυτός ο απότοκος Νοέμβρης να με παρασύρει σε συναχωμένη εορτή. Εκεί που γραφές νεκρών, μορφές νεκρών, μομφές νεκρών, θεσπέσια ψόφιες μουσικές, ακούνητες στον αέρα κινήσεις, άδειες χειρονομίες και ψιλοκομμένες λέξεις συστοιχίζονται στη θλιβερή παρέλαση ιδιοτελών καρπολόγων.

          Επιμένει αυτός ο δριμύς Νοέμβρης να με πείσει ότι είμαι αναγκαίος κληρονόμος της ιστορικής προίκας του, συνεχιστής των έργων του, συνεργός του μεγαλείου του, συμμέτοχος του κύρους του, σύμμαχος των λαικών συνταγμάτων του, συντρυγητής της αίγλης του και ομοτράπεζος στην αθανασία των ρηγματικών ιδεών του. Επιμένει αυτός ο χειμέριος Νοέμβρης να με εγκαταστήσει στα χαρακώματα των παλαιών ημερών του, όπου σκουριάζουν αρχέτυπες μπαγιονέτες και ο άνεμος σφυρίζει στα χάσκοντα στόματα των ολμοβόλων σωλήνων.

          Αλλά εγώ, τώρα πια, ταξιδεύω στην αλμυρά έρημο. Αναζητώντας επιτάφια επιγράμματα. Για άλλα ίσως εγερτήρια. Αναζητώντας λείο λίθο για να αποθέσω τον μπαλσαμωμένο Νοέμβρη. Η για να κρύψω την πίκρα του προσώπου μου. Κάτω από τον λείο λίθο.
                     Αλ.Σεβαστάκης, «ΑΥΓΗ»,Τετάρτη,19 Νοεμβρίου 1997