Του
Κώστα Καναβούρη (Αυγή, 22/9/2013)
Επιτέλους!
Τι άλλο χρειάζεται να γίνει ώστε να
αντιληφθεί και να πράξει αναλόγως η ευρύτατη πλειοψηφία του ελληνικού λαού ότι
η δημοκρατία στη χώρα μας βρίσκεται υπό απηνή διωγμό; Αδιαφόρησε -αυτή η
ευρύτατη πλειοψηφία, όσο πικρό κι αν ακούγεται- για τους ξυλοδαρμούς των
μεταναστών, για τα μαχαιρώματα κατά συρροή, κατ' επάγγελμα και κατ'
εξακολούθηση σε ανθρώπους που η αγριότητα της παγκοσμιοποίησης τους έριξε στη
χώρα μας, αδιαφόρησε για τους νεκρούς μετανάστες από ξύλο ή από λεπίδι ή από
υπερβολική δόση καθαρής αστυνομίας και να που φτάσαμε στο θανατηφόρο μαχαίρωμα
από χρυσαυγίτικο χέρι του 34χρονου Παύλου Φύσσα. Και όχι μόνο αδιαφόρησε αυτή η
ευρύτατη πλειοψηφία στους ολοένα και διευρυνόμενους (κάτι που τρομακτικά
συνεχίζεται) θυλάκους του εκτρωματικού ιδεολογήματος του ναζισμού, αλλά και
άφησε μεγάλο (ολοένα και μεγαλύτερο, φευ) τμήμα της να ενθυλακωθεί σ' αυτούς
υποκύπτοντας στη γελοιότητα του τάχα μου αντισυστημικού λόγου της Χρυσής Αυγής,
υπό τους κλαυθμούς όσων υπερασπίζονται παντί τρόπω τη γενική και συμπαγή ιδέα
ενός μυγιάγγιχτου λαού που δεν φταίει ποτέ, αλλά παρασύρεται από το
"κακό" και "ανάλγητο" σύστημα.
- Ένας μαχαιροβγάλτης ναζί της Χρυσής Αυγής με μια μαχαιριά έκοψε για πάντα την τεντωμένη χορδή μιας μουσικής, αφήνοντας λειψή την μπάντα της δημοκρατίας. Λοιπόν; Τι θα κάνει τώρα η άσπιλος κόρη που ονομάζεται "Ευρύτατη Πλειοψηφία" αλλά δεν γνωρίζει κατά πού πέφτουν το Κερατσίνι και η Αμφιάλη όπου έγινε το φονικό; Επιτέλους! Τι άλλο χρειάζεται αυτή η ευρύτατη πλειοψηφία για να νιώσει ενοχή και να πράξει αναλόγως;
Και τώρα; Τι
θα πει και, προπαντός, τι θα πράξει αυτή η άμωμη (κι ας διατήρησε εξαιρετικά
στενή σχέση ως αντίληψη ζωής και ευτυχίας με τον Μαμμωνά) πλειοψηφία τώρα που
βλέπει σφαγμένο ένα δικό της παιδί (υπό την έννοια μιας στείρας ιθαγένειας) έξω
από την πόρτα της; Ένα παιδί βεβαίως που δεν ανήκε στην ευρύτατη πλειοψηφία της
χασμώμενης δημοκρατίας, που η ανατρεπτική της διάθεση εξαντλείται στην
"Ανατροπή" του Πρετεντέρη, του μόνου ανθρώπου (συγγνώμη, υπάρχουν και
αρκετά άλλα είδη ανθρώπου που το κάνουν) ο οποίος καταφέρνει διαρκώς να είναι
κατώτερος του εαυτού του και ανώτερος των προσδοκιών του.
Αντιθέτως, ο
Παύλος Φύσσας ήταν ένας ζωηρός πολίτης: στη μουσική, στην άποψη, στη δράση και
προπαντός σ' αυτή την απόλυτα επαναστατική καθημερινότητα, όπου το σώμα
επιμηκύνεται μέχρι τη σκέψη. Και είναι ευάλωτο επειδή γύρω του δεν υπάρχει σώμα
Πολιτείας (κοινωνία και κράτος) για να προστατέψει τα πιο ακριβά παιδιά του.
Σώμα επιμηκυμένο μέχρι τη σκέψη, σώμα τεντωμένο μέχρι τη μουσική που γίνεται
μουσική πράξη, είναι εύκολο να κοπεί. Κι αυτό έγινε το βράδυ της περασμένης
Τρίτης, λίγα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα προς Τετάρτη: ένας μαχαιροβγάλτης ναζί της
Χρυσής Αυγής με μια μαχαιριά έκοψε για πάντα την τεντωμένη χορδή μιας μουσικής,
αφήνοντας λειψή την μπάντα της δημοκρατίας.
