"...επιτηδευόμενοι εξ επαγγέλματος την τροπολογίαν, αμαυρούσι και περιτρέπουσι την αλήθειαν με την των σοφισμάτων των περίπλεξιν... " !

Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2014

Το χαρούμενο και λυπηρό στρίμωγμα της Aριστεράς

                                                               του Δημήτρη Σεβαστάκη   (Αυγή, 27.9.2014)
          Ψάχνει άκρες. Έναν παλιό συμμαθητή από το 60ό Γυμνάσιο της Κυψέλης, έναν σύντροφο από τη «Σπουδάζουσα» . Απ' τα μέσα της δεκαετίας του '80, βρέθηκε στην Πολεοδομία και «πούλαγε» άδειες ή στην τράπεζα και «πούλαγε» επιχειρηματικά δάνεια. Μπόρεσε να χωθεί αφού είχε πλησιάσει την Τοπική του ΠΑΣΟΚ. Λίγο μετά -επί Δεξιάς- έβαλε και τη γυναίκα του στο τότε ΥΠΕΧΩΔΕ. Πέρασαν «φανταστικά», όπως λέει. Ήσυχα και παχιά, με κυριακάτικες εξορμήσεις στη Χασιά (αγριογούρουνο ή προβατίνα), καλά αμάξια (ένα σεντάν 2.000 κυβικών εκείνος, η γυναίκα τζιπάκι και ο γιος Gt-i), εύκολο δάνειο (για φορολογικούς λόγους, τα λεφτά τα είχε), μεγάλο σπίτι (πέντε χιλιάδες, μόνο τα ιταλικά έπιπλα κουζίνας).
        Τώρα πιέζεται πολύ. Τα χαράτσια, ο ΕΝΦΙΑ, οι δόσεις (είχε φουσκώσει πολύ τις κάρτες), δεν βρίσκει και κάτι για τον γιο (άνεργος, όλη μέρα με φραπέδες στο Στοίχημα και το smartphone). Έκανε τα χαρτιά του για σύνταξη, είχε τα χρόνια άλλωστε, έχωσε και κάποια πλασματικά. Παίρνει «έναντι» και μαζί μια σημαντική κάτω βόλτα. Φέτος δεν πήγε -πρώτη φορά- στο χωριό. Του προσέχει ένας γείτονας το κτήμα.
           Το απόγευμα του Σαββάτου μελαγχολεί στο σούπερ μάρκετ. Όλα ακριβά. Παλιά έπαιρνε τρία - τρία τα μπουκάλια ουίσκι. Μεγαλεία... Τόσα χρόνια είχε εκπαιδευτεί να βρίσκει άκρες, να βρίσκει τις τρύπες του συστήματος, να τις αναπαράγει με τη σειρά του, να τρυπώνει, να ελίσσεται. Μια με τον έναν, μια με τον άλλον -αλλά στον καθένα έλεγε ότι ήταν δικός του. Έπειθε με μια καπάτσα κακομοιριά.
          Ανακαλεί σήμερα μια πολιτική αργκό, για να πλησιάσει ξανά τον ΣΥΡΙΖΑΙΟ, «να θυμηθούνε τα παλιά». Είχαν χαθεί τόσα χρόνια. Είναι ένας διαψευσμένος, φοβισμένος, τσαντισμένος μικροαστός. Όχι ριζοσπαστικοποιημένος. Στο προηγούμενο κείμενό μου (Η στροφή προς τον ΣΥΡΙΖΑ είναι και προς την Αριστερά;) είχα ισχυριστεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πλησιάζει μεν την εξουσία (με τον ΕΝΦΙΑ και την αυτοδυναμία), αλλά, παραδόξως, στενεύει το πεδίο πολιτικής του παρέμβασης. Εννοούσα περίπου αυτό που αφηγούμαι.

Κυριακή 29 Ιουνίου 2014

Χρέος και ορθολογικότητα

                                                      Του Τάσου Χοβαρδά, "αναγνώσεις" της Αυγής , 4/5/2014
MAURIZIO LAZZARATOΗ κατασκευή του χρεωμένου ανθρώπου, μετάφραση: ΓιώργοςΚαράμπελας, Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, σελ. 192
Πολλές φορές έχει φανεί ότι η διαχείριση της κρίσης από τις κυρίαρχες δυνάμεις έρχεται να επερωτήσει τα θεμέλια του φιλελευθερισμού. Νεοφιλελεύθερος αυταρχισμός και καταστολή δε συνιστούν απλά μέσα για την κάμψη των κοινωνικών αντιστάσεων αλλά εργαλεία εμπέδωσης της νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης. Για τον Maurizio Lazzarato, η σύμπτωση του νεοφιλελευθερισμού με την ακροδεξιά στο σημείο αυτό είναι παραπάνω από προφανής.
Ένα ακόμη στοιχείο που κινητοποιεί ο νεοφιλελευθερισμός και το οποίο τον φέρνει πολύ κοντά στην ακροδεξιά είναι η επίκληση εθνικιστικών λόγων για τη συγκάλυψη της ταξικότητας των κυρίαρχων πολιτικών. Η αναίρεση των φιλελεύθερων αρχών φαίνεται να συμπίπτει με την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων. Αυταρχισμός και καταστολή επιστρατεύονται υπό την ιδεολογική πλαισίωση των εθνικιστικών λόγων προκειμένου να ελεγχθεί η κοινωνική οργή και να αποκατασταθεί η συνοχή μιας κοινωνίας που καταρρέει. Το χρέος εδώ, όπως πολύ γρήγορα επιχειρηματολόγησε η Αριστερά, χρησιμοποιήθηκε ως το βασικό όχημα για την σφοδρότερη επίθεση του κεφαλαίου στην εργασία εδώ και αρκετές δεκαετίες. Η επισφάλεια και η περιστολή του κοινωνικού κράτους φαίνεται να ακυρώνουν κάθε αίσθηση γραμμικότητας που θα οδηγούσε, υποτίθεται, στη σοσιαλδημοκρατία σκανδιναβικού τύπου μέσα από μια σειρά μεταρρυθμίσεων. Για τον Maurizio Lazzarato, ζούμε το τέλος των υποσχέσεων που απευθύνονταν από τις κυρίαρχες δυνάμεις καθολικά σε ολόκληρη την κοινωνία για να οργανώσουν την κοινωνική συναίνεση. Η μοναδική υπόσχεση που απομένει είναι μια υπόσχεση που πρέπει να δώσουμε ο καθένας και η καθεμιά στον εαυτό μας για να κρατήσουμε στα χέρια μας το μπλοκάκι ως πραγματικοί «επιχειρηματίες». Μόνο αν καταφέρουμε να συμφιλιωθούμε με την επισφάλεια και την επέκταση της απόλυτης υπεραξίας που αυτή συνεπάγεται μπορούμε να ελπίζουμε στην κοινωνική μας ένταξη.

Δευτέρα 2 Ιουνίου 2014

Η μετεκλογική θλίψη, οι προηγούμενες νύχτες και οι επόμενες μέρες.

                                                                                                  του Χρήστου Μαντά
   
     Η γοητεία της ανάλυσης, και εν προκειμένω της ανάλυσης των εκλογικών αποτελεσμάτων της 18ης και της 25ης Μαϊου, παραμένει ισχυρή για τους ανθρώπους της Aριστεράς, όπως όλα δείχνουν.
Βεβαίως σε αυτή τη διαδικασία, της ανάλυσης εννοώ, συμπυκνώνονται πολλά πράγματα: Επιβεβαιώσεις και διαψεύσεις προσδοκιών, προσωπικά στοιχήματα και συλλογικές επιδιώξεις, σχέδια και αντιπροτάσεις για την επόμενη μέρα, πολύ έντονα και λιγότερο έντονα συναισθήματα χαράς και επιτυχίας, αλλά και θλίψης και ματαίωσης, μειοψηφίες και πλειοψηφίες και πολλά άλλα ακόμα.
Κατά τη γνώμη μου, όλα αυτά χρειάζεται να τα συζητάμε, λιγότερο ή περισσότερο συντεταγμένα, στα όργανα ή έξω από αυτά, σε συνθήκες «νικηφόρου σταθεροποίησης». Δεν μιλάμε, δηλαδή, για θρίαμβο ή επέλαση ή για άλλα, περισσότερο οπαδικά. Αλλά για μια «νικηφόρο σταθεροποίηση». Την πραγματικότητα αυτή νομίζω ότι χρειάζεται να σκεφτούμε και πάνω σ” αυτή να αναστοχαστούμε.

Κυριακή 9 Μαρτίου 2014

Το αριστερόμετρο και οι μαχόμενοι εραστές του

                                                        Του Αριστείδη Μπαλτά (Αυγή,9/3/2014)
               Το Διεθνές Γραφείο Μέτρων και Σταθμών που εδρεύει στις Σεβρ κοντά στο Παρίσι ιδρύθηκε το 1875, λίγα χρόνια μετά την Κομμούνα. Εκεί φυλάσσονται τα πρότυπα που βαθμονομούν τα μέτρα και σταθμά που χρησιμοποιούμε κατά τις καθημερινές συναλλαγές μας -αλλά και στα επιστημονικά πειράματα- προκειμένου να εξασφαλίζεται η παγκόσμια ομοιομορφία των μετρήσεων. Για να πατάσσεται αμείλικτα όποιος κλέβει στο ζύγι.
               Μολονότι το αριστερόμετρο χρησιμοποιείται πλατιά, το Γραφείο των Σεβρών δεν διαθέτει το αντίστοιχο πρότυπο. Τα άπαντα του Μαρξ ή του Λένιν δεν προσφέρονται. Εκτείνονται σε πολλές σελίδες επιτρέποντας έτσι μόνον την απόσπαση τσιτάτων που πολλές φορές μάλιστα φαίνεται να κονταροχτυπιούνται. Και πρότυπο δεν νοείται, βέβαια, υπό αυτήν τη συνθήκη. Τα Ζητήματα Λενινισμού του Στάλιν καταλαμβάνουν μικρότερη έκταση και όντως είχαν κερδίσει κάποτε τον επίζηλο ρόλο. Αλλά οι τροπές της Ιστορίας δημιούργησαν νέα δεδομένα. Όχι μόνον οι τροτσκιστές νωρίς αλλά και πολλοί άλλοι αργότερα έφτασαν να βρίσκουν το πρότυπο ανεπαρκές ή παραπλανητικό. Ακόμη και το ΚΚΕ διστάζει σήμερα να το ανακηρύξει απερίφραστα ως τέτοιο. Εικάζω πως αν μια έγκυρη Διεθνής Επιτροπή, επαρκώς πλουραλιστική, επιλαμβανόταν του ζητήματος, μάλλον θα ματαιοπονούσε. Στις νέες εποχές που διάγουμε το αριστερόμετρο έχει επιφορτιστεί με λειτουργίες εντελώς άλλης τάξης.                
                Σήμερα το αριστερόμετρο είναι απολύτως προσαρτημένο στον εκάστοτε χρήστη του. Bαθμονομείται σύμφωνα με το πώς ο ίδιος αντιλαμβάνεται το δικό του μέγεθος (πολιτικό βάρος επί ιδεολογικό ύψος) και εφαρμόζεται με τρόπο ώστε το μέγεθος οποιουδήποτε άλλου να προκύπτει πάντα ελλειμματικό. Το αριστερόμετρο είναι πλέον ιδιωτικό και κατασκευάζεται εξαρχής ως πλήρως ασύμβατο με όλα τα υπόλοιπα. Η κατάσταση δεν είναι εξωφρενική. Στις Φιλοσοφικές Έρευνες ο Βιτγκενστάιν φαντάζεται κοινότητες όπου το χρησιμοποιούμενο μέτρο μεταβάλλεται σε συνάρτηση με το προς μέτρηση αντικείμενο. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να διερευνηθεί η έννοια του κανόνα. 
             Στην περίπτωση του αριστερόμετρου, τώρα, ο κανόνας συνάδει πλήρως με την εποχή. Όχι μόνον επειδή κυριαρχούν οι διαδικασίες ιδιωτικοποίησης αλλά και γιατί η ελευθερία άνευ ορίων και όρων που προάγει ο νεοφιλελευθερισμός επεκτείνεται εδώ μέχρι του να ορίζει έκαστος το αποτέλεσμα του πολλαπλασιασμού "βάρος (πολιτικό) επί ύψος (ιδεολογικό)" με τρόπο που να καθιστά το προσωπικό του μέγεθος πρότυπο παγκοσμίου ισχύος. Ο Τσαρούχης είχε διαπιστώσει κάτι ανάλογο, αν και λιγότερο φιλόδοξο, όταν έλεγε πως στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις.
             Κατ' εξοχήν χρήστες του αριστερόμετρου είναι οι αυτοαπασχολούμενοι της πολιτικής. Δηλαδή όσοι μάχονται στα πεδία της έχοντας τάξει τον εαυτό τους στην εμπέδωση του δικού τους μεγέθους ως προτύπου. Το αριστερόμετρο αναβαθμίζεται έτσι σε εργαλείο ηδονής. Η εφαρμογή του πληροί τον χρήστη με αυτοϊκανοποίηση γιατί του επιτρέπει να επιβεβαιώνει κάθε στιγμή, μόνος μπροστά στον καθρέφτη, ότι το μέγεθός του όντως πρωτογενώς πλεονάζει έναντι όλων των άλλων.
Όταν κάποιος εφαρμόζει το αριστερόμετρο σε μας ας μην απαντάμε οργισμένα ανασύροντας το έτοιμο δικό μας ή κατασκευάζοντας πρόχειρα ένα για την περίπτωση. Ας υπομείνουμε τη δοκιμασία νηφάλια. Συμβάλλοντας στη αναγκαία σφυρηλάτηση συντροφικών σχέσεων ακόμη και με τους καθ' έξιν εραστές του αριστερόμετρου.
 
 [Χαιρετισμούς στον Θανάση Καρτερό (Αυγή, 16/2) για την ομότροπη τεχνοκρατική σύλληψη]


 

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

Η Πόλη του Κεφαλαίου

Σημειώσεις για το σεμινάριο «Η μαρξιστική θεωρία και η πόλη», από τον 2ο κύκλο των σεμιναρίων της ομάδας πόλης νέων ΣΥΡΙΖΑ


               Tου Ηλία Ιωακείμογλου, Rednotebook

Κάθε διαφορετική βαθμίδα του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής μεταγράφεται στον χώρο ως βαθμίδα της καπιταλιστικής πόλης, διαθέτει την σχετική αυτονομία της και αλλάζει με τους δικούς της ρυθμούς μολονότι η ιστορία της διαπλέκεται με τις άλλες βαθμίδες σε ένα κουβάρι οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων που απλώνεται στο χώρο και δημιουργεί αυτό που μπορούμε να ονομάζουμε Πόλη του Κεφαλαίου. Το σύνολο των βαθμίδων της Πόλης του Κεφαλαίου κυριαρχείται από την κίνηση του συνολικού κεφαλαίου, δηλαδή από μια διαδικασία εκμετάλλευσης της εργασίας βασισμένη στην ιδιωτική ιδιοκτησία και τη νομή των μέσων παραγωγής. Η Πόλη του Κεφαλαίου, είναι επομένως το αποτύπωμα στον χώρο, της συνολικής κίνησης της εκμετάλλευσης της εργασίας από το κεφάλαιο. Πρόκειται για την εγγραφή των οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής στον φυσικό χώρο.

Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2014

"Τα κακά της μνησικακίας..."

     "Όποιος τρέφει αισθήματα μνησικακίας είναι δυστυχής. Αγέλαστος, σκυφτός και συνοφρυωμένος, κοιτά τους πάντες με καχυποψία και μιλάει με ειρωνικά μισόλογα. " Από το κείμενο του Αριστείδη Μπαλτά.


         Τι σύμπτωση και αυτή. 
      Δημοσιεύθηκε στην "Αυγή της Κυριακής"  κείμενο του  Αριστείδη Μπαλτά,   πρώην καθηγητή Φιλοσοφίας στο Πολυτεχνείο ,  στελέχους  του ΣΥΡΙΖΑ .  Το κείμενο  αυτό  είναι σαν να περιγράφει  ακριβώς την συμπεριφορά του επικεφαλής της δημοτικής παράταξης "Δημόσιος Χώρος Πρέβεζα κλπ"  την τελευταία εβδομάδα,  αμέσως μετά από  όσα συνέβησαν το Σάββατο βράδυ της 8ης Φεβρουαρίου . 
          Θυμίζω ότι το βράδυ εκείνο η Συνέλευση των μελών του Συριζα Πρέβεζας και  όσων είχαν υπογράψει την διακήρυξη για τις δημοτικές εκλογές , έστειλε στο "καλάθι" της ιστορίας την δημοτική παράταξη "δημόσιος χώρος  Πρέβεζα κλπ "  και την διχαστική πολιτική που εξέφραζαν  όσοι  επέμειναν  για κάθοδο του Συριζα στην πόλη της Πρέβεζας  με την σημαία του "δημόσιου χώρου" στις εκλογές του Μαίου. 
        Την Κυριακή δημοσιεύθηκε  στο fb του Συριζα Πρέβεζας  το κείμενο μου  (Επιτέλους!!!) , που είναι στην  εισαγωγή της προηγούμενης ανάρτησης. Την ίδια ημέρα δημοσιεύθηκε  το κείμενο αυτό και στο atpreveza. Το τι έγινε μετά δεν περιγράφεται. Δημοσιεύθηκαν δύο αναρτήσεις στο  blog    " Δημόσιος Χώρος  Γιάννης Ρέντζος"  (αυτόν τον τίτλο έχει το blog, για να καταλαβαινόμαστε δηλαδή ) . Η πρώτη  " Η ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΚΟΟΠΤΑΤΣΙΓΙΑΣ"  και η δεύτερη   "ΛΑΣΠΟΒΟΛΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΓΙΑΛΤΑ…  σε όσους είπαν «όχι» στο κώνειο της μισανθρωπίας…  ".   Στο πρώτο κείμενο οι μη κομμουνιστές  (πρωην ?) οπαδοί του , τρέχαν να μάθουν τι σημαίνει  η ρώσικη λέξη. 
            Έτσι κατάλαβε ο άνθρωπος την απόφαση των μελών και φίλων του Συριζα το βράδυ της 8ης Φεβρουαρίου. ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΔΙΑΝΟΗΘΕΙ το πιο ΑΠΛΟ. Το ότι τα 2/3 των μελών του Συριζα δεν  γουστάρανε την παράταξή του  και ότι αυτή εξέφραζε. 
Εγώ ως "Ρούσβελτ"...
           Στο δεύτερο κείμενο  προσπάθησε να διασκεδάσει την αμηχανία του  με λογοπαίγνια. Και αφού  περέδωσε ένα μικρό μάθημα για τον Χάρβεϋ ( τον Ιβάν Ίλιτς τον ξέχασε...), πήρε αφορμή από την αναπαραγωγή του κειμένου μου στα atpreveza (ξεχνώντας να πει ότι το κείμενο είναι αντιγραφή  από το fb του Συριζα Πρέβεζας) και την φωτογραφία που δημοσιεύθηκε εκεί (δηλαδή την  μόνη φωτογραφία που είχε το atpreveza    με μένα στην εκδήλωση του  Συριζα  Πρέβεζας που έγινε τον Ιούνιο του 2012), φτιάχνει ολόκληρη ιστορία συνομωσίας . Παρεπιμπτόντως με αφήνει παγερά αδιάφορο πως έκρινε την πολιτική μου άποψη περί "αριστερής φιλανθρωπίας" . 
       Το αποκορύφωμα  όμως όλων  και αυτό  που δείχνει την μνησικακία  του ανδρός - και εδώ ταιριάζει απόλυτα το κείμενο του Μπαλτά- είναι  το ότι στο fb  " Γιάννης Ρέντζος" κοινοποίησε και του  "άρεσε " το άθλιο κείμενο της  πάλαι ποτέ στην Πρέβεζα γνωστής κυρίας .  (Δεν έχουν όλοι οι Πρεβεζάνοι κοντή μνήμη - αυτό το χαρακτηριστικό μπορεί να το έχουν τα μέλη του Συριζα  ΚΑΙ ΕΓΩ ΑΝΑΜΕΣΑ ΤΟΥΣ που την εκλέξαμε  και μέλος της ΝΕ Πρέβεζας -( Θου, Κύριε φυλακήν τω  στοματί μου...) - ) . Και άρεσε το κείμενο και σε 23 άλλους. Τους χαρακτηρίζει  προφανώς το ίδιος ήθος όλους.





Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014

Επιτέλους !!!

       Επιτέλους!!! Ο ΣΥΡΙΖΑ Πρέβεζας κατανόησε ότι οι "προνομιακοί συνομιλητές" του , έχουν διαφορετικό πολιτικό σχέδιο από αυτό που αποφάσισαν τα μέλη του μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες. Στην χθεσινή συγκέντρωση έφθασαν στο σημείο να θεωρούν αυτοί δικό τους "προνομιακό συνομιλητή" τον ΣΥΡΙΖΑ, υπονοώντας ότι έχουν και άλλες εναλλακτικές λύσεις. 
  ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΤΕΛΟΣ στις ακατανόητες για την πλεμπάγια θεωρητικολογίες, λες και όλοι εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε παρακολουθήσει  σεμινάρια "ριζοσπαστικής γεωγραφίας" του Ντέιβιντ Χάρβεη. ΤΕΛΟΣ και στην αυτο-πολυδιαφημισμένη "αριστερά της φιλανθρωπίας" με το ψευδώνυμο τίτλο " κοινωνική αλληλεγγύη" . 
ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ για να δημιουργήσουμε ένα δήμο στον οποίο κανένας δεν θα έχει ανάγκη την "αλληλεγγύη" ή την "φιλανθρωπία" κανενός...

Με αφορμή το παραπάνω κείμενο που δημοσιεύθηκε ΜΕΤΑ την δημοσίευσή του εδώ και στο fb  syriza prevezas” , είναι απαραίτητες κάποιες διευκρινήσεις και απαντήσεις.
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ "φιλος" στο Facebook με τον "ΣΥΡΙΖΑ Πρέβεζας". Ετσι δεν έχω δυνατότητα να απαντήσω ή να σχολιάσω τα σχόλια όσων ασχολήθηκαν με την ανάρτηση που φέρει την υπογραφή μου.
ΔΕΝ ΕΙΔΑΝ οι σχολιαστές την  προηγούμενη ανάρτηση ή την είδαν αλλά σιωπούν ?  ΔΕΝ ΕΙΧΑ καμία όρεξη να απαντώ   και ειδικά μέσω  fb σε κάθε ανοησία που γράφεται στο fb του  Συριζα Πρέβεζας (αν και το έχω ξανακάνει , βλ. "για να μη ξεχνάμε λοιπόν" κλπ). ΕΠΙΛΕΓΩ το προσωπικό  blog για τετοιου είδους απαντήσεις.
ΓΡΑΦΕΙ ΛΟΙΠΟΝ στην προηγούμενη ανάρτηση ένα μέλος  (γνωστό για τον φανατισμό  και την αμετροέπεια του ) του Συριζα Πρέβεζας :
"Και πιο είναι το πολιτικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ που δυστυχώς αποκτά και προσωπικό χαρακτήρα. Είναι ότι μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από το ΣΥΡΙΖΑ ορισμένα τοπικά μέλη που υποστήριζαν την συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, και ηταν δημοτικοί σύμβουλοι με τον πρώην δήμαρχο κ. Κλάπα, αντιδρούν στις επιλογές των οργάνων του ΣΥΡΙΖΑ Πρέβεζας. Επιμένουν να πολεμούν την δημοτική παράταξη του Δημόσιου Χώρου και τον επικεφαλής του πανεπιστημιακό Γιάννη Ρέντζο που η οργάνωση τον θεωρεί προνομιακό συνομιλητή. Πηγαίνουν την συζήτηση τέσσερα χρόνια πίσω και αντιδρούν στην πολιτικοποίηση των εκλογών που είναι βασική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ. Με απίστευτους τακτικισμούς καθυστερούν την απόφαση για την υποστήριξη δημάρχου στην Πρέβεζα και λειτουργούν αντικειμενικά υπέρ της υποψηφιότητας του πρώην δήμαρχου κ. Κλάπα οποίος από καιρό δραστηριοποιείται για να μας σώσει ξανά!"
ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ αυτό έγραψα το κείμενο.
Για όσους δεν γνωρίζουν , το μόνο που θα καταλάβουν είναι ότι "ορισμένα τοπικά  (!) μέλη  που υποστήριζαν την συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ " "πολεμούν" την δημοτική παράταξη του "δημόσιου χώρου" .  Την "πολεμούν " και δεν την αφήνουν να κατέβει στις εκλογές , με τις σημαίες (του ΣΥΡΙΖΑ βεβαίως) , τα λάβαρά της (τον πανεπιστημιακό Γιάννη Ρέντζο - οπωσδήποτε και το "πανεπιστημιακό" μπροστά μη το ξεχνάμε )  και τους ανθρώπους της (και εδώ του ΣΥΡΙΖΑ βεβαίως) . Που θα φέρει την "ανανέωση" στην πολιτική σκηνή της Πρέβεζας, Που επι πλέον  η οργάνωση τον θεωρεί "προνομιακό συνομιλητή" . ΜΟΝΟ που ο δημόσιος χώρος και ο κ. Ρέντζος θεωρούν ΑΥΤΟΙ την οργάνωση του Συριζα Πρέβεζας "προνομιακό συνομιλητή".  ΑΝΤE τώρα ΝΑ ΒΓΑΛΕΙΣ ΑΚΡΗ , ποιοι,  πότε, που  και πως συνομιλούν ?
Και είναι και αυτοί που "υποστήριζαν" τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ. Πότε? Χθές? Προχθές? Το 2006 ?  Μπα… Αυτό δεν το λέμε. Το αφήνουμε να αιωρείται . ΜΟΝΟ που πριν από τον ΣΥΡΙΖΑ του 2011, υπήρχε ένα άλλο κόμμα που το έλεγαν ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ. Και αυτού το κόμματος η οργάνωση είχε αποφασίσει να κατέβει στις εκλογές με τον Κλάπα επικεφαλής και κάποιοι έβαλαν υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι. Το 2006 . Από τότε πέρασε χρόνος πολύς και πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι.... ΑΥΤΟΙ ΟΜΩΣ (οι τότε δηλαδή υποστηρικτές της συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ)   ΣΗΜΕΡΑ  βοηθάνε με την στάση τους  "ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ" τον Κλάπα. "ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ"   όχι "υποκειμενικά".Μπορεί και λίγο "υποκειμενικά"... Όσοι πέρασαν υποστηρικτές του Στάλιν και του Μάο δύσκολο να τους φύγουν τα χούια περί "αντικειμενικά" και "υποκειμενικά". 
Α…. και το απαραίτητο κερασάκι στην τούρτα. Η ΔΗΜΑΡ. Που κολάει  αυτό μόνο αυτός που το έγραψε το ξέρει. Κάτι θέλει να πει ο ποιητής και μας το κρύβει. 

Αν χρειαστεί , θα επανέλθω…

ΥΓ 1:  Στην αρχική ανάρτηση (9 Φεβρουαρίου  12.19 μ.μ.) το επίμαχο  κείμενο ήταν πιο άθλιο, έγραφε  " Είναι ότι μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από το ΣΥΡΙΖΑ ορισμένα τοπικά μέλη που είχαν ταυτισθεί με την πολιτική της συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ, και ως δημοτικοί σύμβουλοι με τον πρώην δήμαρχο Κλάπα, αντιδρούν στις επιλογές των οργάνων του ΣΥΡΙΖΑ Πρέβεζας."  Ώστε ο Θόδωρος ο Κολοβός έχει ταυτισθεί με την πολιτική της συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ και με τον Κλάπα ?
ΥΓ 2 : Στο  "ορισμένα τοπικά  (!) μέλη", το θαυμαστικό κολλάει στα υπέροχα ελληνικά που χρησιμοποιεί ο ως άνω αναφερόμενος.  Δείγματα υπάρχουν και σε άλλα κείμενά του...

Τρίτη 4 Φεβρουαρίου 2014

Ένα επίκαιρο κείμενο: «Ο Δεκάλογος του Συνεπούς Αριστερού»

                                                     Θανάσης Καρτερός,  Αυγή, 1.12.2013

          Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ προσεγγίζει γοργά προς την κυβερνητική εξουσία, καλό θα ήταν να υπάρξει κάποιου είδους κώδικας δεοντολογίας του Συνεπούς Αριστερού. Διαφορετικά υπάρχει ο κίνδυνος να εξελιχθεί το κόμμα σε ΠΑΣΟΚ, πράγμα που ήδη επισημαίνουν και προεξοφλούν όχι μόνο το ΚΚΕ, αλλά και άλλοι Συνεπείς στις παρυφές και εντός ΣΥΡΙΖΑ. Ως συμβολή στον σχετικό προβληματισμό διατυπώνεται, με κάθε επαναστατική επιφύλαξη, αριστερή σεμνότητα και πολιτική σοβαρότητα, ο παρακάτω Δεκάλογος του Συνεπούς Αριστερού.

Ο Συνεπής Αριστερός:
1. Καταδικάζει τον πασόκο απ' όπου κι αν προέρχεται, ιδιαίτερα αν απέρχεται από 'κεί που ήταν και προσέρχεται εκεί που είμαστε. Θεωρεί όμως ευπρόσδεκτο τον απλό υπό μετακίνηση πασόκο, χωρίς τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε ακόμα 3%.
2. Γνωρίζει τον κίνδυνο της διολίσθησης στον συμβιβασμό και ως εκ τούτου υπολήπτεται μόνο τους Συνεπείς Αριστερούς -ασφαλές κριτήριο είναι το αν συμφωνούν μαζί του.
3. Έχει πάντα ανοιχτά και πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής του και ανοιχτό μέτωπο επίσης προς τους ασυνεπείς, καθώς είναι πεπεισμένος ότι είναι ευάλωτοι ανά πάσα στιγμή στη συνδιαλλαγή με τον ταξικό εχθρό.
4. Δίνει τη μάχη ώστε τα κάθε είδους ψηφοδέλτια του κόμματος να αποτελούνται από Συνεπείς -κατά σειρά συνέπειας.
5. Ειδικά για τις δημοτικές εκλογές, φροντίζει να μπουν φραγμοί στη συμμετοχή ασυνεπών. Στα ψηφοδέλτια έχουν θέση μόνο όσοι έχουν σωστή θέση για το ευρώ, για την Ε.Ε., για το ΝΑΤΟ και για τον χαρακτήρα της επανάστασης.
6. Ελέγχει την ηγεσία όταν παρεκκλίνει εν ονόματι σκοπιμοτήτων από τον σωστό δρόμο και κατευθύνεται προς το Τέξας ή άλλους προορισμούς.
7. Φροντίζει συνεχώς και αδιαλείπτως να κρατάει ζωντανή τη συνείδηση των αριστερών με σχόλια και αναρτήσεις, κριτικές και παρατηρήσεις, που αναφέρονται στο ήθος του καθενός, στη διαδρομή και στην ιστορία του -πράγματα δηλαδή που μόνο ένας Συνεπής μπορεί να κρίνει.
8. Δεν φείδεται χαρακτηρισμών, με επώνυμο ή ψευδώνυμο, αν πρόκειται να πλήξει την ασυνέπεια.
9. Διακηρύσσει ότι η ΔΗΜ.ΑΡ., οι ΑΝ.ΕΛΛ. (οι πασόκοι περιλαμβάνονται στο 1) αποτελούν μια πολιτικά επικίνδυνη λοιμώδη νόσο.
10. Στους κακοήθεις που τον χαρακτηρίζουν ματιασμένο αριστερό απαντά ότι είναι το μάτι της αριστεράς.
Εκτός αρίθμησης: Ο Δεκάλογος έχει το τίμημά του. Όποιος τον τηρεί είναι συνεχώς θυμωμένος με ανάξιους συντρόφους του...

Δευτέρα 6 Ιανουαρίου 2014

Για να μη ξεχνάμε λοιπόν...

            Δεν εξηγείται αλλιώς το ότι οι διαχειριστές του "Συριζα Πρέβεζας" θυμήθηκαν 2 μήνες μετά την αρχική ανάρτηση (13 Νοεμβρίου 2013) στο blog http://dimosioshoros.wordpress.com, το κείμενο που φέρει τον τίτλο "ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΔΡΑΣΗΣ -ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ" που ήταν η εισήγηση στην απολογιστική συνάντηση της δημοτικής παράταξης "Δημόσιος Χώρος " . Θα μπορούσε κανείς να πεί πολλά για το κείμενο αυτό . Ένα "δύσκολο" κείμενο , "κατανοητό " στους μυημένους ."Ακατ-ανόητο" σε άλλους και για άλλους μη μυημένους. Με νεολογισμούς "πρεβεζιάνικο σπιτικό" "εργασιακά εξαρτημένων" "παραγωγής ιδιοκτησίας" "ιατρική νέμεση" απευθύνθηκε σε "παλιούς και νέους φίλους" . 

            Το κείμενο ξεχάσθηκε γρήγορα. Ελάχιστοι του έδωσαν σημασία. Κάποιοι άρχισαν να παίρνουν αποστάσεις από την στάση-αντίληψη- άποψη που είχαν μέχρι τώρα, για την γενεσιουργό αιτία της συγκεκριμένης δημοτικής παράταξης . Το περιβόητο "λιμενικό-αλιευτικό καταφύγιο Παντοκράτορα" τελικά δεν ήταν "φαραωνικό έργο" "προσβολή του περιβάλλοντος" κλπ, κλπ. 
Το ¨φαραωνικό έργο" του Παντοκράτορα (από το atpreveza)

             Για την πλειοψηφία του Συντονιστικού της Ο.Μ. Πρέβεζας του ΣΥΡΙΖΑ ο "δημόσιος χώρος" αποτελεί αν όχι τον μοναδικό , τουλάχιστον τον προνομιακό συνομιλητή για τις επικείμενες δημοτικές εκλογές. Προφανώς να έχουν κατανοήσει πολύ καλύτερα από άλλους το κείμενο αυτό. 
              Στην σχετική συζήτηση στην Ο.Μ. Πρέβεζας του ΣΥΡΙΖΑ εξέφρασα την θέση πως η άποψη αυτή είναι "μίζερη,λειψή και προβληματική" . "Μίζερη" γιατί ξεκινάει από αυτό το μίζερο 5% των προηγουμένων δημοτικών εκλογών, "λειψή" γιατί η συγκεκριμένη παράταξη τα τρία αυτά χρόνια παρουσίας της στο δημοτικό συμβούλιο - το λέω μετά λόγου γνώσεως - δεν πήρε είδηση τι γινόταν στο δήμο Πρέβεζας και προβληματική γιατί η επιμονή στους λόγους που την γέννησαν "αποκλείει " , δεν "συσπειρώνει" τους πολίτες της Πρέβεζας που θα ήθελαν μια δημοτική αρχή στην Πρέβεζα , αντάξια των αγωνιστικών παραδόσεων της πόλης μας.
          ΟΜΩΣ για να μη  ξεχνάμε τον  "Δημόσιο Χώρο"  , μας τον  θύμησε ο "Συριζα Πρέβεζας" 

           ΥΓ 1. Αλήθεια ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι το πολίτευμά μας "κατά τεχνητή συνεκδοχή φέρει τον ψευδεπίγραφο τίτλο της «Δημοκρατίας»".

           ΥΓ 2. Για όσους δεν γνωρίζουν: Η έννοια  "Ιατρική Νέμεση"  προέρχεται από τον Ιβάν Ίλιτς  . Το βιβλίο του  :" Ιατρική Νέμεση. Η απαλλοτρίωση της υγείας" , ξεκινά έτσι : "Το ιατρικό κατεστημένο έχει γίνει σημαντικότατη απειλή για την υγεία. Το ιατρικό επάγγελμα εξουσιάζει την ιατρική. Το αποτέλεσμα είναι ολέθριο και έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας. Τη νέα αυτή επιδημία ονομάζω ιατρογένεση, από τις ελληνικές λέξεις ιατρός και γένεσις. Στα ιατρικά συνέδρια συζητούνται διαρκώς τα δεινά που προκαλεί η πρόοδος της ιατρικής, οι ερευνητές εστιάζουν την προσοχή τους στη δύναμη της διάγνωσης και της θεραπείας να προκαλούν αρρώστιες, τα ιατρικά περιοδικά αφιερώνουν ολοένα περισσότερο χώρο σε παράδοξες βλάβες που προκαλεί η νοσηλεία των αρρώστων...".

Σάββατο 4 Ιανουαρίου 2014

Κερδίζοντας από απελπισία (;) και πλησιάζοντας την εξουσία (;)

                                                                                                        Του Χρήστου Μαντά,  
                 Στις προηγούμενες εκλογές, ζητούσαμε από το εκλογικό σώμα να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να νικήσει η ελπίδα τον φόβο. Είναι άραγε ίδιες οι συνθήκες τώρα;


   
Τις τελευταίες βδομάδες ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται μπροστά στις δημοσκοπήσεις και παρουσιάζεται με αέρα νίκης, αν γίνονταν τώρα εκλογές. Επιπλέον αυξάνεται, σύμφωνα πάντα με τις δημοσκοπήσεις, το ποσοστό του εκλογικού σώματος που ζητά την προσφυγή στις κάλπες. Όλα τα παραπάνω δημιουργούν, όπως λέγεται, μια δυναμική που είναι δύσκολο να αναστραφεί, τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον, το οποίο -θυμίζω- συμπεριλαμβάνει και δύο σίγουρες εκλογικές αναμετρήσεις για τις ευρωεκλογές και τις εκλογές στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Όμως όλα τα παραπάνω εξελίσσονται σε συνθήκες νηνεμίας του κινήματος, τουλάχιστον προς το παρόν. Παρά τις προβλέψεις έγκυρων διεθνών αναλυτών για κοινωνική έκρηξη, και παρά την καταχνιά που σκεπάζει σαν την αιθαλομίχλη, μάλλον σε μαζική κλίμακα, τις ψυχές των ανθρώπων γύρω μας.

Πέρα από τα όποια ερευνητικά δεδομένα, αυτή η μαζική κατάθλιψη, όπως πολλές και πολλοί την χαρακτηρίζουν, βρίσκεται δίπλα μας, στην καθημερινότητά μας.

Όμως εμείς, τουλάχιστον στις προηγούμενες εκλογές, ζητούσαμε από το εκλογικό σώμα να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να νικήσει η ελπίδα τον φόβο.
Είναι άραγε ίδιες οι συνθήκες τώρα;

Κατά την άποψη του γράφοντος, μάλλον έχουμε ριζικές μεταβολές. Όχι μόνο συγκριτικά με την κατάσταση πριν το Μάϊο και τον Ιούνιο ή λίγο μετά. Αλλά ακόμα και σε σχέση με τους πρώτους μήνες μετά τον σχηματισμό της τρικομματικής κυβέρνησης. Και εννοώ βεβαίως ριζικές μεταβολές στο πώς ο «πραγματικός» κόσμος, όπως συνηθίζουμε να λέμε, αντιλαμβάνεται την προοπτική έλευσης του ΣΥΡΙΖΑ στη διακυβέρνηση. Τι συναισθάνεται, τι ψυχανεμίζεται και τι προσδοκά ο κόσμος αυτός τώρα;

Επιχειρώντας μια περιγραφή απολύτως εμπειρική, έστω χωρίς ιδιαίτερη τεκμηρίωση, και πάντως χωρίς να θέλω να ισοπεδώσω καταστάσεις, φαίνεται ότι οι προσδοκίες του κόσμου γίνονται πιο «ρεαλιστικές», αλλά την ίδια στιγμή το συναίσθημά του «πέφτει»: ο ενθουσιασμός και η διάθεση για συμμετοχή μειώνονται, η απόσταση και η αποχή από την «πολιτική» καταγράφονται είτε ως έλλειψη αποφασιστικότητας για την επιλογή, είτε ως αποστροφή για κάθε τι πολιτικό.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Και κυρίως εμείς, ο ΣΥΡΙΖΑ, τι κάνουμε;

Προσωπικά νομίζω ότι όλα αυτά, πέρα από την ανησυχία που μπορεί σε πρώτο επίπεδο να μας δημιουργούν, μας προκαλούν να σκύψουμε πιο βαθιά. Να βρεθούμε πιο κοντά σε έναν κόσμο που ωριμάζει με πολλές δυσκολίες και αντιφάσεις.

Θα πρόσθετα ότι αυτή η αίσθηση της απελπισίας, ή ακριβέστερα μια διαδικασία πένθους για τις πολλαπλές απώλειες που έχει υποστεί ο λαός μας σε πραγματικό και συμβολικό επίπεδο, δεν αποτελεί αναπόφευκτα παράγοντα εξαρχής και εκ των προτέρων αποτρεπτικό για την ουσιαστική συμμετοχή, αλλά και για μεγάλες, ριζικές αλλαγές.

Πολλές φορές επαναλαμβάνουμε μονότονα και χωρίς να το ψάχνουμε σε βάθος ότι η ενεργός συμμετοχή και στήριξη του κόσμου, η αποτροπή της λειτουργίας της ανάθεσης κλπ. είναι κρίσιμα για την έκβαση της μάχης που δίνουμε ή που θα δώσουμε, με την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας. Σωστά! Αλλά τι ακριβώς εννοούμε συμμετοχή; Και σε ποια επίπεδα; Πώς, πού και πότε; Αυτά μάλλον συνθηματολογικά μέχρι τώρα μας έχουν απασχολήσει.

Ταυτόχρονα με αυτά, υπάρχει ένα «ρεύμα» και εντός των οργανωμένων μας δυνάμεων και εκτός, που «σκοτώνεται» για συμμετοχή σε όργανα, σε θέσεις, σε υποψηφιότητες κλπ.

Εκεί που κάποτε δεν μπορούσαμε να βρούμε «άνθρωπο», τώρα βρισκόμαστε μπροστά στις ...δυσκολίες επιλογής. Φυσιολογικό; Απόλυτα, θα απαντούσα.

Αλλά πώς ένα κόμμα της αριστεράς, πολύ νέο ακόμα και πολύ ανώριμο -αν και αποτελείται, τουλάχιστον σε κεντρικό επίπεδο, και από πολύ παλιές καραβάνες-, διαχειρίζεται μια τέτοια κατάσταση; Ποια είναι η αριστερή στάση απέναντι στο συγκεκριμένο πρόβλημα; Δύσκολη η απάντηση, στο βαθμό που η θεσμική θωράκιση (αυτή που εξασφαλίζει δημοκρατικές διαδικασίες, ή ακόμη και αμεσοδημοκρατικές) δεν μπορεί εύκολα να αποτρέψει φαινόμενα παραγοντισμού, δημοφιλίας που έχει αποκτηθεί μέσα από τον στρεβλωτικό πομπό των ΜΜΕ, ιδιοτέλειας κλπ. Επιπλέον, σε τέτοιες συνθήκες εύκολα καλλιεργούνται στερεότυπα που καμιά σχέση δεν έχουν με το πραγματικά λαϊκό και δημοκρατικό πρόταγμα της Αριστεράς (στοχοποιούνται άνθρωποι κλπ).

Συνεπώς, τι κάνουμε;

Καμιά φορά η επιθυμία και η βιασύνη που δημιουργείται εξ αυτής [της επιθυμίας], απόλυτα ανθρώπινες καταστάσεις κατά τα άλλα, μας οδηγούν σε επιμέρους και όχι συνολικά συμπεράσματα. Η σφοδρή επιθυμία, ας πούμε, ημών των συριζαίων να ανατρέψουμε την μνημονιακή συγκυβέρνηση, κάποιες φορές μας εμποδίζει να δούμε την συνολική κοινωνική πραγματικότητα και το μέγεθος των προβλημάτων που έχουμε μπροστά μας. Αυτή η κατάσταση αυτοτροφοδοτείται όταν η «ενέργειά» μας καταναλώνεται στο να «λύσουμε» διάφορα εσωκομματικά ζητήματα και αντιθέσεις και μας αποκόπτει από την κοινωνική πραγματικότητα.

Χρειάζεται λοιπόν αίσθηση του ιστορικού χρόνου, αλλά και της ιστορικότητας της χρονικής περιόδου που διανύουμε. Συνολική αντίληψη της πραγματικότητας και των ζητημάτων που θέτει η πραγματικότητα αυτή. Και συνολική επαναδιατύπωση, στις σημερινές συνθήκες, των νοημάτων που συνοδεύουν και συναποτελούν τις μεγάλες ανατροπές.

Και η απελπισία που ζούμε γύρω μας ή και μέσα μας έχει νόημα. Και μπορεί και να κερδίζει, ακόμα, ή στη συγκεκριμένη περίπτωση να κερδίσει - και ξαφνικά (;) να μεταλλαχθεί σε ελπίδα.

Και η αίσθηση του πλησιάσματος της εξουσίας, καθώς και τα συμπαρομαρτούντα φαινόμενα, έχουν νόημα - και οφείλουμε να το αντιλαμβανόμαστε.

Και τα δύο μπορεί να γίνουν, ή να μην γίνουν, ή βεβαίως να γίνουν διαφορετικά.

Ως επίλογο αντιγράφω το οπισθόφυλλο από το βιβλίο του Παναγιώτη Κονδύλη «Μελαγχολία και πολεμική» (εκδόσεις Θεμέλιο, 2002)1:

«Καμμιά απαισιοδοξία δεν είναι νοητή χωρίς ρητή ή σιωπηρή αναφορά σε μια καλύτερη πραγματικότητα, που κάποτε υπήρξε ή θα έπρεπε να υπάρξει και καμμιά αισιοδοξία δεν μπορεί να θεωρηθεί εύλογη αν δεν αναφέρεται στην υπερνίκηση των υφιστάμενων κακώς κειμένων. Γιατί, αν αποδεχτούμε την ανθρώπινη πραγματικότητα όπως ήταν και εξακολουθεί να είναι, δίχως την παραμικρή επιθυμία για τούτη ή εκείνη την αλλαγή, και δίχως να τρέφουμε κανένα φόβο και καμμιά ελπίδα ως προς τις ενδεχόμενες μεταβολές της, τότε γίνεται περιττή κάθε αισιόδοξη ή απαισιόδοξη στάση. Κάτι τέτοιο όμως θα σήμαινε πάγωμα του κόσμου κάτω από τα μάτια μιας άπειρης διάνοιας. Η ανθρώπινη πραγματικότητα υπάρχει και ζεί από τους φόβους και τις ελπίδες, από τις θετικές και τις αρνητικές αξιολογικές κρίσεις που συνδέονται ουσιωδώς με την ίδια και δεν είναι απλώς αποτελέσματα αλλά και κινητήρια αίτια των εσώτερων μετατοπίσεων και μεταστροφών της».

Ο Χρήστος Μαντάς είναι βουλευτής Ιωαννίνων του ΣΥΡΙΖΑ.
_____________

[1] Ο τίτλος του βιβλίου προέρχεται από το αντίστοιχο δοκίμιο-κεφάλαιο-άρθρο (1997), εξαιρετικά σημαντικό κατά τη γνώμη μου.