Του Τάσου Χοβαρδά, "αναγνώσεις" της Αυγής , 4/5/2014
MAURIZIO LAZZARATO, Η κατασκευή του χρεωμένου ανθρώπου, μετάφραση: ΓιώργοςΚαράμπελας, Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, σελ. 192
Πολλές φορές έχει φανεί ότι η διαχείριση της κρίσης από τις κυρίαρχες δυνάμεις έρχεται να επερωτήσει τα θεμέλια του φιλελευθερισμού. Νεοφιλελεύθερος αυταρχισμός και καταστολή δε συνιστούν απλά μέσα για την κάμψη των κοινωνικών αντιστάσεων αλλά εργαλεία εμπέδωσης της νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης. Για τον Maurizio Lazzarato, η σύμπτωση του νεοφιλελευθερισμού με την ακροδεξιά στο σημείο αυτό είναι παραπάνω από προφανής.
Ένα ακόμη στοιχείο που κινητοποιεί ο νεοφιλελευθερισμός και το οποίο τον φέρνει πολύ κοντά στην ακροδεξιά είναι η επίκληση εθνικιστικών λόγων για τη συγκάλυψη της ταξικότητας των κυρίαρχων πολιτικών. Η αναίρεση των φιλελεύθερων αρχών φαίνεται να συμπίπτει με την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων. Αυταρχισμός και καταστολή επιστρατεύονται υπό την ιδεολογική πλαισίωση των εθνικιστικών λόγων προκειμένου να ελεγχθεί η κοινωνική οργή και να αποκατασταθεί η συνοχή μιας κοινωνίας που καταρρέει. Το χρέος εδώ, όπως πολύ γρήγορα επιχειρηματολόγησε η Αριστερά, χρησιμοποιήθηκε ως το βασικό όχημα για την σφοδρότερη επίθεση του κεφαλαίου στην εργασία εδώ και αρκετές δεκαετίες. Η επισφάλεια και η περιστολή του κοινωνικού κράτους φαίνεται να ακυρώνουν κάθε αίσθηση γραμμικότητας που θα οδηγούσε, υποτίθεται, στη σοσιαλδημοκρατία σκανδιναβικού τύπου μέσα από μια σειρά μεταρρυθμίσεων. Για τον Maurizio Lazzarato, ζούμε το τέλος των υποσχέσεων που απευθύνονταν από τις κυρίαρχες δυνάμεις καθολικά σε ολόκληρη την κοινωνία για να οργανώσουν την κοινωνική συναίνεση. Η μοναδική υπόσχεση που απομένει είναι μια υπόσχεση που πρέπει να δώσουμε ο καθένας και η καθεμιά στον εαυτό μας για να κρατήσουμε στα χέρια μας το μπλοκάκι ως πραγματικοί «επιχειρηματίες». Μόνο αν καταφέρουμε να συμφιλιωθούμε με την επισφάλεια και την επέκταση της απόλυτης υπεραξίας που αυτή συνεπάγεται μπορούμε να ελπίζουμε στην κοινωνική μας ένταξη.
