Περιούσιος λαός

    "Ο θάνατος του Μάρκου Μπότσαρη" του Ludovico Lipparini

                                        Του Βασίλη Καρδάση (Ελευθεροτυπία ,11.02.2010)


Τραγουδάω όλους εσάς που αντισταθήκατε
τραγουδάω τους άσπρους, τους μαύρους, τους κίτρινους
τραγουδάω την ελπίδα που δεν έχει χρώμα
τραγουδάω το αίμα που σ' όλα τα γεωγραφικά σημεία είναι κόκκινο.

Τάσος Λειβαδίτης, «Ο άνθρωπος με το ταμπούρλο», Ποίηση, Κέδρος

              Η επιρροή της κυρίαρχης ιδεολογίας στη διαμόρφωση συλλογικών νοοτροπιών οφείλει πολλά στους προσανατολισμούς και στις κατευθύνσεις της παρ' ημίν εκπαιδευτικής πολιτικής. Στο Γυμνάσιο και το Λύκειο ανατραφήκαμε με τις «αντεθνικές» θεωρίες του Φαλμεράιερ σε συνδυασμό με την απαραίτητη δόση Κ. Παπαρρηγόπουλου, ήτοι την απάντηση που έδωσε ο εθνικός μας ιστορικός περί της συνέχειας του Ελληνισμού και της φυλετικής ενότητας των κατοίκων του ελλαδικού χώρου στη διαδρομή της Ιστορίας. Η αμφισβήτηση του κυρίαρχου ιστοριογραφικού μοντέλου ταυτίστηκε με εθνική προδοσία ή στην επιεικέστερη εκδοχή της, ως προερχόμενη από ήσσονος αξίας ιστορικούς.

               Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ που υιοθετήθηκε από επίσημους και μη φορείς από το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα και εντεύθεν στα ζητήματα της ενίσχυσης της εθνικής ταυτότητας συνηγόρησε στη φυλετική καθαρότητα. Ελάσσονες εργασίες από κύκλο λογίων και υπό την άμεση επιρροή του Σπυρίδωνα Λάμπρου, δημοσιευμένες σε περιοδικά (Παρνασσός, Νέος Ελληνομνήμων, κ.ά.), αφιερώθηκαν σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να αποδοθεί η προέλευση αρβανίτικων ή και σλαβικών τοπωνυμίων σε παραφθορές της αρχαίας ελληνικής γλώσσας. Προστέθηκε η πολιτική του κράτους, το οποίο σε όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα επιμελημένα συνέβαλε στην αποκάθαρση των τοπωνυμικών κατάλοιπων. Ως άνθη εφύτρωσαν τα διάφορα Νεοχώρια, οι Δροσιές, οι Άνοιξες σε όλη την ελληνική επικράτεια, υποκατάστατα ενός κόσμου που έπρεπε να περάσει στη λήθη, σύγχρονα σύμβολα του νεοελληνικού ευπρεπισμού της εθνικής μας οντότητας.

              ΦΡΟΝΤΙΣΑΜΕ λοιπόν να απεκδυθούμε την αρβανίτικη καταγωγή ορισμένων, να εκβάλουμε σλαβικές λέξεις από το λεξιλόγιο, να εξαφανίσουμε τους τουρκικούς μιναρέδες ακόμη και από γκραβούρες. Οι τρισχιλιετείς ακραιφνείς ρίζες με την άπλετη συνεισφορά αναπόδεικτων συναλληλιών της ορθόδοξης Εκκλησίας αναδύθηκαν για να αποκαθάρουν τις προσμίξεις, για να εμπεδωθεί η συνέχεια του περιούσιου λαού. Έτσι θητεύσαμε στον ελληνοχριστιανισμό, με συνέπειες την οίηση στα εθνικά ιδεώδη, τη ρητορική του ηθικού πλεονεκτήματος, την πλειοδοσία του φυλετικού ταλέντου, την αίσθηση του αδικημένου από ξένες συνωμοσίες.

              ΠΩΣ να ανεχθούμε τον ξένο μετανάστη; Η αποτελεσματική εκπαίδευση μας υπέδειξε να ταυτίζουμε την εγκληματικότητα με τον ξένο, να αποδίδουμε τη ζοφερή ανεργία στον μετανάστη και την υποβάθμιση της καθημερινότητας στην παρουσία του.

Για τον Howard Zinn που έφυγε...

Ο Χάουαρντ Ζιν ,  ο αιώνιος έφηβος, ο ιστορικός των πολιτών όπως χαρακτηρίσθηκε, έφυγε πλήρης ημερών σε ηλικία 87 ετών. H αριστερή διανόηση  έχασε ένα εξαίσιο μυαλό, η ειρήνη έναν ακούραστο αγωνιστή, η ανθρωπότητα ένα υπέροχο άνθρωπο.

Γεννήθηκε το 1922 στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Διετέλεσε επίτιμος καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Βοστόνης και ανέπτυξε πλούσιο συγγραφικό έργο. Εργάστηκε στα ναυπηγεία και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου υπηρέτησε ως μέλος πληρώματος στα βομβαρδιστικά αεροπλάνα.

Μετά τον πόλεμο αναμείχθηκε ενεργά στο κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα και στο αντιπολεμικό κίνημα που αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ.

Τα βιβλία του ήταν σταθμός για τη συντηρητική αμερικανική κοινωνία – και όχι μόνον- και ειδικά το σύγγραμμά του «Ιστορία του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών» (εκδόσεις Αιώρα), ανέτρεψε την καθιερωμένη ιστορία που διδάσκεται στα σχολικά βιβλία για γενεές και γενεές ανά τον κόσμο.

Πρόκειται για μια ιστορία της Αμερικής που έρχεται να φωτίσει, να τεκμηριώσει, αλλά και να ανατρέψει τις μέχρι τώρα πληροφορίες μας γι αυτήν. Ο Χάουαρντ Ζιν δεν παγιδεύεται στους εθνικούς μύθους της «επίσημης» ιστορίας, που γράφεται «από την οπτική γωνία των κυβερνήσεων, των κατακτητών, των διπλωματών και των ηγετών» και η οποία «όχι μόνο παρουσιάζει μία στρεβλή εικόνα του παρελθόντος, αλλά δημιουργεί και μια παραπλανητική εικόνα για το παρόν».