“ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ”

  Το ποίημα αφιερώνεται σε αυτούς που χθες  στην Πρέβεζα  άκουγαν 

   (την καθοδήγηση  και άλλους)  να μιλάνε για "επαναστατικό μαρξισμό", 
   "λενιν",   "επανάσταση "  κλπ  και δεν είπανε  λέξη .

 

Μαρξ, 'Ενγκελς, Λένιν, Μπέμπελ και Μπουχάριν

τους στρίμωξα στο νου κουκί -κουκί.

Να με, λοιπόν, κατέκτησα την χάριν

να κρίνω με την διαλεκτική.

“Αχώριστος η θεωρία και η πράξη” -

συχνά σκοντάφτω στην εφαρμογή,

μα η κριτική μου πάντοτε εν τάξει,

όλους και όλα τα ελέγχει, τα εξηγεί.

Τις συγκεντρώσεις των προλεταρίων

απ'το παράθυρό μου τις κοιτώ

ως να συγκινηθώ μέχρι δακρύων

και γράφω στίχους πλέον των 100.

Τη σκέψη αφήνω διάφανο μπαλόνι

στον άδειο ν΄ανεμίζεται ουρανό,

να βλέπω την εντύπωση που απλώνει

το χρώμα που αντιφέγγει το κενό.

Τώρα το “Κάπιταλ” του Μάρξ κηρύττω,

μα αποφεύγω την κάθε συμπλοκή

γιατί, ξέρω, θανάσιμα θα πλήττω

αν κάποτε με βάλουν φυλακή.

ΥΓ: Όσοι διαβάσουν το ποίημα  θα δυσκολευτούν να αναγνωρίσουν τον ποιητή.