Το χαρούμενο και λυπηρό στρίμωγμα της Aριστεράς

                                                               του Δημήτρη Σεβαστάκη   (Αυγή, 27.9.2014)

          Ψάχνει άκρες. Έναν παλιό συμμαθητή από το 60^ό Γυμνάσιο της Κυψέλης, έναν σύντροφο από τη «Σπουδάζουσα» . Απ' τα μέσα της δεκαετίας του '80, βρέθηκε στην Πολεοδομία και «πούλαγε» άδειες ή στην τράπεζα και «πούλαγε» επιχειρηματικά δάνεια. Μπόρεσε να χωθεί αφού είχε πλησιάσει την Τοπική του ΠΑΣΟΚ. Λίγο μετά -επί Δεξιάς- έβαλε και τη γυναίκα του στο τότε ΥΠΕΧΩΔΕ. Πέρασαν «φανταστικά», όπως λέει. Ήσυχα και παχιά, με κυριακάτικες εξορμήσεις στη Χασιά (αγριογούρουνο ή προβατίνα), καλά αμάξια (ένα σεντάν 2.000 κυβικών εκείνος, η γυναίκα τζιπάκι και ο γιος Gt-i), εύκολο δάνειο (για φορολογικούς λόγους, τα λεφτά τα είχε), μεγάλο σπίτι (πέντε χιλιάδες, μόνο τα ιταλικά έπιπλα κουζίνας).

        Τώρα πιέζεται πολύ. Τα χαράτσια, ο ΕΝΦΙΑ, οι δόσεις (είχε φουσκώσει πολύ τις κάρτες), δεν βρίσκει και κάτι για τον γιο (άνεργος, όλη μέρα με φραπέδες στο Στοίχημα και το smartphone). Έκανε τα χαρτιά του για σύνταξη, είχε τα χρόνια άλλωστε, έχωσε και κάποια πλασματικά. Παίρνει «έναντι» και μαζί μια σημαντική κάτω βόλτα. Φέτος δεν πήγε -πρώτη φορά- στο χωριό. Του προσέχει ένας γείτονας το κτήμα.

           Το απόγευμα του Σαββάτου μελαγχολεί στο σούπερ μάρκετ. Όλα ακριβά. Παλιά έπαιρνε τρία - τρία τα μπουκάλια ουίσκι. Μεγαλεία... Τόσα χρόνια είχε εκπαιδευτεί να βρίσκει άκρες, να βρίσκει τις τρύπες του συστήματος, να τις αναπαράγει με τη σειρά του, να τρυπώνει, να ελίσσεται. Μια με τον έναν, μια με τον άλλον -αλλά στον καθένα έλεγε ότι ήταν δικός του. Έπειθε με μια καπάτσα κακομοιριά.

          Ανακαλεί σήμερα μια πολιτική αργκό, για να πλησιάσει ξανά τον ΣΥΡΙΖΑΙΟ, «να θυμηθούνε τα παλιά». Είχαν χαθεί τόσα χρόνια. Είναι ένας διαψευσμένος, φοβισμένος, τσαντισμένος μικροαστός. Όχι ριζοσπαστικοποιημένος. Στο προηγούμενο κείμενό μου (Η στροφή προς τον ΣΥΡΙΖΑ είναι και προς την Αριστερά;) είχα ισχυριστεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πλησιάζει μεν την εξουσία (με τον ΕΝΦΙΑ και την αυτοδυναμία), αλλά, παραδόξως, στενεύει το πεδίο πολιτικής του παρέμβασης. Εννοούσα περίπου αυτό που αφηγούμαι.

Χρέος και ορθολογικότητα

                                                      Του Τάσου Χοβαρδά, "αναγνώσεις" της Αυγής , 4/5/2014

MAURIZIO LAZZARATO, Η κατασκευή του χρεωμένου ανθρώπου, μετάφραση: ΓιώργοςΚαράμπελας, Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, σελ. 192

Πολλές φορές έχει φανεί ότι η διαχείριση της κρίσης από τις κυρίαρχες δυνάμεις έρχεται να επερωτήσει τα θεμέλια του φιλελευθερισμού. Νεοφιλελεύθερος αυταρχισμός και καταστολή δε συνιστούν απλά μέσα για την κάμψη των κοινωνικών αντιστάσεων αλλά εργαλεία εμπέδωσης της νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης. Για τον Maurizio Lazzarato, η σύμπτωση του νεοφιλελευθερισμού με την ακροδεξιά στο σημείο αυτό είναι παραπάνω από προφανής.

Ένα ακόμη στοιχείο που κινητοποιεί ο νεοφιλελευθερισμός και το οποίο τον φέρνει πολύ κοντά στην ακροδεξιά είναι η επίκληση εθνικιστικών λόγων για τη συγκάλυψη της ταξικότητας των κυρίαρχων πολιτικών. Η αναίρεση των φιλελεύθερων αρχών φαίνεται να συμπίπτει με την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων. Αυταρχισμός και καταστολή επιστρατεύονται υπό την ιδεολογική πλαισίωση των εθνικιστικών λόγων προκειμένου να ελεγχθεί η κοινωνική οργή και να αποκατασταθεί η συνοχή μιας κοινωνίας που καταρρέει. Το χρέος εδώ, όπως πολύ γρήγορα επιχειρηματολόγησε η Αριστερά, χρησιμοποιήθηκε ως το βασικό όχημα για την σφοδρότερη επίθεση του κεφαλαίου στην εργασία εδώ και αρκετές δεκαετίες. Η επισφάλεια και η περιστολή του κοινωνικού κράτους φαίνεται να ακυρώνουν κάθε αίσθηση γραμμικότητας που θα οδηγούσε, υποτίθεται, στη σοσιαλδημοκρατία σκανδιναβικού τύπου μέσα από μια σειρά μεταρρυθμίσεων. Για τον Maurizio Lazzarato, ζούμε το τέλος των υποσχέσεων που απευθύνονταν από τις κυρίαρχες δυνάμεις καθολικά σε ολόκληρη την κοινωνία για να οργανώσουν την κοινωνική συναίνεση. Η μοναδική υπόσχεση που απομένει είναι μια υπόσχεση που πρέπει να δώσουμε ο καθένας και η καθεμιά στον εαυτό μας για να κρατήσουμε στα χέρια μας το μπλοκάκι ως πραγματικοί «επιχειρηματίες». Μόνο αν καταφέρουμε να συμφιλιωθούμε με την επισφάλεια και την επέκταση της απόλυτης υπεραξίας που αυτή συνεπάγεται μπορούμε να ελπίζουμε στην κοινωνική μας ένταξη.

Η μετεκλογική θλίψη, οι προηγούμενες νύχτες και οι επόμενες μέρες.

                                                                                                  του Χρήστου Μαντά

   

     Η γοητεία της ανάλυσης, και εν προκειμένω της ανάλυσης των εκλογικών αποτελεσμάτων της 18ης και της 25ης Μαϊου, παραμένει ισχυρή για τους ανθρώπους της Aριστεράς, όπως όλα δείχνουν.

Βεβαίως σε αυτή τη διαδικασία, της ανάλυσης εννοώ, συμπυκνώνονται πολλά πράγματα: Επιβεβαιώσεις και διαψεύσεις προσδοκιών, προσωπικά στοιχήματα και συλλογικές επιδιώξεις, σχέδια και αντιπροτάσεις για την επόμενη μέρα, πολύ έντονα και λιγότερο έντονα συναισθήματα χαράς και επιτυχίας, αλλά και θλίψης και ματαίωσης, μειοψηφίες και πλειοψηφίες και πολλά άλλα ακόμα.

Κατά τη γνώμη μου, όλα αυτά χρειάζεται να τα συζητάμε, λιγότερο ή περισσότερο συντεταγμένα, στα όργανα ή έξω από αυτά, σε συνθήκες «νικηφόρου σταθεροποίησης». Δεν μιλάμε, δηλαδή, για θρίαμβο ή επέλαση ή για άλλα, περισσότερο οπαδικά. Αλλά για μια «νικηφόρο σταθεροποίηση». Την πραγματικότητα αυτή νομίζω ότι χρειάζεται να σκεφτούμε και πάνω σ” αυτή να αναστοχαστούμε.

Το αριστερόμετρο και οι μαχόμενοι εραστές του

                                                        Του Αριστείδη Μπαλτά (Αυγή,9/3/2014)

               Το Διεθνές Γραφείο Μέτρων και Σταθμών που εδρεύει στις Σεβρ κοντά στο Παρίσι ιδρύθηκε το 1875, λίγα χρόνια μετά την Κομμούνα. Εκεί φυλάσσονται τα πρότυπα που βαθμονομούν τα μέτρα και σταθμά που χρησιμοποιούμε κατά τις καθημερινές συναλλαγές μας -αλλά και στα επιστημονικά πειράματα- προκειμένου να εξασφαλίζεται η παγκόσμια ομοιομορφία των μετρήσεων. Για να πατάσσεται αμείλικτα όποιος κλέβει στο ζύγι.

               Μολονότι το αριστερόμετρο χρησιμοποιείται πλατιά, το Γραφείο των Σεβρών δεν διαθέτει το αντίστοιχο πρότυπο. Τα άπαντα του Μαρξ ή του Λένιν δεν προσφέρονται. Εκτείνονται σε πολλές σελίδες επιτρέποντας έτσι μόνον την απόσπαση τσιτάτων που πολλές φορές μάλιστα φαίνεται να κονταροχτυπιούνται. Και πρότυπο δεν νοείται, βέβαια, υπό αυτήν τη συνθήκη. Τα Ζητήματα Λενινισμού του Στάλιν καταλαμβάνουν μικρότερη έκταση και όντως είχαν κερδίσει κάποτε τον επίζηλο ρόλο. Αλλά οι τροπές της Ιστορίας δημιούργησαν νέα δεδομένα. Όχι μόνον οι τροτσκιστές νωρίς αλλά και πολλοί άλλοι αργότερα έφτασαν να βρίσκουν το πρότυπο ανεπαρκές ή παραπλανητικό. Ακόμη και το ΚΚΕ διστάζει σήμερα να το ανακηρύξει απερίφραστα ως τέτοιο. Εικάζω πως αν μια έγκυρη Διεθνής Επιτροπή, επαρκώς πλουραλιστική, επιλαμβανόταν του ζητήματος, μάλλον θα ματαιοπονούσε. Στις νέες εποχές που διάγουμε το αριστερόμετρο έχει επιφορτιστεί με λειτουργίες εντελώς άλλης τάξης.                

                Σήμερα το αριστερόμετρο είναι απολύτως προσαρτημένο στον εκάστοτε χρήστη του. Bαθμονομείται σύμφωνα με το πώς ο ίδιος αντιλαμβάνεται το δικό του μέγεθος (πολιτικό βάρος επί ιδεολογικό ύψος) και εφαρμόζεται με τρόπο ώστε το μέγεθος οποιουδήποτε άλλου να προκύπτει πάντα ελλειμματικό. Το αριστερόμετρο είναι πλέον ιδιωτικό και κατασκευάζεται εξαρχής ως πλήρως ασύμβατο με όλα τα υπόλοιπα. Η κατάσταση δεν είναι εξωφρενική. Στις Φιλοσοφικές Έρευνες ο Βιτγκενστάιν φαντάζεται κοινότητες όπου το χρησιμοποιούμενο μέτρο μεταβάλλεται σε συνάρτηση με το προς μέτρηση αντικείμενο. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να διερευνηθεί η έννοια του κανόνα. 

             Στην περίπτωση του αριστερόμετρου, τώρα, ο κανόνας συνάδει πλήρως με την εποχή. Όχι μόνον επειδή κυριαρχούν οι διαδικασίες ιδιωτικοποίησης αλλά και γιατί η ελευθερία άνευ ορίων και όρων που προάγει ο νεοφιλελευθερισμός επεκτείνεται εδώ μέχρι του να ορίζει έκαστος το αποτέλεσμα του πολλαπλασιασμού "βάρος (πολιτικό) επί ύψος (ιδεολογικό)" με τρόπο που να καθιστά το προσωπικό του μέγεθος πρότυπο παγκοσμίου ισχύος. Ο Τσαρούχης είχε διαπιστώσει κάτι ανάλογο, αν και λιγότερο φιλόδοξο, όταν έλεγε πως στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις.

             Κατ' εξοχήν χρήστες του αριστερόμετρου είναι οι αυτοαπασχολούμενοι της πολιτικής. Δηλαδή όσοι μάχονται στα πεδία της έχοντας τάξει τον εαυτό τους στην εμπέδωση του δικού τους μεγέθους ως προτύπου. Το αριστερόμετρο αναβαθμίζεται έτσι σε εργαλείο ηδονής. Η εφαρμογή του πληροί τον χρήστη με αυτοϊκανοποίηση γιατί του επιτρέπει να επιβεβαιώνει κάθε στιγμή, μόνος μπροστά στον καθρέφτη, ότι το μέγεθός του όντως πρωτογενώς πλεονάζει έναντι όλων των άλλων.

Όταν κάποιος εφαρμόζει το αριστερόμετρο σε μας ας μην απαντάμε οργισμένα ανασύροντας το έτοιμο δικό μας ή κατασκευάζοντας πρόχειρα ένα για την περίπτωση. Ας υπομείνουμε τη δοκιμασία νηφάλια. Συμβάλλοντας στη αναγκαία σφυρηλάτηση συντροφικών σχέσεων ακόμη και με τους καθ' έξιν εραστές του αριστερόμετρου.

 

 [Χαιρετισμούς στον Θανάση Καρτερό (Αυγή, 16/2) για την ομότροπη τεχνοκρατική σύλληψη]


 

Η Πόλη του Κεφαλαίου

Σημειώσεις για το σεμινάριο «Η μαρξιστική θεωρία και η πόλη», από τον 2ο κύκλο των σεμιναρίων της ομάδας πόλης νέων ΣΥΡΙΖΑ

               Tου Ηλία Ιωακείμογλου, Rednotebook

Κάθε διαφορετική βαθμίδα του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής μεταγράφεται στον χώρο ως βαθμίδα της καπιταλιστικής πόλης, διαθέτει την σχετική αυτονομία της και αλλάζει με τους δικούς της ρυθμούς μολονότι η ιστορία της διαπλέκεται με τις άλλες βαθμίδες σε ένα κουβάρι οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων που απλώνεται στο χώρο και δημιουργεί αυτό που μπορούμε να ονομάζουμε Πόλη του Κεφαλαίου. Το σύνολο των βαθμίδων της Πόλης του Κεφαλαίου κυριαρχείται από την κίνηση του συνολικού κεφαλαίου, δηλαδή από μια διαδικασία εκμετάλλευσης της εργασίας βασισμένη στην ιδιωτική ιδιοκτησία και τη νομή των μέσων παραγωγής. Η Πόλη του Κεφαλαίου, είναι επομένως το αποτύπωμα στον χώρο, της συνολικής κίνησης της εκμετάλλευσης της εργασίας από το κεφάλαιο. Πρόκειται για την εγγραφή των οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής στον φυσικό χώρο.

"Τα κακά της μνησικακίας..."

     "Όποιος τρέφει αισθήματα μνησικακίας είναι δυστυχής. Αγέλαστος, σκυφτός και συνοφρυωμένος, κοιτά τους πάντες με καχυποψία και μιλάει με ειρωνικά μισόλογα. " Από το κείμενο του Αριστείδη Μπαλτά.

         Τι σύμπτωση και αυτή. 

      Δημοσιεύθηκε στην "Αυγή της Κυριακής"  κείμενο του  Αριστείδη Μπαλτά,   πρώην καθηγητή Φιλοσοφίας στο Πολυτεχνείο ,  στελέχους  του ΣΥΡΙΖΑ .  Το κείμενο  αυτό  είναι σαν να περιγράφει  ακριβώς την συμπεριφορά του επικεφαλής της δημοτικής παράταξης "Δημόσιος Χώρος Πρέβεζα κλπ"  την τελευταία εβδομάδα,  αμέσως μετά από  όσα συνέβησαν το Σάββατο βράδυ της 8ης Φεβρουαρίου . 

          Θυμίζω ότι το βράδυ εκείνο η Συνέλευση των μελών του Συριζα Πρέβεζας και  όσων είχαν υπογράψει την διακήρυξη για τις δημοτικές εκλογές , έστειλε στο "καλάθι" της ιστορίας την δημοτική παράταξη "δημόσιος χώρος  Πρέβεζα κλπ "  και την διχαστική πολιτική που εξέφραζαν  όσοι  επέμειναν  για κάθοδο του Συριζα στην πόλη της Πρέβεζας  με την σημαία του "δημόσιου χώρου" στις εκλογές του Μαίου. 

        Την Κυριακή δημοσιεύθηκε  στο fb του Συριζα Πρέβεζας  το κείμενο μου  (Επιτέλους!!!) , που είναι στην  εισαγωγή της προηγούμενης ανάρτησης. Την ίδια ημέρα δημοσιεύθηκε  το κείμενο αυτό και στο atpreveza. Το τι έγινε μετά δεν περιγράφεται. Δημοσιεύθηκαν δύο αναρτήσεις στο  blog    " Δημόσιος Χώρος  Γιάννης Ρέντζος"  (αυτόν τον τίτλο έχει το blog, για να καταλαβαινόμαστε δηλαδή ) . Η πρώτη  " Η ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΚΟΟΠΤΑΤΣΙΓΙΑΣ"  και η δεύτερη   "ΛΑΣΠΟΒΟΛΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΓΙΑΛΤΑ…  σε όσους είπαν «όχι» στο κώνειο της μισανθρωπίας…  ".   Στο πρώτο κείμενο οι μη κομμουνιστές  (πρωην ?) οπαδοί του , τρέχαν να μάθουν τι σημαίνει  η ρώσικη λέξη. 

            Έτσι κατάλαβε ο άνθρωπος την απόφαση των μελών και φίλων του Συριζα το βράδυ της 8ης Φεβρουαρίου. ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΔΙΑΝΟΗΘΕΙ το πιο ΑΠΛΟ. Το ότι τα 2/3 των μελών του Συριζα δεν  γουστάρανε την παράταξή του  και ότι αυτή εξέφραζε. 

Εγώ ως "Ρούσβελτ"...

           Στο δεύτερο κείμενο  προσπάθησε να διασκεδάσει την αμηχανία του  με λογοπαίγνια. Και αφού  περέδωσε ένα μικρό μάθημα για τον Χάρβεϋ ( τον Ιβάν Ίλιτς τον ξέχασε...), πήρε αφορμή από την αναπαραγωγή του κειμένου μου στα atpreveza (ξεχνώντας να πει ότι το κείμενο είναι αντιγραφή  από το fb του Συριζα Πρέβεζας) και την φωτογραφία που δημοσιεύθηκε εκεί (δηλαδή την  μόνη φωτογραφία που είχε το atpreveza    με μένα στην εκδήλωση του  Συριζα  Πρέβεζας που έγινε τον Ιούνιο του 2012), φτιάχνει ολόκληρη ιστορία συνομωσίας . Παρεπιμπτόντως με αφήνει παγερά αδιάφορο πως έκρινε την πολιτική μου άποψη περί "αριστερής φιλανθρωπίας" . 

       Το αποκορύφωμα  όμως όλων  και αυτό  που δείχνει την μνησικακία  του ανδρός - και εδώ ταιριάζει απόλυτα το κείμενο του Μπαλτά- είναι  το ότι στο fb  " Γιάννης Ρέντζος" κοινοποίησε και του  "άρεσε " το άθλιο κείμενο της  πάλαι ποτέ στην Πρέβεζα γνωστής κυρίας .  (Δεν έχουν όλοι οι Πρεβεζάνοι κοντή μνήμη - αυτό το χαρακτηριστικό μπορεί να το έχουν τα μέλη του Συριζα  ΚΑΙ ΕΓΩ ΑΝΑΜΕΣΑ ΤΟΥΣ που την εκλέξαμε  και μέλος της ΝΕ Πρέβεζας -( Θου, Κύριε φυλακήν τω  στοματί μου...) - ) . Και άρεσε το κείμενο και σε 23 άλλους. Τους χαρακτηρίζει  προφανώς το ίδιος ήθος όλους.

Ο Γιάννης Ρέντζος κοινοποίησε σύνδεσμο.

10 Φεβρουαρίου

ΠΡΕΒΕΖΑ: Απάντηση όχι στον σύντροφο, αλλά κύριο Κωνή - PrevezaBest

prevezabest.blogspot.se

Κοινοποιήστε

• Αρέσει σε 23 άτομα.

Επιτέλους !!!

       Επιτέλους!!! Ο ΣΥΡΙΖΑ Πρέβεζας κατανόησε ότι οι "προνομιακοί συνομιλητές" του , έχουν διαφορετικό πολιτικό σχέδιο από αυτό που αποφάσισαν τα μέλη του μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες. Στην χθεσινή συγκέντρωση έφθασαν στο σημείο να θεωρούν αυτοί δικό τους "προνομιακό συνομιλητή" τον ΣΥΡΙΖΑ, υπονοώντας ότι έχουν και άλλες εναλλακτικές λύσεις. 

  ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΤΕΛΟΣ στις ακατανόητες για την πλεμπάγια θεωρητικολογίες, λες και όλοι εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε παρακολουθήσει  σεμινάρια "ριζοσπαστικής γεωγραφίας" του Ντέιβιντ Χάρβεη. ΤΕΛΟΣ και στην αυτο-πολυδιαφημισμένη "αριστερά της φιλανθρωπίας" με το ψευδώνυμο τίτλο " κοινωνική αλληλεγγύη" . 

ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ για να δημιουργήσουμε ένα δήμο στον οποίο κανένας δεν θα έχει ανάγκη την "αλληλεγγύη" ή την "φιλανθρωπία" κανενός...

Με αφορμή το παραπάνω κείμενο που δημοσιεύθηκε ΜΕΤΑ την δημοσίευσή του εδώ και στο fb  “ syriza prevezas” , είναι απαραίτητες κάποιες διευκρινήσεις και απαντήσεις.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ "φιλος" στο Facebook με τον "ΣΥΡΙΖΑ Πρέβεζας". Ετσι δεν έχω δυνατότητα να απαντήσω ή να σχολιάσω τα σχόλια όσων ασχολήθηκαν με την ανάρτηση που φέρει την υπογραφή μου.

ΔΕΝ ΕΙΔΑΝ οι σχολιαστές την  προηγούμενη ανάρτηση ή την είδαν αλλά σιωπούν ?  ΔΕΝ ΕΙΧΑ καμία όρεξη να απαντώ   και ειδικά μέσω  fb σε κάθε ανοησία που γράφεται στο fb του  Συριζα Πρέβεζας (αν και το έχω ξανακάνει , βλ. "για να μη ξεχνάμε λοιπόν" κλπ). ΕΠΙΛΕΓΩ το προσωπικό  blog για τετοιου είδους απαντήσεις.

ΓΡΑΦΕΙ ΛΟΙΠΟΝ στην προηγούμενη ανάρτηση ένα μέλος  (γνωστό για τον φανατισμό  και την αμετροέπεια του ) του Συριζα Πρέβεζας :

"Και πιο είναι το πολιτικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ που δυστυχώς αποκτά και προσωπικό χαρακτήρα. Είναι ότι μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από το ΣΥΡΙΖΑ ορισμένα τοπικά μέλη που υποστήριζαν την συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, και ηταν δημοτικοί σύμβουλοι με τον πρώην δήμαρχο κ. Κλάπα, αντιδρούν στις επιλογές των οργάνων του ΣΥΡΙΖΑ Πρέβεζας. Επιμένουν να πολεμούν την δημοτική παράταξη του Δημόσιου Χώρου και τον επικεφαλής του πανεπιστημιακό Γιάννη Ρέντζο που η οργάνωση τον θεωρεί προνομιακό συνομιλητή. Πηγαίνουν την συζήτηση τέσσερα χρόνια πίσω και αντιδρούν στην πολιτικοποίηση των εκλογών που είναι βασική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ. Με απίστευτους τακτικισμούς καθυστερούν την απόφαση για την υποστήριξη δημάρχου στην Πρέβεζα και λειτουργούν αντικειμενικά υπέρ της υποψηφιότητας του πρώην δήμαρχου κ. Κλάπα οποίος από καιρό δραστηριοποιείται για να μας σώσει ξανά!"

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ αυτό έγραψα το κείμενο.

Για όσους δεν γνωρίζουν , το μόνο που θα καταλάβουν είναι ότι "ορισμένα τοπικά  (!) μέλη  που υποστήριζαν την συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ " "πολεμούν" την δημοτική παράταξη του "δημόσιου χώρου" .  Την "πολεμούν " και δεν την αφήνουν να κατέβει στις εκλογές , με τις σημαίες (του ΣΥΡΙΖΑ βεβαίως) , τα λάβαρά της (τον πανεπιστημιακό Γιάννη Ρέντζο - οπωσδήποτε και το "πανεπιστημιακό" μπροστά μη το ξεχνάμε )  και τους ανθρώπους της (και εδώ του ΣΥΡΙΖΑ βεβαίως) . Που θα φέρει την "ανανέωση" στην πολιτική σκηνή της Πρέβεζας, Που επι πλέον  η οργάνωση τον θεωρεί "προνομιακό συνομιλητή" . ΜΟΝΟ που ο δημόσιος χώρος και ο κ. Ρέντζος θεωρούν ΑΥΤΟΙ την οργάνωση του Συριζα Πρέβεζας "προνομιακό συνομιλητή".  ΑΝΤE τώρα ΝΑ ΒΓΑΛΕΙΣ ΑΚΡΗ , ποιοι,  πότε, που  και πως συνομιλούν ?

Και είναι και αυτοί που "υποστήριζαν" τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ. Πότε? Χθές? Προχθές? Το 2006 ?  Μπα… Αυτό δεν το λέμε. Το αφήνουμε να αιωρείται . ΜΟΝΟ που πριν από τον ΣΥΡΙΖΑ του 2011, υπήρχε ένα άλλο κόμμα που το έλεγαν ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ. Και αυτού το κόμματος η οργάνωση είχε αποφασίσει να κατέβει στις εκλογές με τον Κλάπα επικεφαλής και κάποιοι έβαλαν υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι. Το 2006 . Από τότε πέρασε χρόνος πολύς και πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι.... ΑΥΤΟΙ ΟΜΩΣ (οι τότε δηλαδή υποστηρικτές της συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ)   ΣΗΜΕΡΑ  βοηθάνε με την στάση τους  "ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ" τον Κλάπα. "ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ"   όχι "υποκειμενικά".Μπορεί και λίγο "υποκειμενικά"... Όσοι πέρασαν υποστηρικτές του Στάλιν και του Μάο δύσκολο να τους φύγουν τα χούια περί "αντικειμενικά" και "υποκειμενικά". 
Α…. και το απαραίτητο κερασάκι στην τούρτα. Η ΔΗΜΑΡ. Που κολάει  αυτό μόνο αυτός που το έγραψε το ξέρει. Κάτι θέλει να πει ο ποιητής και μας το κρύβει. 

Αν χρειαστεί , θα επανέλθω…

ΥΓ 1:  Στην αρχική ανάρτηση (9 Φεβρουαρίου  12.19 μ.μ.) το επίμαχο  κείμενο ήταν πιο άθλιο, έγραφε  " Είναι ότι μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από το ΣΥΡΙΖΑ ορισμένα τοπικά μέλη που είχαν ταυτισθεί με την πολιτική της συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ, και ως δημοτικοί σύμβουλοι με τον πρώην δήμαρχο Κλάπα, αντιδρούν στις επιλογές των οργάνων του ΣΥΡΙΖΑ Πρέβεζας."  Ώστε ο Θόδωρος ο Κολοβός έχει ταυτισθεί με την πολιτική της συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ και με τον Κλάπα ?
ΥΓ 2 : Στο  "ορισμένα τοπικά  (!) μέλη", το θαυμαστικό κολλάει στα υπέροχα ελληνικά που χρησιμοποιεί ο ως άνω αναφερόμενος.  Δείγματα υπάρχουν και σε άλλα κείμενά του...