Διορισμοί στην Βουλή… Καμία θέση από τον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ …

Πέρασαν 6 μέρες από την δημοσίευση   στην έντυπη έκδοση του «Πρώτου Θέματος»  της  21^ης  Μαρτίου 2010 για τους διορισμούς στην Βουλή. Καμία απάντηση, θέση, άποψη δεν είδα μέχρι σήμερα από τους εμπλεκόμενους του ΣΥΝ.Γράφει το "Πρώτο Θέμα" : « …Και ο πρώην πρόεδρος του Συνασπισμού κ. Αλέκος Αλαβάνος έβαλε κόσμο στη Βουλή, ενώ ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Θανάσης Λεβέντης έχει διορίσει μέσω του πρώην αντιπροέδρου κ. Γιάννη Δραγασάκη τον γιο του…»

Στον κατάλογο που δημοσιεύει η εφημερίδα οι παρακάτω διορισμοί έγιναν από τον ΣΥΡΙΖΑ.

 «19.           Μ.Γ.                             ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ

  61.           Π.Χ.                                 Κ.Ο. ΣΥΡΙΖΑ

116.      Π.ΚΩΝ.                            ΠΡ.   Κ.Ο. ΣΥΡΙΖΑ

131.         Λ.Σ.                              ΔΡΑΓΑΣΑΚΗΣ ΣΤ’ ΑΝΤΙΠΡ. ΒΟΥΛΗΣ

132.        Ζ.ΑΙΚ.                           ΔΡΑΓΑΣΑΚΗΣ ΣΤ’ ΑΝΤΙΠΡ. ΒΟΥΛΗΣ

147.         Λ.Μ.                                 ΠΡ. Κ.Ο.   ΣΥΡΙΖΑ

175.          Π.Δ.                                  ΑΛΑΒΑΝΟΣ ΣΥΡΙΖΑ»

Αξίζει να σημειωθεί ότι το μοναδικό κόμμα που δεν έκανε διορισμούς στην Βουλή είναι το ΚΚΕ.

Στο blog “left liberal synthesis”  διαβάζω και μεταφέρω :

« …Και τώρα μερικές εμετικές διστάσεις

Εκτός από τα προφανή πολιτικά απορρίμματα των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ στο πάρτυ συμμετέχουν ο super star του εκσυγχρονισμού Σημίτης, ο κυκλοθυμικός συγγραφέας Αλαβάνος,ο απόφοιτος του LSE Δραγασάκης, αλλά και ο προσηνής «ανανεωτικός» Λεβέντης δεν αντέχει και διορίζει τον γιο του!!! …»

Κάποιοι θα θεωρήσουν ασήμαντο το γεγονός. Κάποιοι άλλοι θα πιστοποιήσουν την άποψή τους «όλοι το ίδιο είναι…» .

Εμείς όμως τα  απλά μέλη του ΣΥΝ , δεν μπορούμε να το χωνέψουμε εύκολα … Χωνέψαμε, αφού στείλαμε στο σπίτι του τον Κοροβέση, τα περί Siemens, Φλωράκη, Κύρκου κλπ.  Χωνεύουμε το μοίρασμα της "πίτας" (αμειβόμενες θέσεις κλπ)   μεταξύ των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ.

  Περιμένουμε απαντήσεις…

Πού να πάνε τα λεφτά

                                                                       του Γιώργου Μπράμου, Αυγή, 25.3.2010

            Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές έχω ήδη λάβει αναρίθμητα τηλέφωνα απελπισίας από παλιούς γνωστούς που ζητούσαν την συμβουλή μου για το αν θα πρέπει και πώς γίνεται να σηκώσουν τις αποταμιεύσεις τους από τις Ελληνικές Τράπεζες. Είχα καιρό να τους ακούσω: ήταν από την εποχή των μακεδονομάχων που με καλούσαν να κατέβω στις διαδηλώσεις γιατί «το όνομα είναι η ψυχή μας». Μετά  με θυμήθηκαν με τις αστυνομικές ταυτότητες που έπρεπε απαραιτήτως να γράφουν το θρήσκευμα, γιατί διαφορετικά το Γένος των Ελλήνων θα έχανε το πρόσωπό του.

           Τώρα, παραμονές της Εθνικής Παλιγγενεσίας, ξεχάστηκαν οι πατριωτικές επιβεβαιώσεις, τα φλογερά λόγια κατά της Δύσης που συνέχεια μας επιβουλεύεται, τα καρφιά προς την ταπεινότητά μου, πως με τα μυαλά που έχω εγώ και κάτι όμοιοί μου, ο Τούρκος θα πατήσει πόδι στην όμορφη χώρα μας και η Ελλάδα θα χάσει εθνικό έδαφος. Σήμερα οι παλιοί γνώριμοι είχαν μία και μόνη αγωνία: πώς να διασώσουν τα λεφτά τους.

           Μαζί με την συμβουλή μου, που μάλλον την ζητούσαν γιατί, εξ επαγγέλματος, κάτι περισσότερο θα ήξερα, μου κατηγορούσαν τον «λογιστάκο Σημίτη» που μας έβαλε στο ευρώ και χάσαμε την δραχμούλα μας και τη δυνατότητά μας να την υποτιμούμε όποτε θέλαμε. Και, ενώ από την μια πλευρά ήθελαν να διασφαλίσουν τις οικονομίες τους σε ευρώ, πέταγαν και την παπάρα τους, ότι το σημερινό συμφέρον είναι η επιστροφή στη δραχμούλα. Αυτή η επιστροφή θα τους έκανε δισεκατομμυριούχους, αν και το ερώτημα για την αγοραστική δύναμη αυτού του είδους των δισεκατομμυρίων σε δραχμές, για την ώρα, δεν τους απασχολούσε.

            Τα καλά και συμφέροντα. Αυτή είναι η μεγάλη συνθήκη των μακεδονομάχων, υπερασπιστών της χριστιανοσύνης και παντοτινών νοικοκυραίων. Με τον ίδιο τρόπο που πουλάνε τον πατριωτισμό τους, με την ίδια λύσσα υπερασπίζονται το ατομικό τους συμφέρον. Το καλύτερο παράδειγμα αυτής της διπλής συμπεριφοράς, τα μεγάλα λόγια που πάνε μαζί με τις χυδαίες λαμογιές, είναι η φορολογική κουλτούρα. Η φοροδιαφυγή δεν είναι αμαρτία, δεν είναι καν προνόμιο, είναι το μεγαλύτερο δικαίωμα των σύγχρονων Ελλήνων. 

Με τον Καραϊσκάκη...

Αλέξης Σεβαστάκης, Αυγή, 11.2.1998

                                       
       Όταν ο σκοτεινός καιρός του μηδενός έρχεται, βαρυπατώντας και δρασκελίζοντας το χαμηλό ορίζοντα.
       Όταν η αυτοκρατορία των ημερίδων και εκτάκτων συνάξεων ευκολύνουν την μηρυκαστική συνήθεια όλο και πιο διψασμένων πελατών.
       Όταν οι κατά ριπές πληροφορίες, ως αφηνιασμένο μελίσσι, εφορμούν και κατακάθονται στην κεφαλή της αντοχής σου.
       Όταν οι ευτελείς καθιερώνονται ως εισαγγελείς και οι ψόφιοι ως κρισολόγοι.
       Όταν οι λείχοντες και σιελοροούντες, πολιορκούν την ταπεινόφρονη θλίψη σου.
       Όταν οι σάλπιγγες και τα ξηλωμένα τύμπανα αφαρπάζουν τον ύπνο σου,διαγουμίζοντας τα κατάλοιπα των ονείρων σου.
       Όταν τα μετρημένα γρόσια των παππούδων τα κερματίζουν οι αργυραμοιβοί και τα διαρρίπτουν στα συνωθούμενα αγοραστήρια πλήθη.
      Όταν οι μεταπράτες σταχώνουν τα γράμματα των αναλφάβητων προγόνων, τα χαραγμένα με υνί και με το νύχι του τότε ολιγογράμματου ιερέα.
      Όταν στην άλλοτε σκάλα προς τον ουρανό και το ιπτάμενο φως, οι εργολήπτες προσθέτουν προσθέτους πρόχειρους εξώστες για στιγμιαίους θεατές.
       Όταν οι τζογαδόροι παμφάγοι ψυχογάγοι ευωχούντοι καταπίνοντας το ελάχιστο, που απέμεινε, αντίδωρο.
      Όταν υμνογράφοι και στιλβωτές των υποδημάτων της εξουσίας δοξολογούν τους ασήμαντους και μοιράζουν, αντί πέντε άρτων, μπάλες αχύρων στους πεινώντες και δειψώντες την δικαιοσύνη.
      Όταν, εντελώς ατελείς και ευτελείς καταχωρίζονται στις καθ’εβδομάδα ανασυντασσόμενες εγκυκλοπαίδειες ως υποψήφιοι ακαδημαϊκοί ή αυριανοί στρατηγοί ή πρωτολάτες αρχηγοί ή μεθαυριανοί σωτήρες...
       Ε, τότε λοιπόν οπλίζομαι με τα κοπρόλογα και τη χλεύη του αοιδίμου Γεωργίου Καραϊσκάκη, που δικαζόνταν μέσα στη εκκλησία του Μεσολογγίου «επί επιβουλή κατά της πατρίδος»:
«...Αν βάλετε θεμέλια στα λόγια που λέγω, εκατό ζωές να’χω δεν γλυτώνω.»
Γ.Μεγαπάνος (στρατοδίκης): «...Βρε ξέρουμε πως λες όλο λόγια, μα γιατί τα λές;».
Γ. Καραϊσκάκης: «...Το έχω χούι, κυρ Πάνο»
Γ.Μεγαπάνος: «...Αμ γιατί τόχεις χούι που είσαι πενήντα χρονών;»
Γ.Καραϊσκάκης: « Αμ δεν μπορώ να το κόψω κυρ Πάνο. Κι εσύ είσαι ογδόντα χρονών, μα το χούι δεν ταφήνεις να γαμείς, και δεν μακούς».
Και ανιστορεί ο Κοσομούλης: «...Τούτο λέγοντας ο Καραϊσκάκης εχτύπησαν τα γέλια όλοι οι κριταί και λαός και πήγαν πολλοί να λιποθυμήσουν καθώς και εγώ...»