"...επιτηδευόμενοι εξ επαγγέλματος την τροπολογίαν, αμαυρούσι και περιτρέπουσι την αλήθειαν με την των σοφισμάτων των περίπλεξιν... " !

Κυριακή 27 Μαΐου 2012

Γρηγόρης Λαμπράκης : 49 χρόνια μετά



        Συµβολική τελετή-θεατρική αναπαράσταση των γεγονότων της 26ης Μαίου 1963 παρουσιάσθηκε χθές βράδυ στην Θεσσαλονίκη από το  ΚΘΒΕ. Είχα την τύχη να την παρακολουθήσω. Ονομάσθηκε Δράση "Ζ" και  ξεκίνησε στην τη συµβολή των οδών  Ερµού & Βενιζέλου, το σηµείο όπου βρίσκεται και το µνηµείο  Γρηγόρη Λαµπράκη. 
        Ο Βασίλης Βασιλικός απήγγειλε αποσπάσµατα από το βιβλίο του «Ζ», (στη φωτογραφία) και  από τις  οθόνες που εγκαταστάθηκαν στο σηµείο προβλήθηκαν πλάνα από την οµώνυµη ταινία του Κώστα Γαβρά.
       Στην συνέχεια έγινε θεατρική αναπαράσταση των γεγονότων της ηµέρας εκείνης από ηθοποιούς του Κ.Β.Θ.Ε., σπουδαστές της Δραµατικής Σχολής και εθελοντές, ενώ   ακολούθησε  πορεία µε αναµµένα κεριά. Κατά τη διάρκεια της διαδροµής, έγιναν δύο στάσεις:  µία στάση -φόρος τιµής στον βουλευτή Γιώργο Τσαρουχά, ο οποίος δέχτηκε επίσης επίθεση εκείνη την ηµέρα, και µία ακόµη στάση  όπου ακούστηκε  το τραγούδι «Μέρα Μαγιού», από τον «Επιτάφιο» του Γιάννη Ρίτσου σε µουσική  Μίκη Θεοδωράκη που ήταν  το τραγούδι µε το οποίο, πάνω από 500.000 κόσµου, συνόδευσαν τη σορό του Γρηγόρη Λαµπράκη στην κηδεία του,
      Η  πορεία κατέληξε στην είσοδο του νοσοκοµείου ΑΧΕΠΑ, εκεί όπου ο Γρηγόρης Λαµπράκης εξέπνευσε τέσσερις ηµέρες µετά την επίθεση , οι δε  συµµετέχοντες αφησαν  λουλούδια και κεριά.
       Αν και ψιλόβρεχε μεγάλη ήταν η συμμετοχή του κόσμου.

Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

Καταγγελία ή επαναδιαπραγμάτευση των δανειακών συμβάσεων;

Και τα δύο, plus κάτι πέραν αυτών
                                                     Του Πέτρου Σταύρου, από το Red Notebook
          Το ερώτημα αυτό έχει τεθεί από το αστικό μπλοκ, τα ΜΜΕ και τη διαδικασία των διερευνητικών εντολών, όχι για να καθορίσει τις στρατηγικές εξόδου από την κρίση αλλά για να εκβιάσει τον σχηματισμό μιας οικουμενικής κυβέρνησης με χαρακτηριστικά κανονικής κυβέρνησης, χωρίς δυναμική αντιπολίτευση, η οποία υποτίθεται ότι θα επανεξετάσει κάποιους όρους των δανειακών συμβάσεων. Η κυβέρνηση αυτή θα είναι μια κυβέρνηση σαν την κυβέρνηση Παπαδήμου, χωρίς όμως να έχει ειδικούς σκοπούς να επιτελέσει. Θα επιχειρήσουν να διαρκέσει σχεδόν όσο διαρκεί μια κανονική κυβέρνηση. Είναι δηλαδή ένα σχέδιο, κυριολεκτικά στο πόδι, για την ομαλή συνέχιση των μνημονιακών πολιτικών με ορίζοντα, τουλάχιστον, τη διετία. Για να αποτρέψει η αριστερά τον σχηματισμό μιας αστικής κυβέρνησης τέτοιου τύπου, χωρίς αντιπολίτευση ή με ενσωματωμένη την αντιπολίτευση, θα πρέπει να απαντήσει κατηγορηματικά ότι θα καταγγείλει τις δανειακές συμβάσεις.


               Επειδή όμως η αριστερά δεν πρέπει να επιδιώκει μόνο μια αριστερή κυβέρνηση αλλά και την επαναφορά της λαϊκής εξουσίας, θα πρέπει, σε άλλο επίπεδο, και με συνομιλητή τους εργαζόμενους και τα κινήματα να απαντήσει το παραπάνω δίλημμα με πιο ουσιαστικό τρόπο. Το 2ο μνημόνιο εδράζεται σε τρεις άξονες: Τον άξονα της πολιτικής της εσωτερικής υποτίμησης, τον άξονα της δημοσιονομικής προσαρμογής και της αποπληρωμής του χρέους, και τον άξονα της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας.

Δευτέρα 7 Μαΐου 2012

Μέρες παράξενες

              Καινούρια ποιήματα οφείλουν να γραφτούν, όχι πια με ηττημένες λέξεις.
                              του Πέτρου - Ιωσήφ Στανγκανέλλη (από το Red Notebook)

    
       
        Το ως χθες αδιανόητο μπορεί και να συμβεί. Οι απελπισμένοι δικαιούνται να ελπίζουν. Οι εργαζόμενες τάξεις μπορούν ακόμα και να αποφασίζουν: κάπως έτσι θα έπρεπε να έχουν αποτυπωθεί τα «αποτελέσματα της επόμενης μέρας» στον τύπο, τα κανάλια και το διαδίκτυο, αν υπήρχε όχι «έγκυρη» ή «αντικειμενική» δημοσιογραφία, αλλά αν οι παραγωγοί καθεστωτικού λόγου προσπαθούσαν , έστω και τώρα, να ερμηνεύσουν ορθά, προς ίδιον όφελος, τις εκλογικές τάσεις. Κι όμως, παρά τη σαφέστατη ανακολουθία λόγου και γεγονότων τα μεγάλα Μέσα εμμένουν ακόμα και σήμερα, να επιλέγουν την ανεπεξέργαστη και απογυμνωμένη προπαγάνδα.
          Την ημέρα, λοιπόν, που η Αριστερά εκλέγει βουλευτές στη Λακωνία, την Αργολίδα ή το Κιλκίς, εξαιτίας του καλπονοθευτικού νόμου Παυλόπουλου  ή και τις κλίσης της Ιστορίας να κάνει φάρσες εκεί που κάποτε έσπερνε τραγωδίες, οι «έγκυροι αναλυτές» ανακαλούν τον εμφύλιο κάνοντας έκκληση για «εθνική ενότητα». Την ημέρα που η Αριστερά καταλαμβάνει την πλειοψηφία στην Αθήνα, όπως και σε ολόκληρο το λεκανοπέδιο Αττικής, δηλαδή το πιο πλούσιο σε οικονομικό και πολιτισμικό κεφάλαιο μέρος της χώρας, οι εφημερίδες μιλούν για «συναισθηματική ψήφο», «λαϊκισμό» κι «ανευθυνότητα». Την ημέρα που η Αριστερά πρωταγωνιστεί στους κάτω των 45 ετών, οι επιφυλλιδογράφοι κατηγορούν το εκλογικό σώμα για «εμμονές σε παρωχημένες αντιλήψεις».     
              Δεν ξέρω αν προσπαθούν να κρύψουν την πραγματικότητα. Υποψιάζομαι ότι δε μπορούν να τη δουν, ότι τόσο βαθιά έχουν εσωτερικεύσει την ιδεολογία τους που τους διαφεύγει πια ακόμα και το αυτονόητο: τα τρία μεγάλα ρήγματα, οι τρεις ιστορικές μεταβολές.
             Από την τελευταία φορά που η Αριστερά προσέφερε ελπίδα στον απελπισμένο, απτές λύσεις στον εξαθλιωμένο, ένα φορέα πάλης και αγώνα για μια φαινομενικά αδύνατη ριζική κοινωνική αλλαγή σε αυτό τον τόπο, έχουν περάσει ήδη εβδομήντα χρόνια. Πρόκειται, παρά τις δεκάδες χιλιάδες τυπωμένων σελίδων που έχουν παραχθεί από τότε, για μια ιστορία που δεν έχει ακόμα γραφτεί, κι έτσι στοιχειώνει κάθε ερμηνεία, εξαιτίας της πολιτισμικής (κι όχι μονάχα στρατιωτικής ή πολιτικής) ήττας που ακολούθησε. Το τι σημαίνει, για παράδειγμα, η στράτευση στο ΕΑΜ ενός επαρχιώτη που σπούδασε ιατρική με το συνάλλαγμα που έστελνε ο μετανάστης συγγενής από την Αμερική είναι  ένα ερώτημα που θάφτηκε κάτω από τόνους λέξεων περί «εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα», «άβουλων και παρασυρμένων απλών ανθρώπων», ή «ταραχοποιών κομμουνιστών».