"...επιτηδευόμενοι εξ επαγγέλματος την τροπολογίαν, αμαυρούσι και περιτρέπουσι την αλήθειαν με την των σοφισμάτων των περίπλεξιν... " !

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

Για την Εθνική Αντίσταση στην Πρέβεζα...


          Σήμερα 25 Νοεμβρίου,  ημέρα που το επίσημο κράτος "γιορτάζει" την  Εθνική Αντίσταση και εκφωνούν λόγους στις εκκλησίες διάφοροι απόστρατοι και  καταθέτουν στεφάνια οι απόλεμοι, δημοσιεύω ένα μικρό τμήμα  από τις αναμνήσεις που είχε καταγράψει  ένας πραγματικός αντιστασιακός, ο αείμνηστος Τάκης Πολύζος.  Το κείμενο είναι δικό του, χωρίς διορθώσεις.

Πρεβεζάνοι μαθητές της τελευταίας  τάξης του Γυμνασίου  (τέλη δεκαετίας 30). Ολοι συμμετείχαν στην Εθνική Αντίσταση.


"….Με την κήρυξη του πολέμου της 28 Οκτωβρίου 1940 , οι Ιταλοί βομβάρδισαν την Πρέβεζα και ιδιαίτερα τη θάλασσα που πέσανε οι περισσότερες βόμβες. Από όλους τους βομβαρδισμούς που ήταν οι πιο πολλοί απ’ όλη την Ελλάδα, γιατί την θεωρούσαν επίκεντρο όλης της Ηπείρου που τροφοδοτούσε το Αλβανικό μέτωπο.
Με την κατάρρευση και τον ερχομό των Ιταλών και Γερμανών, που μας κήρυξαν τον πόλεμο την 6-4-1941, που μας κατακτήσανε, μπήκαμε στην περίοδο της σκληρής κατοχής, αρχίσανε οι στερήσεις, πείνα, ξεκληρισμοί, διωγμοί. Ο Ελληνικός Λαός ήταν εξουθενωμένος από την τετράχρονη φασιστική Δικτατορία, προδομένος από την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία. Είναι αναγκασμένος να αγωνιστεί για να ζήσει, πάλευε με όλες τις αντιξοότητες , την ώρα που  ο τύραννος κατακτητής  με τους συνεργάτες του  προσπαθούσαν να σε κάνουν να υποκύψεις. Έχοντας μαζί τους Έλληνες προδότες που φτιάσανε κυβέρνηση με τον προδότη Τσολάκογλου. Αλλά γι’ αυτό παίρνει στα χέρια του όχι μόνο την υπόθεση της Απελευθέρωσης  της χώρας αλλά και εκείνη της Εθνικής Αντίστασης για τη δημιουργία μιας δικαιότερης κοινωνίας.
Αυτός ο Λαός με την πρωτοπορία του έγραψε το λαμπρό έπος της Εθνικής Αντίστασης. Μέσα από τα σπλάχνα του έβγαλε τους ηγέτες του και τους καθοδηγητές του και δημιούργησε τις πολιτικές του οργανώσεις και τις στρατιωτικές ομάδες, σε στρατιωτικές μονάδες. Πραγματοποίησε μέσα στους καπνούς του Πολέμου   την πιο πλατειά και συνειδητή δημοκρατική και λαϊκή Πολιτεία Αυτοδιοίκηση, Λαϊκή Δικαιοσύνη και Ισότητα των δύο φύλων.
Με την κατάρρευση του Μετώπου και την τρίτη κατοχή της χώρας  ο Λαός μας μετά από λίγους μήνες άρχισε να μην αντέχει στην καταπίεση των κατακτητών γι’ αυτό προσπάθησε να βρει τρόπο να οργανωθεί, εμείς στην Πόλη μας η οποία διψούσε να οργανωθεί, όμως περίμενε κάποιος να ξεκινήσει. Το πρώτο έναυσμα το έδωσε ο Γκλέζος με τον Σάντα που κατεβάσανε τη σημαία από την Ακρόπολη. Σ’ όλες τις επαρχίες της χώρας μας, ξεφυτρώνανε ομάδες που σκέφτονταν πως ν’ αντισταθούν. Στην πόλη μας έφθασαν τον  Αύγουστο 1941, πολλοί αγωνιστές που  είχαν δραπετεύσει από τα διάφορα νησιά, ιδίως απ’ την Φολέγανδρο. Ένας απ’ αυτούς ήταν ο  Βαγγέλης Παπανίκος  ο οποίος από την παρανομία του ειδοποίησε 4-5 παλιούς φίλους και μαζευτήκαμε στο σπίτι, σοφίτα, απέναντι από τον Άγιο Βασίλειο, και φτιάσανε την πρώτη ηγετική ομάδα, (ήταν Ρούγκας, Δ. Ζιώγας , Β. Παπαδημητρίου κ.α.). Το κίνημα αυτό δεν έζησε, γιατί από άλλη πλευρά, περίπου Νοέμβριο – Δεκέμβριο, είχε φθάσει από την εξορία σταλμένος από το Γραφείο Περιοχής ο Στάθης ο Λιβιτσάνος. Έφτιαξε μια επιτροπή και με καλέσανε και εμένα και ανέλαβα τη νεολαία, που μαζί με τον Κορωναίο – Χατζάρα και άλλους μαθητές του Γυμνασίου, οργανώσαμε την πρώτη κομουνιστική νεολαιίστικη οργάνωση.
ο Τάκης Πολύζος (τέλη δεκαετίας 80)
 Με την ίδρυση του ΕΑΜ, προσπαθούσαμε να κρατήσουμε τις οργανώσεις με όλο το λαό της πόλης, φτιάχνοντας εθνικό απελευθερωτικές οργανώσεις. Εμείς ήμαστε στο χώρο της Νεολαίας, άλλοι όπως Ντούσιας Μιχαήλ, Ρέντζος Μιχάλης (εκτελέστηκε στον Παντοκράτορα το Σεπτέμβριο του 1944) οργανώσανε τους Δημόσιους υπαλλήλους και τους Αξιωματικούς που τελικά, τέλη 1942 και το 1943 κατάφεραν τους βγάλανε στο ύπαιθρο, τους οργάνωσαν στο ΕΑΜ.
Εμείς εδώ στην πόλη με την ΕΠΟΝ η οποία είχε μέλη οργανωμένα περίπου 350 με Γραμματέα εμένα, μέλη Κορωναίο, Μιτάκο Τάκη  και πολλούς άλλους, κάναμε σχεδόν ότι θέλαμε, υπήρχε όμως ένα ισχυρό ΕΑΜ. Με γραμματέα τον Σ. Πέρδικη έναν εξαίρετο άνθρωπο σεμνό και αγαπητό στους Πρεβεζιάνους. Είχαμε εργατικό ΕΑΜ με Γιαννουλάτο Μιχαήλ. όλοι λιμενεργάτες. Προπαντός είχαμε οργανωμένο όλο τον τραπεζικό-υπαλληλικό κόσμο και τους Δημοσίους υπαλλήλους με επικεφαλής Τσακαλώτο Αντώνη, Παπά Δημήτριο, Τούλια  μέλος του γεωργικού συνεταιρισμού και πολλούς άλλους.

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

«Γιατί το χρέος να μην υπολογίζεται διαχειριστικό? Πως υπολογίζεται ? Σαν Λόττο ?»



     Καίρια ερωτήματα σε μία εμπεριστατωμένη ανάλυση –εισήγηση αντιδημάρχου σε δημοτικό συμβούλιο επαρχιακής πόλης  ( που παρουσίασε «ιδιαίτερο ενδιαφέρον»  σύμφωνα με τοπική εφημερίδα…).


           
       «Πριν από επτά μήνες  είχα  αντιληφθεί πως τα χρέη ξεπερνούσαν τα 20 εκατομμύρια ευρώ. Τα νούμερα τα υπολογίζω σαν επαγγελματίας και πρέπει να τα δούμε στη λογική. Όχι στην λογιστική, η οποία ήταν πολύ ξεκάθαρη. Έχουμε επίσης συναδέλφους που διοίκησαν την Πρέβεζα και μιλούν για διαφορετικά νούμερα, προσωπικά θα πω την λέξη λυπάμαι. Πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι διότι διοικούμε, διαχειριζόμαστε και πρέπει να είμαστε ειλικρινείς. Δεν θα πω, ποιος άφησε τα χρέη, θα πω ότι τα χρέη υπάρχουν. Κάνουμε διαχείριση και πρέπει να σταθούμε στο ύψος μας. Έρχονται μαύρες μέρες. Δεν θα πληρωθούν οι εργαζόμενοι, ποιος θα είναι ο λόγος?  Ότι φταίει ο αντιδήμαρχος? Όχι. Πρόκειται για συλλογική ευθύνη. Βάζω βέτο ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να πληρωθούν. Όσον αφορά τα χρήματα που έρχονται, η ΣΑΤΑ είναι περίπου 2.700.000 ευρώ. Θα μιλήσω για κακοδιαχείριση 100%, διότι μέχρι σήμερα ο καθένας που αναλάμβανε την διαχείριση έκανε αυτό που ήθελε και αφότου τελείωνε η εκλογική περίοδος τότε έβλεπε τα πραγματικά προβλήματα. Ο λαός πληρώνει όμως. Φθάσαμε εδώ και πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι,. Τα 2.700.000 ευρώ της ΣΑΤΑ, σήμερα είναι μηδέν. Στο σχέδιο πόλεως που όλοι οι συμπολίτες πλήρωσαν, που πήγαν τα χρήματα τους? Εμείς πρέπει να στρώσουμε και άσφαλτο σε αυτούς που πληρώσανε και από  που θα λάβουμε τα χρήματα? Από αυτά που θα μας δώσουνε. Γιατί το χρέος να μην υπολογίζεται διαχειριστικό? Πως υπολογίζεται ? Σαν Λόττο?» Αναφερόμενος στο περιστατικό της Μεγάλης Πέμπτης, όπου οι εργαζόμενοι του Δήμου Πρέβεζας έμειναν απλήρωτοι λόγω τελεσίδικης δικαστικής απόφασης ο κ. αντιδήμαρχος  με σκληρή γλώσσα τόνισε. «Κάποιοι που κάνουν τους δημοκρατικούς, δεν διαθέτουν φιλότιμο» …


Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012

Για αυτούς που δεν ψηφίζουν

                                                          
                                                                     Κάποια πράγματα που μπορεί να κάνει αμέσως η Αριστερά
                                                                     για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες.

                                                      Tου Βασίλη Παπαστεργίου (Αυγή 22/7, Ενθέματα)


          Το ζήσαμε κατά την προεκλογική περίοδο, το ζούμε και στην καθημερινότητά μας. Η  Αριστερά, στον διάλογο για το μεταναστευτικό, βρίσκεται πάντα σε θέση άμυνας. Εγκαλείται — στην καλύτερη περίπτωση– ότι διακατέχεται από αφελή ανθρωπισμό που δεν συγκροτεί ρεαλιστική θέση για το ζήτημα και, στη χειρότερη, ότι η στάση της αποτελεί μέρος σχεδίου για τον αφελληνισμό του έθνους. Απέναντι στα επιχειρήματα του αντιπάλου ο κόσμος της Αριστεράς συχνά στέκεται αμήχανος, γιατί κατανοεί ότι το ζήτημα έχει άβολες όψεις, όπως η κατάσταση σε κάποιες περιοχές του κέντρου της Αθήνας.
              Μεταναστευτικό: η Αριστερά στην άμυνα
        Η μουδιασμένη στάση μας στο μεταναστευτικό ζήτημα, που εύλογα δεν το θεωρούμε προνομιακό για εμάς ζήτημα, έχει συχνά ως αποτέλεσμα την υποχώρηση από πάγιες θέσεις μας. Για παράδειγμα, στο κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ που παρουσιάστηκε προεκλογικά, γίνεται μια –κατά την άποψή μου– δειλή αναφορά στον «εξορθολογισμό του νομικού και θεσμικού πλαισίου για τη νομιμοποίηση των μεταναστών» (αντί της πάγιας θέσης μας για νομιμοποίηση), αλλά και στη «σταδιακή παραχώρηση ταξιδιωτικών εγγράφων για το μεγάλο όγκο των μεταναστών που επιθυμούν να αποχωρήσουν από το ελληνικό έδαφος».
                 Η εξαγγελία περί ταξιδιωτικών εγγράφων
          Νομίζω ότι, ιδίως για το δεύτερο ζήτημα, είναι απαραίτητες μερικές διευκρινίσεις. Η παραχώρηση ταξιδιωτικών εγγράφων σε μετανάστες που θέλουν να αποχωρήσουν από τη χώρα είναι μια αρκετά δημοφιλής εξαγγελία. Η δημοφιλία της θέσης αυτή είναι απολύτως ερμηνεύσιμη. Ας φύγουν από δω κι ας πάνε όπου θέλουν, σκέφτεται η πλειοψηφία. Αυτός είναι εξάλλου ο λόγος που η θέση αυτή δεν υιοθετείται μόνο από την Αριστερά αλλά από ένα πολύ ευρύ φάσμα πολιτικών δυνάμεων (ακόμα και ο ΛΑΟΣ την υποστηρίζει). Ωστόσο, πρόκειται για μία εξαγγελία ανεφάρμοστη με τα σημερινά δεδομένα.
            Καταρχάς, είναι αρκετά ασαφές τι ακριβώς εννοούμε, δηλαδή ποια θα μπορούσαν να είναι τα περίφημα αυτά ταξιδιωτικά έγγραφα
              Αν με την αναφορά αυτή εννοούμε τα εισιτήρια για επιστροφή στη χώρα καταγωγής τους, είναι προφανές ότι αυτό ήδη γίνεται από διεθνείς οργανισμούς, αλλά φαίνεται να ενδιαφέρει πολύ λίγους.
           Αν όμως εννοούμε τη χορήγηση εγγράφων που επιτρέπουν τη νόμιμη εγκατάσταση των μεταναστών σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, τότε θα πρέπει να διευκρινίσουμε ορισμένα πράγματα. Η δυνατότητα παραμονής σε μια χώρα και η απόκτηση άδειας παραμονής σε αυτή διέπεται, καταρχάς, από το εθνικό δίκαιο κάθε χώρας. Επομένως, η Ελλάδα δεν μπορεί καταρχάς να εξασφαλίσει τη νόμιμη εγκατάσταση των μεταναστών σε άλλη χώρα, ακόμα και αν απονείμει κάποιο καθεστώς νόμιμης παραμονής σε αυτούς. Δικαίωμα μόνιμης εγκατάστασης σε όλη την ΕΕ έχουν μόνο οι κάτοχοι της κοινοτικής άδειας του «επί μακρόν διαμένοντος», που, όπως θα δούμε παρακάτω, αποκτιέται με συγκεκριμένες προϋποθέσεις.

Σάββατο 9 Ιουνίου 2012

Ενώπιον του ελληνικού λαού

                                          Των  Κ. Μακαρώνα - Δ. Τσακίρη, Δικηγόρων Αθήνας

         Επειδή οι επερχόμενες εκλογές είναι ιστορικές και το εννοούμε.
      Επειδή όλες οι συνιστώσες του βάρβαρου νεοφιλελευθερισμού, εγχώριες και ξένες, απειλούν και εκβιάζουν με τον κίνδυνο της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και την επιστροφή στη δραχμή στην περίπτωση που με τη βούλησή του το εκλογικό σώμα αναδείξει τον ΣΥΡΙΖΑ ηγετική δύναμη στις 17.6.2012.
      Επειδή η εμμονή στα Μνημόνια οδηγεί με μαθηματική βεβαιότητα στην οικονομική και κοινωνική χρεωκοπία.
      Επειδή οι εξαντλητικοί φόροι, κυρίως σε βάρος των εργαζομένων, των συνταξιούχων και των μικρομεσαίων, τα χαράτσια, η μείωση των μισθών και συντάξεων στα όρια της φτώχειας, η περικοπή των κοινωνικών δαπανών και η διάλυση του κοινωνικού κράτους, στον βωμό της εξυπηρέτησης των συμφερόντων των δανειστών και των τραπεζών, οδηγούν τον λαό σε απόγνωση και τη χώρα στον γκρεμό.
     Επειδή η Ελλάδα δεν μόνο ένας γεωγραφικός χώρος με γεωγραφικές συντεταγμένες, αλλά έχει και ανθρώπους.
    Επειδή στην Ελλάδα κατοικούν μεν αυτοί που ωφελούνται από τα Μνημόνια και θέλουν τους εργαζόμενους με μισθούς Βουλγαρίας, Κροατίας ή Κίνας, δαιμονίζονται με τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, έχουν αλλεργία με τα εργατικά δικαιώματα, επιθυμούν ατομικές συμβάσεις, ελαστικές μορφές απασχόλησης και εργαζόμενους σε ομηρεία, αλλά και έφεραν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού, αυτοί δηλαδή που με την ανοχή των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. δεν πλήρωναν τους φόρους και τις ασφαλιστικές εισφορές, με αποτέλεσμα το κράτος να μην έχει έσοδα και να ωθείται σε δανεισμό και τα ασφαλιστικά ταμεία να ασφυκτιούν από την έλλειψη πόρων, ώστε, αν και μειοψηφία, να κατέχουν το 80% του πλούτου.
  Επειδή όμως στην ίδια χώρα κατοικούν και 1.500.000 άνεργοι, 1.000.000 συνταξιούχοι με συντάξεις πείνας, εκατομμύρια εργαζόμενοι με μισθούς στα όρια της φτώχειας, εκατοντάδες χιλιάδες αγρότες, επαγγελματίες και μικρομεσαίοι που καταστρέφονται.
       Επειδή εμείς είμαστε μ' αυτούς που είναι η πλειοψηφία του λαού.
     Επειδή στον χώρο της τρίτης συντεταγμένης εξουσίας, της Δικαιοσύνης, την οποία υπηρετούμε, οι κάθε λογής υποστηρικτές της απειλής του χάους δεν αρκούνται στις νομοθετικές ρυθμίσεις που ουσιαστικά απαγορεύουν την πρόσβαση των πολιτών σε αυτή (βλ. και Ν. 4045/2012). Με το Μνημόνιο ΙΙ έχουν αναλάβει τη δουλική δέσμευση όχι μόνο να μη διατεθεί ούτε ένα ευρώ παραπάνω για την υποχρηματοδοτούμενη και υπολειτουργούσα Δικαιοσύνη, αλλά και να μεταβιβάσουν τις αρμοδιότητες ελέγχου της λειτουργίας της στην τρόικα. Καταργώντας και τα ελάχιστα ίχνη ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης και καταρρακώνοντας τις συνταγματικές δικλίδες, αναγκάζουν την κυβέρνηση της χώρας να λογοδοτεί στην Ε.Ε., την ΕΚΤ και το ΔΝΤ κάθε τρίμηνο, ακόμα και για τον αριθμό των πολιτικών και διοικητικών υποθέσεων που εισάγονται στα δικαστήρια, για το πόσες υποθέσεις διεκπεραιώνονται από τους δικαστές και τους δικαστικούς υπαλλήλους και πόσες είναι "αποδοτικές" για το "Ελληνικό Δημόσιο", στην ουσία, δηλαδή για τους πιστωτές τοκογλύφους. Έχουν δεσμευτεί να προωθήσουν και προωθούν τη μεταβίβαση της αρμοδιότητας για την απονομή της δικαιοσύνης και την παροχή έννομης προστασίας σε εξωδικαστικά όργανα.

Κυριακή 27 Μαΐου 2012

Γρηγόρης Λαμπράκης : 49 χρόνια μετά



        Συµβολική τελετή-θεατρική αναπαράσταση των γεγονότων της 26ης Μαίου 1963 παρουσιάσθηκε χθές βράδυ στην Θεσσαλονίκη από το  ΚΘΒΕ. Είχα την τύχη να την παρακολουθήσω. Ονομάσθηκε Δράση "Ζ" και  ξεκίνησε στην τη συµβολή των οδών  Ερµού & Βενιζέλου, το σηµείο όπου βρίσκεται και το µνηµείο  Γρηγόρη Λαµπράκη. 
        Ο Βασίλης Βασιλικός απήγγειλε αποσπάσµατα από το βιβλίο του «Ζ», (στη φωτογραφία) και  από τις  οθόνες που εγκαταστάθηκαν στο σηµείο προβλήθηκαν πλάνα από την οµώνυµη ταινία του Κώστα Γαβρά.
       Στην συνέχεια έγινε θεατρική αναπαράσταση των γεγονότων της ηµέρας εκείνης από ηθοποιούς του Κ.Β.Θ.Ε., σπουδαστές της Δραµατικής Σχολής και εθελοντές, ενώ   ακολούθησε  πορεία µε αναµµένα κεριά. Κατά τη διάρκεια της διαδροµής, έγιναν δύο στάσεις:  µία στάση -φόρος τιµής στον βουλευτή Γιώργο Τσαρουχά, ο οποίος δέχτηκε επίσης επίθεση εκείνη την ηµέρα, και µία ακόµη στάση  όπου ακούστηκε  το τραγούδι «Μέρα Μαγιού», από τον «Επιτάφιο» του Γιάννη Ρίτσου σε µουσική  Μίκη Θεοδωράκη που ήταν  το τραγούδι µε το οποίο, πάνω από 500.000 κόσµου, συνόδευσαν τη σορό του Γρηγόρη Λαµπράκη στην κηδεία του,
      Η  πορεία κατέληξε στην είσοδο του νοσοκοµείου ΑΧΕΠΑ, εκεί όπου ο Γρηγόρης Λαµπράκης εξέπνευσε τέσσερις ηµέρες µετά την επίθεση , οι δε  συµµετέχοντες αφησαν  λουλούδια και κεριά.
       Αν και ψιλόβρεχε μεγάλη ήταν η συμμετοχή του κόσμου.

Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

Καταγγελία ή επαναδιαπραγμάτευση των δανειακών συμβάσεων;

Και τα δύο, plus κάτι πέραν αυτών
                                                     Του Πέτρου Σταύρου, από το Red Notebook
          Το ερώτημα αυτό έχει τεθεί από το αστικό μπλοκ, τα ΜΜΕ και τη διαδικασία των διερευνητικών εντολών, όχι για να καθορίσει τις στρατηγικές εξόδου από την κρίση αλλά για να εκβιάσει τον σχηματισμό μιας οικουμενικής κυβέρνησης με χαρακτηριστικά κανονικής κυβέρνησης, χωρίς δυναμική αντιπολίτευση, η οποία υποτίθεται ότι θα επανεξετάσει κάποιους όρους των δανειακών συμβάσεων. Η κυβέρνηση αυτή θα είναι μια κυβέρνηση σαν την κυβέρνηση Παπαδήμου, χωρίς όμως να έχει ειδικούς σκοπούς να επιτελέσει. Θα επιχειρήσουν να διαρκέσει σχεδόν όσο διαρκεί μια κανονική κυβέρνηση. Είναι δηλαδή ένα σχέδιο, κυριολεκτικά στο πόδι, για την ομαλή συνέχιση των μνημονιακών πολιτικών με ορίζοντα, τουλάχιστον, τη διετία. Για να αποτρέψει η αριστερά τον σχηματισμό μιας αστικής κυβέρνησης τέτοιου τύπου, χωρίς αντιπολίτευση ή με ενσωματωμένη την αντιπολίτευση, θα πρέπει να απαντήσει κατηγορηματικά ότι θα καταγγείλει τις δανειακές συμβάσεις.


               Επειδή όμως η αριστερά δεν πρέπει να επιδιώκει μόνο μια αριστερή κυβέρνηση αλλά και την επαναφορά της λαϊκής εξουσίας, θα πρέπει, σε άλλο επίπεδο, και με συνομιλητή τους εργαζόμενους και τα κινήματα να απαντήσει το παραπάνω δίλημμα με πιο ουσιαστικό τρόπο. Το 2ο μνημόνιο εδράζεται σε τρεις άξονες: Τον άξονα της πολιτικής της εσωτερικής υποτίμησης, τον άξονα της δημοσιονομικής προσαρμογής και της αποπληρωμής του χρέους, και τον άξονα της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας.

Δευτέρα 7 Μαΐου 2012

Μέρες παράξενες

              Καινούρια ποιήματα οφείλουν να γραφτούν, όχι πια με ηττημένες λέξεις.
                              του Πέτρου - Ιωσήφ Στανγκανέλλη (από το Red Notebook)

    
       
        Το ως χθες αδιανόητο μπορεί και να συμβεί. Οι απελπισμένοι δικαιούνται να ελπίζουν. Οι εργαζόμενες τάξεις μπορούν ακόμα και να αποφασίζουν: κάπως έτσι θα έπρεπε να έχουν αποτυπωθεί τα «αποτελέσματα της επόμενης μέρας» στον τύπο, τα κανάλια και το διαδίκτυο, αν υπήρχε όχι «έγκυρη» ή «αντικειμενική» δημοσιογραφία, αλλά αν οι παραγωγοί καθεστωτικού λόγου προσπαθούσαν , έστω και τώρα, να ερμηνεύσουν ορθά, προς ίδιον όφελος, τις εκλογικές τάσεις. Κι όμως, παρά τη σαφέστατη ανακολουθία λόγου και γεγονότων τα μεγάλα Μέσα εμμένουν ακόμα και σήμερα, να επιλέγουν την ανεπεξέργαστη και απογυμνωμένη προπαγάνδα.
          Την ημέρα, λοιπόν, που η Αριστερά εκλέγει βουλευτές στη Λακωνία, την Αργολίδα ή το Κιλκίς, εξαιτίας του καλπονοθευτικού νόμου Παυλόπουλου  ή και τις κλίσης της Ιστορίας να κάνει φάρσες εκεί που κάποτε έσπερνε τραγωδίες, οι «έγκυροι αναλυτές» ανακαλούν τον εμφύλιο κάνοντας έκκληση για «εθνική ενότητα». Την ημέρα που η Αριστερά καταλαμβάνει την πλειοψηφία στην Αθήνα, όπως και σε ολόκληρο το λεκανοπέδιο Αττικής, δηλαδή το πιο πλούσιο σε οικονομικό και πολιτισμικό κεφάλαιο μέρος της χώρας, οι εφημερίδες μιλούν για «συναισθηματική ψήφο», «λαϊκισμό» κι «ανευθυνότητα». Την ημέρα που η Αριστερά πρωταγωνιστεί στους κάτω των 45 ετών, οι επιφυλλιδογράφοι κατηγορούν το εκλογικό σώμα για «εμμονές σε παρωχημένες αντιλήψεις».     
              Δεν ξέρω αν προσπαθούν να κρύψουν την πραγματικότητα. Υποψιάζομαι ότι δε μπορούν να τη δουν, ότι τόσο βαθιά έχουν εσωτερικεύσει την ιδεολογία τους που τους διαφεύγει πια ακόμα και το αυτονόητο: τα τρία μεγάλα ρήγματα, οι τρεις ιστορικές μεταβολές.
             Από την τελευταία φορά που η Αριστερά προσέφερε ελπίδα στον απελπισμένο, απτές λύσεις στον εξαθλιωμένο, ένα φορέα πάλης και αγώνα για μια φαινομενικά αδύνατη ριζική κοινωνική αλλαγή σε αυτό τον τόπο, έχουν περάσει ήδη εβδομήντα χρόνια. Πρόκειται, παρά τις δεκάδες χιλιάδες τυπωμένων σελίδων που έχουν παραχθεί από τότε, για μια ιστορία που δεν έχει ακόμα γραφτεί, κι έτσι στοιχειώνει κάθε ερμηνεία, εξαιτίας της πολιτισμικής (κι όχι μονάχα στρατιωτικής ή πολιτικής) ήττας που ακολούθησε. Το τι σημαίνει, για παράδειγμα, η στράτευση στο ΕΑΜ ενός επαρχιώτη που σπούδασε ιατρική με το συνάλλαγμα που έστελνε ο μετανάστης συγγενής από την Αμερική είναι  ένα ερώτημα που θάφτηκε κάτω από τόνους λέξεων περί «εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα», «άβουλων και παρασυρμένων απλών ανθρώπων», ή «ταραχοποιών κομμουνιστών».

Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

Γιατί να ψηφίσουμε Αριστερά

                                                                          Του Γιάννη Μηλιου (από το Red Notebook)

           Το ζήτημα που απασχολεί σήμερα το κίνημα, την αγωνιζόμενη νεολαία, τον κόσμο που γέμισε το καλοκαίρι το Σύνταγμα, τους εργαζόμενους που ήταν παρόντες στις μαζικές απεργίες του Οκτώβρη, τον κόσμο που ξέσπασε το Φλεβάρη όταν ψηφιζόταν το δεύτερο μνημόνιο είναι: Μπορούν να αλλάξουν κάτι σήμερα οι εκλογές;

           Για να απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό πρέπει να εξετάσουμε πώς φτάσαμε σ’ αυτές τις εκλογές.

          Η ταξική πάλη αμφισβήτησε το καθεστώς έκτακτης ανάγκης του μνημονίου σθεναρά για δύο χρόνια. Το κύμα που θα ξεκινούσε με την πρώτη μεγάλη απεργία της 5ης Μάη ανακόπηκε λόγω των γνωστών τραγικών γεγονότων. Παρ’ όλ’ αυτά η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αποδυναμώθηκε και οι αποσπασματικές αλλά δυναμικές απεργίες σε πολλούς κλάδους προοιώνιζαν την εκρηκτική συνέχεια. Το 2ο μνημόνιο έθιξε μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας και το αποτέλεσμά του ήταν το μεγαλειώδες κίνημα του Συντάγματος, ένα κίνημα που εντάσσεται στο μεγάλο κύκλο παρόμοιων κινημάτων σε ολόκληρο τον πλανήτη και καθορίζει ιστορικά το περιεχόμενο της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης.

           Η κυβέρνηση Παπανδρέου στις 15 Ιουνίου σχεδόν έπεσε. Κατέστη σαφές ότι πρόκειται για ένα πλήρως απονομιμοποιημένο σύστημα. Μόνο η θηριώδης καταστολή της 28ης-29ης Ιουνίου μπόρεσε να διατηρήσει τη λαομίσητη πια κυβέρνηση στην εξουσία. Τον Οκτώβρη έρχονται οι απεργίες και οι καταλήψεις δημόσιων κτιρίων και την ώρα που το σύστημα πανηγύριζε το PSI, δηλαδή την περαιτέρω μείωση μισθών και συντάξεων, ένα εκπληκτικό γεγονός, η αμφισβήτηση της ίδιας της παρέλασης και του δικαιώματος του Προέδρου της Δημοκρατίας να παριστάνει ότι «δεν τρέχει τίποτα» και στην ουσία να συναινεί στην εξαθλίωση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού ρίχνει την κυβέρνηση Παπανδρέου.

Σάββατο 17 Μαρτίου 2012

Ντίνος Χριστιανόπουλος

                                                               για τον ποιητή που χθες ήταν μαζί μας

     “Είναι βαθιές οι ρίζες” καυχήθηκαν τα δέντρα στη μπουλντόζα.
                                                                                        από τα   “ΜΙΚΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ”

"Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά, έναν ώμο ν’ ακουμπάτε την πίκρα σας, ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας, κοκκινήσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας, έστω και μια φορά; Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή για τους απεγνωσμένους;"
        
“ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ” από τον ”ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟ ΚΑΗΜΟ” από το βιβλίο “ΠΟΙΗΜΑΤΑ” Εκδόσεις ΔΙΑΓΩΝΙΟΥ
        
" Είμαι εναντίον κάθε ιδεολογίας, σε οποιαδήποτε απόχρωση και αν μας την πασέρνουν. Όσο πιο γοητευτικές και προοδευτικές είναι οι ιδέες, τόσο πιο τιποτένια ανθρωπάκια μπορεί να κρύβονται από πίσω τους. Όσο πιο όμορφα τα λόγια τους, τόσο πιο ύποπτα τα έργα τους. Όσο πιο υψηλοί οι στόχοι, τόσο πιο άνοστοι οι στίχοι. Είμαι, προπάντων, εναντίον κάθε ατομικής φιλοδοξίας, που καθημερινά μας οδηγεί σε μικρούς και μεγάλους συμβιβασμούς. Αν σήμερα κυριαρχούν παραγοντίσκοι και τσανάκια, δεν φταίει μόνο το κωλοχανείο, φταίνε κι οι δικές μας παραχωρήσεις και αδυναμίες. Αν πιάστηκε η μέση του οδοκαθαριστή, φταίμε κι εμείς που πετούμε το τσιγάρο μας στο δρόμο. Κι αν η λογοτεχνία μας κατάντησε σκάρτη, μήπως δεν φταίει κι η δική μας σκαρταδούρα."

απόσπασμα από κείμενο του Ν. ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ στο περιοδικό ΔΙΑΓΩΝΙΟΣ αρ. 1 ΙΑΝ-ΑΠΡ 1979

" απ’ όλα τα αφηρημένα ουσιαστικά
πειράζει να εξαιρέσουμε τη μοναξιά;" 
  
από τα «ΜΙΚΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ»


" μην καταργείτε την υπογεγραμμένη
ιδίως κάτω από το ωμέγα
είναι κρίμα να εκλείψει
η πιο μικρή ασέλγεια
του αλφαβήτου μας"


 από τα «ΜΙΚΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ»


ΕΡΩΤΑΣ

Να σου γλείψω τα χέρια, να σου γλείψω τα πόδια –
η αγάπη κερδίζεται με την υποταγή.
Δεν ξέρω πως αντιλαμβάνεσαι εσύ τον έρωτα.
Δεν είναι μόνο μούσκεμα χειλιών,
φυτέματα αγκαλιασμάτων στις μασχάλες,
συσκότιση παραπόνου,
παρηγοριά σπασμών.
Είναι προπάντων επαλήθευση της μοναξιάς μας,
όταν επιχειρούμε να κουρνιάσουμε σε δυσκολοκατάχτητο κορμί.


Η ΘΑΛΑΣΣΑ (1962)

Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις.
Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους –
μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα,
ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.
Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια
Μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.
Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα
Γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει.
Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
χίλιοι τη χαίρονται – ένας την πληρώνει.




Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

ΠΙΣΩ ΑΠ’ ΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ, ΕΣΥ ...

.                                                          

«...μη τα βάζεις πάλι με τη νύχτα,
που με κοιμίζει έξω απ’ την αγκαλιά σου ».


Η δίχρωμη ομορφιά του λουλουδιού σου
βρέχει τα χείλη στο ποτήρι που γέμισα το μεσημέρι,

εγώ τις νύχτες, ξεδιψώ με τον ιδρώτα
που φύλαγες στο κελάρι του χρόνου – μόνο για ‘μένα –

κι εσύ, βρήκες στα μάτια μου – μόνο για ‘σένα –
τόση θάλασσα
να κολυμπά η δίψα σου ακόμη και Γενάρη.


Βασίλειος Χ. Μπότσιος
"ο ίσκιος της μοναξιάς", 1999 - 2005