"...επιτηδευόμενοι εξ επαγγέλματος την τροπολογίαν, αμαυρούσι και περιτρέπουσι την αλήθειαν με την των σοφισμάτων των περίπλεξιν... " !

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

Εκλογών το ανάγνωσμα….


“Εμείς εδώ στην Πρέβεζα με τις επιλογές  στους Δήμους και  στην Περιφέρεια  έχουμε πάρει διαζύγιο από  την κοινωνία” έγραφα λίγες μέρες πριν τις εκλογές , όταν είχαν ανακοινωθεί ήδη οι υποψηφιότητες κάνοντας σύγκριση με το τι  συνέβαινε στην Άρτα  . Ο  ΣΥΝ δεν έκανε  επιλογή στον δήμο Πρέβεζας. Έκανε επιλογή στην περιφέρεια Ηπείρου συμμετέχοντας στο ψηφοδέλτιο «ΑΥ.ΡΙ.Ο. για την  Ήπειρο» με επικεφαλής τον Γιάννη Παπαδημητρίου, στον οποίο συμμετείχαν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ. Σύμφωνα με την  «Εποχή» (Κυριακή,20/11) στο δήμο  Πρέβεζας  οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ  στήριζαν τον συνδυασμό «Δημόσιος Χώρος Πρέβεζα-Λούρος-Ζάλογγο».
 Με τα αποτελέσματα πλέον στα χέρια τροποποιώ λίγο τον αρχικό αφορισμό μου. Στις πρόσφατες εκλογές έγινε  η «πρώτη συζήτηση για την λήψη συναινετικού διαζυγίου» μεταξύ της κοινωνίας και της  Αριστεράς, όπως πιο κάτω την προσδιορίζω. Το επόμενο διάστημα προβλέπω θα γίνει και «η δεύτερη συζήτηση» και το διαζύγιο θα είναι οριστικό.
Πολλοί είναι οι τρόποι που μπορεί κάποιος να διαβάσει τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών στο Νομό της Πρέβεζας. Ανάλογα με τα κριτήρια που θέτει  είναι και τα συμπεράσματα που μπορεί να εξάγει. Μιλάω πάντα για τους υποψηφίους των αριστερών συνδυασμών στην περιοχή μας. Δεν εντάσσω στην Αριστερά το ΚΚΕ για τον μόνο λόγο που το ίδιο αρνείται να το ονομάζουν «αριστερό κόμμα». Εντάσσω στην Αριστερά τον συνδυασμό «Δημόσιος Χώρος Πρέβεζα-Λούρος-Ζάλογγο» αν και ο ίδιος ο συνδυασμός αυτοαποκαλείται ανεξάρτητος. Θα συμπεριλάβω στις δυνάμεις της Αριστεράς και τους συνδυασμούς των «Αριστερών Παρεμβάσεων».

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Ο ΛΕΙΟΣ ΛΙΘΟΣ


                
        Με σύρει εις προσκυνήματα μελαγχολικής πια ιστορίας ο Νοέμβρης. Αυτός ο συνταξιούχος εκφορτωτής επαναστατικής ενέργειας, επί των χειμερινών ανακτόρων, Αυτός ο πολυτεχνειακός εκχυμωτής της κοπροελληνικής και χύδην χριστιανικής εξουσίας. Με ανακαλεί από την ράθυμη εφεδρεία της απρόσωπα ευπρόσωπης καθημερινότητας, όπου η τριβή του ημερήσιου βίου παράγει έγχρωμες φούσκες. Με ανακαλεί λοιπόν και επιμένει αυτός ο συλλογισμένος Νοέμβρης να φορέσω τα ράκη από τη χλαίνη του Γκεβάρα, τα ξεπατωμένα άρβυλα του Άρη, το λιπαρό πιά κασκέτο του Ιλιτς.
     Επιμένει αυτός ο αμετανόητος Νοέμβρης να ακούσω τις χιλιάκις αφηγήσεις των άλλωτε ηρωϊκών εφήβων, που ο τσαλαπατητής  χρόνος και η ύστερη σοφία αλύπητα στεγνώνουν, κρεμασμένους με μανταλάκια στις απλώστρες των θεαματοεμπόρων. Επιμένει αυτός ο απότοκος Νοέμβρης να με παρασύρει σε συναχωμένη εορτή. Εκεί που γραφές νεκρών, μορφές νεκρών, μομφές νεκρών, θεσπέσια ψόφιες μουσικές, ακούνητες στον αέρα κινήσεις, άδειες χειρονομίες και ψιλοκομμένες λέξεις συστοιχίζονται στη θλιβερή παρέλαση ιδιοτελών καρπολόγων.
          Επιμένει αυτός ο δριμύς Νοέμβρης να με πείσει ότι είμαι αναγκαίος κληρονόμος της ιστορικής προίκας του, συνεχιστής των έργων του, συνεργός του μεγαλείου του, συμμέτοχος του κύρους του, σύμμαχος των λαικών συνταγμάτων του, συντρυγητής της αίγλης του και ομοτράπεζος στην αθανασία των ρηγματικών ιδεών του. Επιμένει αυτός ο χειμέριος Νοέμβρης να με εγκαταστήσει στα χαρακώματα των παλαιών ημερών του, όπου σκουριάζουν αρχέτυπες μπαγιονέτες και ο άνεμος σφυρίζει στα χάσκοντα στόματα των ολμοβόλων σωλήνων.
          Αλλά εγώ, τώρα πια, ταξιδεύω στην αλμυρά έρημο. Αναζητώντας επιτάφια επιγράμματα. Για άλλα ίσως εγερτήρια. Αναζητώντας λείο λίθο για να αποθέσω τον μπαλσαμωμένο Νοέμβρη. Η για να κρύψω την πίκρα του προσώπου μου. Κάτω από τον λείο λίθο.
                     Αλ.Σεβαστάκης, «ΑΥΓΗ»,Τετάρτη,19 Νοεμβρίου 1997

Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

Η "φορολογική ασυλία" των οικονομικά ισχυρών αιτία των ελλειμάτων του Δημοσίου

                            του Γεώργου Σταθάκη *, από το "ΒΗΜΑ Ιδεών"(17.10.2010)

            Tο δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας εδράζεται στο πολύ απλό γεγονός ότι τα ευκατάστατα στρώματα της ελληνικής οικονομίας δεν πληρώνουν «φόρο εισοδήματος». Αυτός, για τα 600.000 με 700.000 νοικοκυριά που ανήκουν σε αυτή την κατηγορία, εκτιμάται περίπου στο 4%-5% του ΑΕΠ. Εξαιτί ας του γεγονότος αυτού τα φορολογικά έσοδα υστερούν πάντα των δαπανών. Από το 1980 ως το 2010, για τριάντα συνεχή χρόνια, ο προϋπολογισμός είναι κάθε χρόνο ελλειμματικός. Κατά μέσον όρο 6,5% τον χρόνο.
            Η σύγκριση με τους αντίστοιχους δημοσιονομικούς δείκτες της ΕΕ επιβεβαιώνει την παραπάνω διατύπωση. Δαπανάμε το ίδιο ποσοστό συνολικά ως δημόσιες δαπάνες (45% του ΑΕΠ), έχουμε μικρές διαφοροποιήσεις στη σύνθεση των δαπανών (περισσότερη Αμυνα, λιγότερη Παιδεία και Υγεία) και έχουμε ακριβώς το ίδιο ποσοστό δαπανών για Δημόσια Διοίκηση. Πλεόνασμα δημοσίων υπαλλήλων και δαπανών έχουμε μόνο σε ορισμένες δραστηριότητες που αφορούν φορείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα.
           Στο σκέλος των εσόδων τώρα έχουμε ακριβώς τα ίδια έσοδα από έμμεση φορολογία και εισφορές ασφαλισμένων.
          Αποκλίνουμε, υστερούμε δηλαδή αισθητά, μόνο στον φόρο εισοδήματος. Ακριβώς 4%-5% του ΑΕΠ. Οσο είναι, έστω κάτι λιγότερο, το ετήσιο έλλειμμα του προϋπολογισμού.
          Συνεπώς, το συμπέρασμα είναι προφανές.
          Το έλλειμμα του προϋπολογισμού συντηρεί τα κέρδη και τα εισοδήματα των πιο ευκατάστατων στρωμάτων. Το φορολογικό σύστημα όχι μόνο δεν δρα αναδιανεμητικά, όπως στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά αποτελεί τον πρωταρχικό μηχανισμό αναπαραγωγής των εισοδηματικών ανισοτήτων της ελληνικής κοινωνίας.

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Σεχταριστική καθαρότητα...


Διαβάζω στην  σημερινή «Αυγή»  κάτω από τον τίτλο «Πάει για β' γύρο η Όλγα Γεροβασίλη στην Άρτα» . « Σημαντική είναι η παρουσία των δυνάμεων της ριζοσπαστικής και ανανεωτικής αριστεράς και σε ορισμένους από τους Δήμους της Ηπείρου, όπως είναι αυτός της Άρτας, των Ιωαννίνων, καθώς και του Δήμου Νικολάου Σκουφά Άρτας με υποψήφιο τον Θεόδωρο Μουσαβερέ που τον υποστηρίζει και το ΠΑΣΟΚ » Και πιο κάτω : « Όσον αφορά την Πρέβεζα, μετά τα γνωστά γεγονότα στο εσωτερικό του ΣΥΝ, οι δυνάμεις του Συνασπισμού αποφάσισαν να μη στηρίξουν επίσημα κάποιο ψηφοδέλτιο.»
Δεν γνωρίζουν πολλοί αναγνώστες της Αυγής τα « γνωστά γεγονότα στο εσωτερικό του ΣΥΝ» . Έτσι θα μείνουν με την λαθεμένη εντύπωση ότι στην Πρέβεζα  οι  «δυνάμεις του Συνασπισμού»   που «αποφάσισαν να μη στηρίξουν επίσημα κάποιο ψηφοδέλτιο», υποστηρίζουν   ανεπίσημα  κάποιο άλλο. Την άποψη αυτή την ενισχύει  η συνέχεια του άρθρου  που αναφέρει « Ωστόσο το εναλλακτικό ψηφοδέλτιο “Δημόσιος Χώρος” με επικεφαλής τον πανεπιστημιακό Γιάννη Ρέντζο, συσπειρώνει μεγάλο αριθμό ανένταχτων πολιτών, καθώς και μέλη του ΣΥΝ και της ΑΚΟΑ.» Παρόλα αυτά (=ωστόσο ) λοιπόν οι  «δυνάμεις του Συνασπισμού» στην Πρέβεζα  υποστηρίζουν ανεπίσημα το εναλλακτικό ψηφοδέλτιο του πανεπιστημιακού Γιάννη Ρέντζου. (Η εναλλακτικότητα του  βέβαια κάπου σκοντάφτει, γιαυτό  έχει δύο ονόματα «Δημόσιος χώρος Γιάννης Ρέντζος» και «Δημόσιος Χώρος Πρέβεζα-Λούρος-Ζάλογγο).

Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

Μορφές "συντροφικής" αλληλεγγύης...


Το θέμα της ανάρτησης  γνωρίζω ότι ενδιαφέρει  και αφορά ελάχιστους. Δεν αφορά όλους τους υπογράφοντες το κείμενο , οι περισσότεροι των οποίων πιθανολογώ ότι  ποτέ δεν τον διάβασαν. Δεν αφορά την κοινωνία και τους πολίτες της Πρέβεζας, που έχουν πιο σημαντικά πράγματα να ασχοληθούν. Αφορά και ενδιαφέρει τους 3-4 που το συνέταξαν και  όσους από εμάς –θεωρούμε- ότι είμαστε ο στόχος. Το θέμα τέθηκε στην τελευταία συνεδρίαση της Π.Κ.  του Συνασπισμού στην Πρέβεζα.
Στο κείμενο με τον τίτλο :« ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ» που δημοσιεύτηκε στο τεύχος Αυγούστου  του  « Φόρουμ  Πρέβεζας στο χώρο της Αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας»  και στο blog  http://forumprevezas.wordpress.com/ , υπάρχουν απόψεις, θέσεις και χαρακτηρισμοί οι οποίοι σαφώς αναφέρονται στην δραστηριότητα  και την πορεία της δημοτικής αρχής στην πόλη της Πρέβεζας.
Κάποιος  που δεν έχει άμεση σχέση με τις πολιτικές αντιπαλότητες  στην περιοχή, βλέποντας ότι  στο κείμενο αυτό  θίγονται πραγματικά προβλήματα της καθημερινότητας στις πόλεις και τα χωριά μας  , πολύ δε περισσότερο  όπως είναι αόριστα διατυπωμένα, θα μπορούσε να συμφωνήσει. Προσωπικά  σε πολλά  από αυτά συμφωνώ.
ΟΜΩΣ τα παρακάτω γράφτηκαν και υπογράφηκαν  από μέλη του Συνασπισμού  και από  αυτούς ζήτησα εξηγήσεις . ΜΟΝΟ από αυτούς. Όχι ότι δεν με ενδιαφέρει η άποψη των άλλων συμπολιτών μου, πολλοί από τους οποίους είναι και φίλοι μου, αλλά  από αυτούς δεν έχω δικαίωμα να ζητήσω εξηγήσεις.

Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010

Θέλεις Δικηγόρο ανεξάρτητο και μάχιμο; Ή Δικηγόρο όργανο των τραπεζών και των πολυεθνικών;

Η παρακάτω προκήρυξη υπογράφεται μέχρι σήμερα από τους Δικηγορικούς Συλλόγους Γιαννιτσών, Γυθείου, Θηβών, Ιωαννίνων, Κατερίνης, Κω, Κιλκίς, Λευκάδας, Πάτρας, Σύρου, Φλώρινας, Χαλκίδας, Χίου και Χαλκιδικής, ενώ αναμένεται η υιοθέτησή της και από άλλους περιφερειακούς Συλλόγους

 "• Το δικηγορικό λειτούργημα δεν είναι κλειστό όπως επί μήνες διατυμπανίζεται. Κάθε πτυχιούχος Νομικής πραγματοποιεί 18μηνη άσκηση και ορκίζεται δικηγόρος. Γι' αυτό άλλωστε η Ελλάδα, με 40.000 δικηγόρους, έχει αναλογία 1 δικηγόρο ανά 209 κάτοικους, όταν η Γαλλία έχει 1 δικηγόρο ανά 1.368 κατοίκους και η Φιλανδία 1 ανά 2.971!
• Οι δικηγόροι και ιδιαίτερα οι νέοι μαστίζονται, από την υποαπασχόληση, την ανεργία και τις άθλιες συνθήκες εργασίας.
Επιβάλουν αλλαγές για Δικαιοσύνη στα μέτρα των οικονομικά ισχυρών και όχι για μια ισχυρή Δικαιοσύνη!
• Το Υπουργείο Οικονομικών επέβαλε Φ.Π.Α στις δικηγορικές υπηρεσίες. Αυτό έχει ως συνέπεια τη σημαντική επιβάρυνση του τελικού κόστους προς τους πολίτες, και τη συνακόλουθη συρρίκνωση της εργασίας μας.
• Οι δικηγόροι συκοφαντούνται συλλήβδην για φοροδιαφυγή. Εμείς αναρωτιόμαστε για ποιο λόγο το ΣΔΟΕ δεν εντοπίζει και δεν τιμωρεί παραδειγματικά τους μεγαλοδικηγόρους που φοροδιαφεύγουν... Προφανώς για λόγους επικοινωνιακής σκoπιμότητας επιλέγεται να διασύρεται ολόκληρος ο κλάδος. Επί πλέον το ΣΔΟΕ πραγματοποιεί επιδρομές εκφόβισης στα γραφεία των δικηγορικών συλλόγων που σχεδιάζουν αγωνιστικές κινητοποιήσεις, αλλά αφήνει στο απυρόβλητο τους κατά σύστημα φοροφυγάδες...
• Η κυβέρνηση με το Μνημόνιο επιχειρεί - με ρυθμίσεις που δεν υπάρχουν πουθενά στην Ευρώπη - να διαρρήξει κάθε κοινωνική διάσταση του δικηγορικού λειτουργήματος πλήττοντας τόσο τους ίδιους τους δικηγόρους, όσο και τους πολίτες.
• Προγραμματίζεται η «απελευθέρωση» του δικηγορικού λειτουργήματος, όχι προς όφελος του πολίτη, αλλά προς όφελος των τραπεζών, των ασφαλιστικών και χρηματοοικονομικών οργανισμών, των πολυεθνικών και των μεγαλοδικηγόρων της Ελλάδας και του εξωτερικού.
• Κεφαλαιουχικές και πολυεπαγγελματικές εταιρείες που πλέον θα επιτρέπεται να μην ανήκουν απαραίτητα σε πτυχιούχους νομικής, αλλά σε επιχειρηματίες, τραπεζίτες ή μεγαλοεργολάβους θα μπορούν να αλωνίζουν, παντού στην Ελλάδα, επιβάλλοντας όποιες αμοιβές θέλουν και με όργανο τη διαφήμιση που κι αυτή επιχειρείται να επιτραπεί!
• Στόχος είναι η διαμόρφωση υπόδουλων δικηγόρων υπαλλήλων των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, χωρίς ανεξάρτητη βούληση για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του πολίτη.
• Τέλος, η κυβέρνηση αδιαφορεί στα τεράστια προβλήματα της Δικαιοσύνης, των Δικαστών και των δικαστικών υπαλλήλων. Αδιαφορεί για τις άθλιες συνθήκες που όμοιες της δεν υπάρχουν σε άλλη χώρα της Ευρώπης, με αποτέλεσμα ο πολίτης να νοιώθει απροστάτευτος και αδύναμος.
Δεν θα γίνουμε πειραματόζωα του ΔΝΤ και της τρόικας!
Καλούμε πολίτες και δικηγόρους να διαφυλάξουν την αξιοπρέπεια τους και τις αξίες μίας ανεξάρτητης Δημοκρατίας και μιας Δικαιοσύνης που δεν θα εμπορευματοποιηθεί. Απέναντι στη λαίλαπα του ΔΝΤ και της τρόικας προβάλουμε τις αξίες της κοινωνικής αλληλεγγύης, της ίσων δυνατοτήτων πρόσβασης στη Δικαιοσύνη και του ανθρώπινου μέτρου."

ΔΙΑΒΑΣΤΕ:
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=188860
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_1_12/09/2010_414748

Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010

Να διαλυθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, πριν διαλύσει τον ΣΥΝ


Τα κείμενο είναι από  την "Αυγή".  Αναφέρεται στην προσπάθεια συγκρότησης του ψηφοδελτίου για τις περιφερειακές εκλογές στην Περιφέρεια Αττικής. Η  κατάσταση που βρίσκεται σήμερα ο ΣΥΝ , ίσως και στα πρόθυρα της διάλυσης, πρέπει να ληφθεί υπόψη για τις περαιτέρω ενέργειες. Το να εξαρτάται η ύπαρξη του ΣΥΝ από τις πολιτικές στάσεις αριστερίστικων γκρουπούσκουλων είναι το τραγικό της υπόθεσης .  Δεν συμφωνώ καθόλου με την τελική πρόταση του κειμένου . Να μη λυθεί κανένας γόρδιος δεσμός .Μόνη λύση αυτή την στιγμή η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ.


        "Γόρδιος δεσμός στον ΣΥΡΙΖΑ

          Αντιμέτωπος με επιλογές που θα καθορίσουν το μέλλον του βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ, στην τελική ευθεία για τις περιφερειακές - δημοτικές εκλογές. Ενώ η ένταση της οικονομικής κρίσης επιβάλλει την πλατύτερη δυνατή ενότητα της αριστεράς και τη συνάντηση με δυνάμεις που απεγκλωβίζονται από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ, η ριζοσπαστική - ανανεωτική αριστερά βράζει στο ζουμί των προβλημάτων της.
        Τα προβλήματα συνοχής που ταλαιπωρούν τον χώρο, συχνά με ένταση προσωπικών επιδιώξεων, ντύνονται με ανταγωνιστικά πολιτικά σχέδια. Ανασύρονται μάλιστα απόψεις περί “καθαρότητας”, που, αν υιοθετηθούν, ανατρέπουν το διάβημα του συμμαχικού σχήματος, που είναι η κίνηση για την ενότητα της αριστεράς. Ακούμε τη θεωρία ότι καλύτερα να βαθύνει η κρίση, ακόμη και να γίνει διάσπαση στον ΣΥΡΙΖΑ, παρά να συνεχιστεί η σημερινή “παραλυτική” κατάσταση.
      Η θεωρία αυτή, επενδυμένη με καισαρικές αντιλήψεις για την πολιτική και την αριστερά, προσβάλλει τους πολίτες, που περνούν τις χειρότερες μέρες της μεταπολιτευτικής περιόδου. Η ριζοσπαστική - ανανεωτική αριστερά έχει καθήκον να απαντήσει στις αγωνίες της κοινωνίας με ενωτική δράση, συλλογικότητα και πολιτικό μήνυμα κι όχι να εμφανιστεί κατατεμαχισμένη.
       Υπάρχουν, άραγε, τόσο μεγάλες πολιτικές διαφορές στον ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες καθιστούν αδύνατη την κοινή κάθοδο στις περιφερειακές εκλογές και ειδικότερα στην Περιφέρεια Αττικής; Η εμπειρία δείχνει ότι θα ανακαλυφθούν πολιτικές διαφωνίες εκ των υστέρων για να δικαιολογήσουν, αν υπάρξουν, ριψοκίνδυνες πολιτικές πρωτοβουλίες.
       Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αντιμέτωπος με τον γόρδιο δεσμό. Μπορεί να τον λύσει κι όχι να τον κόψει. Αυτή είναι η εντολή και η αγωνία χιλιάδων αριστερών, αλλά και η ανάγκη της κοινωνίας. Υπάρχουν ρόλοι για όλους. Όλοι είναι αναγκαίοι. Με μια έννοια, όλοι είναι αναντικατάστατοι. Όχι ο καθένας μόνος του, αλλά όλοι μαζί.

Τρίτη 3 Αυγούστου 2010

Οι «προνομιούχοι» και οι τιμητές

                                                     ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗ  (Αυγή,  25.7.2010)

              Η εικόνα κοινωνίας με την οποία πολιτεύεται ο κυρίαρχος λόγος των «επώδυνων αλλά αναγκαίων και σωτήριων τομών» είναι η εξής: ένα άθροισμα συντεχνιών, ένα αρχιπέλαγος προνομίων, ένας γαλαξίας εγωιστικών συμφερόντων. Αυτή άραγε δεν είναι η πραγματικότητα, ρωτούν διάφοροι για να σε «κολλήσουν στον τοίχο» ως ιδεοληπτικό. Η συγκεκριμένη εικόνα βεβαίως είναι αληθινή και συνάμα απατηλή. Γιατί ο γαλαξίας έχει κέντρο και δεν είναι ένα χαοτικό νεφέλωμα παρά το ότι δεν υπακούει σε μια σαφή και απλοϊκή αρχιτεκτονική. Η εικόνα την οποία προβάλλει ο κυρίαρχος λόγος θέλει ωστόσο να μας στρατολογήσει, με τη βία μιας θεολογικής αναγκαιότητας, σε μια ερμηνεία κολακευτική για κάθε είδους αποδομητικό εγχείρημα στη ρύθμιση των κοινωνικών σχέσεων, στην ανώτατη εκπαίδευση, στην εργασία. Και φυσικά η εικόνα, επειδή ανταποκρίνεται σε υπαρκτές τάσεις και φαινόμενα αλλά φτιάχνει ένα ψευδές όλον, τρέφεται από τις μικρές και μεγάλες ενοχλήσεις που ερεθίζουν την καθημερινότητά μας. Όσοι, για παράδειγμα, δεν οδηγούν, και επομένως περπατούν στην πόλη παρατηρώντας πιο προσεκτικά τα πράγματα, εύκολα μπορούν να βγάλουν, ένα τελείως αυθαίρετο παρ' όλα αυτά, συμπέρασμα: τόσο μεγάλα και πολυτελή τζιπ, τόσοι θρονιασμένοι «εισοδηματίες» στα καφέ, τόσες αντιπαθητικές περιπτώσεις για τις οποίες αισθάνεσαι ότι δεν αξίζει τον κόπο να διαδηλώσεις και να σκοτιστείς. Από τέτοιες μικρές υποκειμενικές στατιστικές χτίζονται κακιωμένες βεβαιότητες και δηλητηριάζεται ο νους με τακτικές δόσεις μικρότητας. Στη συνέχεια η ίδια απλούστευση, το ίδιο βιωματικό «καφενείο» έρχεται να επιβραβεύσει τη λογική του μνημονίου και τον ορθολογισμό της αθλιότητας τον οποίον επιδιώκουν να επιβάλουν ως κοινή λογική οι κυρίαρχοι.
             Ο λόγος, ας πούμε, περί προνομίων και προνομιούχων παρουσιάζεται ως ψύχραιμη κοινωνιολογία, ενώ τις περισσότερες φορές μεταφράζει σκόρπιες εντυπώσεις και ευτελή εκδικητικά συναισθήματα. Αν πιστέψουμε τους προπαγανδιστές των φιλελεύθερων σοκ, από τον δημοσιονομικό δογματισμό του κ. Στουρνάρα ώς τον πολιτισμικό φιλοεξωτισμό της Σώτης Τριανταφύλλου, όλοι σχεδόν σε αυτή τη χώρα είναι προνομιούχα καθάρματα εκτός από κάποιες μονογονεϊκές oικογένειες, τους συνταξιούχους των τετρακοσίων ευρώ, τους απόρους ή τους εξαρτημένους χρήστες. Ο κυρίαρχος λόγος απονέμει πλέον τίτλους προνομιούχου σε οποιονδήποτε μπορεί να φύγει ένα σαββατοκύριακο για να κάνει δυο μπάνια, σε οποιονδήποτε έχει μια σχετικά σταθερή εργασία και το εισόδημά του μπορεί να υπερβαίνει τα 1.000 ευρώ τον μήνα. Για παράδειγμα, ένας δημόσιος υπάλληλος με 1.500 ευρώ το μήνα δεν είναι απλώς προνομιούχος: πρέπει μάλλον να ζητήσει συγγνώμη από το κράτος του ΠΑΣΟΚ, τον θεό, το ΙΟΒΕ και το Αthens Voice για την ξετσίπωτη συμπεριφορά του και τη μακροχρόνια συνενοχή του στο ελληνικό «κομμουνιστικό» σύστημα.
              Για πρώτη φορά ίσως συναντούμε έναν παρόμοιο κυνισμό πίσω από τη μάσκα της κοινής λογικής. Και ο κυνισμός είναι μεγαλύτερος όσο συνδυάζει δυο φαινομενικά αντίθετα αλλά στην ουσία συμπληρωματικά στοιχεία: πρώτον, μέγιστη ευπείθεια προς τους πραγματικά ισχυρούς και προνομιούχους, προς τους δομικά κυρίαρχους του παιχνιδιού· και δεύτερον, έναν «ηθικό» ανθρωπισμό αποκλειστικά στραμμένο στους αποκλεισμένους, σε επιμέρους ομάδες του πληθυσμού με πολύ χαμηλή έως ανύπαρκτη διαπραγματευτική (πολιτική) ισχύ. Οι πρώτοι πρέπει να ενθαρρυνθούν ως πιθανοί επενδυτές και δημιουργοί πλούτου και ευκαιριών. Οι δεύτεροι, οι αποκλεισμένοι, πρέπει να λάβουν κάτι τι διότι μόνο αυτοί είναι τα «θύματα» και διότι χρειάζονται πάντοτε και «οι δράσεις» για την ανακούφιση των ακραίων καταστάσεων (προβλέπονται τα σχετικά κονδύλια).
             Αυτό το μίγμα καπιταλιστικής δυναμικότητας και χλιαρής συμπόνιας, ταξικής σκληρότητας και επιλεγμένων μητρικών προστατευτισμών αποτελεί την τελευταία λέξη της ιδεολογίας. Η νομιμοποιητική βάση αυτής της ιδεολογίας είναι, όπως είπαμε, μια συρραφή εικόνων από το «κακό παλιό», από τις παθογένειες της Μεταπολίτευσης. Όλοι εξάλλου μπορούμε εύκολα να φτιάξουμε μια προσωπική τερατολογία, να επιδοθούμε στις τυπολογίες της παρακμής και σε λίστες παραπόνων. Όλοι μπορούμε να ελεεινολογήσουμε επίσης τις αδυναμίες, τα λάθη, τις ανεπάρκειες της αριστεράς, των «αριστερισμών», των κάθε είδους ριζοσπαστισμών και αντιστάσεων. Υπάρχει άφθονο υλικό για φιλοσοφικές, πολιτικές, ηθικές κριτικές στο παρελθόν και στο παρόν ανθρώπων, ομάδων, λεξιλογίων, συνθημάτων. Τίποτα πιο εύκολο από το να πηγαίνει κανείς με το κύμα, έστω και με καθυστέρηση δύο δεκαετιών.
              Αλλά μόνο από την αριστερά μπορεί να προκύψει μια διαφορετική ανάγνωση της παθογένειας του παλιού και της ακόμα μεγαλύτερης παθογένειας του νέου. Ούτε ο ελεήμων μοραλισμός υπέρ ευπαθών ομάδων ούτε ο ταξικός παχυδερμισμός όσων σύρονται πίσω από τις νέες ολιγαρχίες των «καινοτομικών» τεχνοκρατών και της απελευθερωμένης επιχειρηματικότητας μπορούν να απαντήσουν στη σημερινή κοινωνική και ηθική κρίση. Από τώρα γνωρίζουμε ότι οι φορείς του καπιταλιστικού «εξορθολογισμού» θα έχουν και την κύρια πολιτική ευθύνη για την άνοδο της αγριότητας που θα προκύψει στο όνομα της τάξης την οποία σπεύδουν να εγκαθιδρύσουν.


Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010

Ο αγγλικός δάκτυλος και ο δικός μας

              Να ξεφύγουμε από το παρελθόν μας που μας κατατρύχει σαν κατάρα και να δούμε με αυτοπεποίθηση το αύριο.
                                Του Μακάριου  Δρουσιώτη  (Ελευθεροτυπία,23.7.2010, Πολίτης,25.7.2010)

          Το 1974 ήταν κοινή η πεποίθηση ότι οι Βρετανοί συμμετείχαν ενεργά στην εισβολή. Οι Αγγλοι χειριστές στα τουρκικά αεροπλάνα, η υποστήριξη των βάσεων στις τουρκικές δυνάμεις εισβολής, και το ότι το ελικοπτεροφόρο «Ερμής», το οποίο έπλεε ανοιχτά της Κερύνειας την 20ή Ιουλίου, ήταν μέρος του αποβατικού στόλου, ήταν μερικές από τις πιο διαδεδομένες θεωρίες. Ο βρετανικός δάκτυλος έγινε ακόμη πιο ορατός στις αρχές του 1975, όταν από το Λονδίνο επέτρεψαν τη μεταφορά στα κατεχόμενα των Τουρκοκυπρίων αμάχων που είχαν καταφύγει στις περιοχές των βρετανικών βάσεων.
           Μαθητές, τότε, στη Λεμεσό συμμετείχαμε σε ογκώδεις και μαχητικές αντιβρετανικές διαδηλώσεις. Διανύσαμε με τα πόδια μια απόσταση 20 χιλιομέτρων, αποκλείσαμε την αεροπορική βάση Ακρωτηρίου και πυρπολήσαμε καμιά δεκαριά βρετανικά στρατιωτικά οχήματα που εγκλωβίστηκαν έξω από τις βάσεις. Μια ομάδα μαθητών προσπαθήσαμε να σταματήσουμε με τα χέρια ένα βρετανικό τεθωρακισμένο «Μάρμον Χάριγκτον» που προσπαθούσε να σπάσει τον κλοιό. Η ρόδα πήρε το κορμί ενός συμμαθητή μας, του Πανίκου Δημητρίου, και το βαρύ τεθωρακισμένο πέρασε από πάνω του. Ηταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που είδα άνθρωπο να πεθαίνει και μάλιστα τόσο φρικτά. Υστερα, πήρα τον δρόμο και γύρισα με τα πόδια στη Λεμεσό, με ένα βάρος στο στήθος και έναν κόμπο στον λαιμό, απότοκο του φόβου, της απογοήτευσης και του μίσους για τους Εγγλέζους. Με αυτό το μίσος μεγάλωσαν δύο γενιές Κυπρίων.
          Ολα αυτά τα γεγονότα πέρασαν από το μυαλό μου σαν ασπρόμαυρη ταινία διαβάζοντας την κατάθεση του αρχηγού του πραξικοπήματος Μιχαήλ Γεωργίτση στην ειδική έκδοση που κυκλοφόρησε η «Ε» το περασμένο Σάββατο. Οι ερωτήσεις των βουλευτών της εξεταστικής επιτροπής περιστρέφονταν γύρω από τον ρόλο των Εγγλέζων, την επισκευή των τουρκικών αεροπλάνων στις βάσεις, τους Αγγλους πιλότους που έπεσαν με τα αλεξίπτωτα, το ελικοπτεροφόρο «Ερμής» που βομβάρδισε τον Πενταδάκτυλο, αλλά έβαλε μεγάφωνα με δυνατή μουσική για να μην ακούγονται οι κανονιές! Και θύμωσα διπλά. Για το μέγεθος της προδοσίας και την ανοησία της χούντας και των εγκαθέτων της στην Κύπρο, αλλά και για την αφέλεια της κοινωνίας ολόκληρης να φάει με τόση ευκολία το παραμύθι του αγγλικού παράγοντα και να απαλλάξει εντελώς τον κύριο ένοχο αυτής της απέραντης τραγωδίας, τον ελληνικό εθνικισμό, που όχι μόνο διασώθηκε, αλλά ανέκαμψε και έγινε σύντομα το κυρίαρχο ρεύμα στη διαμόρφωση πολιτικής, με αποτέλεσμα το Κυπριακό να καταστεί ανεπίλυτο.
         Τριάντα έξι χρόνια από τότε η ιστορική έρευνα έκανε θρύψαλα όλες τις θεωρίες συνωμοσίας:
          - Η Αγγλία δεν συνδιοργάνωσε την εισβολή για να κατοχυρώσει το μέλλον των βάσεών της. Παραμονές της εισβολής ετοίμαζε μελέτες για να τις εγκαταλείψει για οικονομικούς λόγους! Τελικά τις διατήρησαν ύστερα από φορτικές πιέσεις των Αμερικανών.
          - Το ελικοπτεροφόρο «Ερμής» κατέπλευσε στην περιοχή της Κερύνειας για να εκκενώσει την πόλη από τους Βρετανούς τουρίστες. Ούτε βομβάρδισε ούτε... μουσική μετέδιδε για επικάλυψη.
          - Η μετακίνηση των Τουρκοκυπρίων στα κατεχόμενα έγινε ύστερα από σιωπηρή συμφωνία με την κυπριακή κυβέρνηση, η οποία, λίγο αργότερα, επέτρεψε την ελεύθερη μεταφορά όλων των Τουρκοκυπρίων στα κατεχόμενα, επειδή η Τουρκία εκβίαζε ωμά πως θα ερχόταν με τα πλοία της στον νότο να τους παραλάβει.
            Το πρόβλημα δεν είναι μόνον ότι χάθηκε η μισή Κύπρος τόσο άδικα. Είναι που 36 χρόνια μετά δεν κατανοήσαμε το πώς και το γιατί, για να μπορέσουμε να περισώσουμε ό,τι σώζεται, να απαλύνουμε τον πόνο των ανθρώπων, να ανακτήσουμε τις περιουσίες πριν χαθούν για πάντα, να διασώσουμε την ελληνική παρουσία στο βόρειο μέρος της Κύπρου πριν γίνει οριστικά Μικρά Ασία, να βγάλουμε από πάνω μας αυτή τη μιζέρια και να θεραπευτούμε από την αρρώστια, ότι όλος ο κόσμος μας κυνηγά και μας εχθρεύεται. Να ξεφύγουμε από το παρελθόν μας που μας κατατρύχει σαν κατάρα και να δούμε με αυτοπεποίθηση το αύριο. 
          Μπορούμε;
          Αυτή είναι η πρόκληση, όχι να διαιωνίζουμε τα τετριμμένα που δίνουν άλλοθι στους ενόχους και υποδουλώνουν τους αθώους.

Κυριακή 18 Ιουλίου 2010

Το φαντασιακό της αριστεράς και η πρόταση εξόδου από το ευρώ


                         Των ΣΠΥΡΟΥ ΛΑΠΑΤΣΙΩΡΑ και ΓΙΑΝΝΗ ΜΗΛΙΟΥ  (Αυγή, 18.7.2010)
               Ο συναγωνιστής Κ. Λαπαβίτσας (Λ. στη συνέχεια), στο κείμενο που δημοσιεύτηκε στην Αυγή στις 11 και 13/7, υπερασπίζεται μεταξύ άλλων τη θέση της εξόδου από το ευρώ.
                Πώς μπαίνει το επιχείρημα της εξόδου από το ευρώ
                 Η έξοδος από το ευρώ και η αναγκαστική υποτίμηση της νέας δραχμής παίζει δύο ρόλους στη ρητορική του Λ.: α) Είναι μέσο, για να μπορεί η χώρα να επιδιώξει αποτελεσματική παραγραφή χρέους. β) Είναι αυτοσκοπός, εφόσον επιτρέπει «την παραγωγική αναδιάρθρωση της οικονομίας, έξω από το ασφυκτικό πλαίσιο της ΟΝΕ» και «θα βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα της εγχώριας παραγωγής, θα τονώσει τις εξαγωγές και άρα θα προστατεύσει την απασχόληση». Σε αυτό το κείμενο θα εξετάσουμε ορισμένα από τα οικονομικά αποτελέσματα της εξόδου από το ευρώ, με την εισαγωγή της «νέας δραχμής» και την υποτίμησή της.
                    Βελτίωση στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών;
                    Το νέο νόμισμα θα υποτιμηθεί άμεσα κατά ένα μεγάλο ποσοστό, μεταξύ 40-60%. Η υποτίμηση έχει διάφορα δυνητικά αποτελέσματα. Κατ’ αρχή αυξάνει τις τιμές των εισαγόμενων εμπορευμάτων και μειώνει τις τιμές των εξαγόμενων εμπορευμάτων. Όμως δεν είναι βέβαιο ότι θα αυξήσει την αξία των εξαγωγών σε σχέση με τις εισαγωγές, δηλαδή ότι θα μειώσει το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου. Το τελικό αποτέλεσμα εξαρτάται από το πόσο ευαίσθητες είναι στις μεταβολές των τιμών οι ποσότητες εισαγωγών και εξαγωγών και απαιτείται περαιτέρω έρευνα. Ωστόσο οι σημαντικότερες συνέπειες δεν αφορούν το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών.
                   Ποσοστό κέρδους και «ανταγωνιστικότητα»
                   Στην αριστερά έχει κυριαρχήσει η αντίληψη ότι τα ελλείμματα στο εμπορικό ισοζύγιο σημαίνουν μειωμένη ανταγωνιστικότητα. Δηλαδή οι ΗΠΑ είναι μη ανταγωνιστικές, ενώ η Κίνα ανταγωνιστική! Είναι όμως έτσι; Θα ήταν, αν δεν υπήρχε η χρηματοπιστωτική σφαίρα και το ισοζύγιο (αυτόνομων) κεφαλαιακών ροών, αν ακόμα δεν έπαιζε κανένα ρόλο το ύψος του ποσοστού κέρδους. Με άλλα λόγια, η αντίληψη αυτή θα ήταν ορθή μόνο στο πλαίσιο μιας αστικής προβληματικής. Ας δούμε κάποια στοιχεία:
                  Στο διάστημα 1996-2008 η Ελλάδα σημείωσε υψηλή πραγματική αύξηση του ΑΕΠ κατά 61,0%, η Ισπανία κατά 56,0% και η Ιρλανδία κατά 124,1%, σε αντίθεση με τις περισσότερο αναπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες. Το αντίστοιχο ποσοστό για την Γερμανία ήταν 19,5%, την Ιταλία 17,8% και για τη Γαλλία 30,8%. Οι χώρες που σημείωσαν υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης κατά βάση κατέληξαν με σημαντικά ελλείμματα στις τρέχουσες συναλλαγές. Κατά την ίδια ακριβώς περίοδο η ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας βασίστηκε περισσότερο στη σημαντική πραγματική αύξηση του παγίου κεφαλαίου (102,8%) και στη βελτίωση της παραγωγικότητας της εργασίας και λιγότερο στην κρατική κατανάλωση.

Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

Οφειλόμενη απάντηση...

           Δεν έχω συνηθίσει να σχολιάζω τις συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου. Όσα ακούγονται εκεί, τον τρόπο που λέγονται, την συμπεριφορά κάποιων που αδιαφορούν για την ύπαρξη κανονισμού κλπ. Η χθεσινή όμως στάση του οιονεί αρχηγού παράταξης αξίζει σχολιασμού. Δεν είναι οι επιτηδευμένες βλακώδεις ερωτήσεις του, στην προσπάθειά του να εκμαιεύσει απαντήσεις από τον Πρόεδρο της ΕΠΣ Πρέβεζας-Λευκάδας, που θα βόλευαν την ήδη εδραιωμένη πεποίθησή του ότι πίσω από την πρόταση συμμετοχής του δήμου στο πρόγραμμα «Ιπποκράτης» κρύβονται διαφόρων ειδών συμφέροντα .
              Είναι περισσότερο η στάση του απέναντι στα μειδιάματα που προκάλεσαν οι ερωτήσεις . Δεν χρειάσθηκε να του απαντήσω.
                Εξ άλλου τι να απαντήσω σε κάποιον που θεωρεί απαξιωτικό να είσαι από χωριό. Τι να απαντήσω σε κάποιον που θεωρεί ότι αθλητισμός είναι να κοιτάς αγώνες στην τηλεόραση . Που δεν έχει πατήσει ποτέ το πόδι του σε γήπεδο. Που δεν ξέρει τι είναι το δελτίο αθλητικής ταυτότητας. Που δεν γνωρίζει το πώς τα ερασιτεχνικά σωματεία παίρνουν «βεβαίωση» της υγείας των αθλητών τους. Του απάντησε βεβαίως ο συνάδελφος στην παράταξή του , που γνωρίζει πολύ καλά την αξία αυτών των ελέγχων, με το να ψηφίσει την πρόταση.
             Και το ωραίο : Ακούγεται ότι ο συγκεκριμένος έχει αξιολογηθεί και έχει προταθεί για επικεφαλής του συνδυασμού που θα κατεβάσουν «οι δυνάμεις εναντίον του συστήματος, του καπιταλισμού, του μνημονίου κλπ, κλπ… » στις δημοτικές εκλογές του Νοεμβρίου. Να μην ξεχάσει να πάει στο χωριό μου …

Κυριακή 4 Ιουλίου 2010

Giorgio Gaber: Καποιος ήταν κομμουνιστής επειδη...

Αυτοδιοικητικές εκλογές και ΣΥΡΙΖΑ


           Πιο κάτω δημοσιεύω την ανακοίνωση της υποψηφιότητας  του Κώστα Δρακονταειδή για τον Δήμο Λευκάδας.Η δημοσίευση  γίνεται  για να ένα και μόνο λόγο: Να φανεί ότι  και στον χώρο  του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν  στελέχη που   θεωρούν τις ανάγκες της τοπικής κοινωνίας πιο σημαντικές από την  εφαρμογή της κομματικής γραμμής.
           Αφορμή  της ανάρτησης ήταν η  σημερινή συζήτηση στην Πρέβεζα για το σχέδιο «Καλλικράτης» . Εκεί επαναλήφθηκε η άποψη του ΣΥΡΙΖΑ  ότι πρωταρχικό στις εκλογές του Νοέμβρη είναι η αντίσταση στην εφαρμογή των μέτρων  της τρόικας και της κυβέρνησης. «Προφανώς και τα θέματα της Αυτοδιοίκησης …» ,όπως είπε ο σ. της ΚΕ του Συνασπισμού.  Και ακόμα προφανώς συμμαχίες θα κάνουμε μόνο με " καθαρούς" .... Μέτρησα 40 φορές την λέξη «κινήματα» και άλλες τόσες ΔΝΤ, τρόικα κλπ.
             Βρείτε  στο κείμενο του σ. Δρακονταειδή  τις αντίστοιχες λέξεις.
            Δεν τον καρφώνω.  ΣΥΜΦΩΝΩ απόλυτα  και με το κείμενο και με τον τρόπο δημοσιοποίησης της υποψηφιότητας. Είναι σίγουρο ότι δεν κινδυνεύει από τους ιδεολόγους της καθαρής γραμμής. Αν και πιστεύω ότι δεν τους δίνει καμία σημασία.

           ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ: 
            Διοργανώνεται εκδήλωση  για την τοπική αυτοδιοίκηση, λαμβάνει μέρος και είναι ομιλητής μέλος της Κ.Ε. του Συνασπισμού, στην Πρέβεζα  ο Δήμαρχος  είναι  μέλος της Κ.Ε. του Συνασπισμού  και απουσιάζει. Προφανώς η εμπειρία της "Ανοιχτής πόλης" είναι πιο σημαντική από την εμπειρία της Πρέβεζας. 
            Είναι αριστερό να διεκδικείς να μην γίνονται απολύσεις στους δήμους, να υπάρχουν οι κοινωνικές δομές εξυπηρέτησης των πολιτών που έχουν ανάγκη και γενικά να υπάρχει ο λεγόμενος "κοινωνικός μισθός"  , να οργανώνεις δομές στήριξης για τους μετανάστες, συσσίτια για τους φτωχούς, να μη αυξάνεις τέλη και φορολογία κλπ. 
           Όταν όλα αυτά τα εφαρμόζεις σαν δημοτική  αρχή   δεν είναι αριστερό, γιατί τα εφαρμόζει δημοτική αρχή συνεργασίας.
            Και κάτι ακόμα : Επαναλαμβάνεται συνεχώς ότι το "κίνημα" απέτρεψε την κατασκευή του νοσοκομείου στην Πρέβεζα με ΣΔΙΤ . Αν  υπάρχει κάτι  που απέτρεψε την κατασκευή, ήταν η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου με την οποία έθεσε όρους και προϋποθέσεις  για την παραχώρηση του οικοπέδου, όροι και προϋποθέσεις   που έκαναν αδύνατη την εφαρμογή μεθόδου ΣΔΙΤ.

 Δημοτική Κίνηση
«ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΚΑΔΑ»
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΑΣ
του Κων/νου Δρακονταειδή  για το Δήμο Λευκάδας

Για να ΜΕΤΑΤΡΕΨΟΥΜΕ το ΘΥΜΟ μας σε ΕΛΠΙΔΑ.

Συμπολίτες - σες
Οι συνθήκες μέσα στις οποίες θα δοθεί η επόμενη αυτοδιοικητική εκλογική μάχη της 7ης Νοεμβρίου 2010, είναι πρωτόγνωρες.
α) Η γενικευμένη οικονομική κρίση, ισοπεδώνει τους εργαζόμενους.
Οι αριθμοί και οι αγορές είναι στο προσκήνιο, οι άνθρωποι στο παρασκήνιο και η νέα γενιά στην ανασφάλεια και την ανεργία.
β) Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, είναι πολιτική, κοινωνική, ηθική, περιβαλλοντική, πολιτισμική.
γ) Ο νέος νόμος για την Αυτοδιοίκηση («Καλλικράτης»), δημιουργεί νέα δεδομένα για τους πολίτες.
Σε καμιά περίπτωση δεν είναι η γενναία μεταρρύθμιση που τόσο είχε ανάγκη η Αυτοδιοίκηση.
Η κύρια στόχευση μιας τέτοιας μεταρρύθμισης, έπρεπε να είναι, η διεκδίκηση μιας μεγάλης δημοκρατικής, ριζοσπαστικής, αποκεντρωτικής επανίδρυσης του κράτους και συνολικά του δημόσιου και κοινωνικού χώρου, που έχει άμεση ανάγκη η χώρα.
Η μεταρρύθμιση της Αυτοδιοίκησης δεν είναι επιστημονικού χαρακτήρα άσκηση, ούτε ευκαιριακού χαρακτήρα τεχνοκρατική επιλογή. Σχετίζεται απολύτως με την ποιότητα της δημοκρατίας που έχουμε, τη συμμετοχή, την κοινωνική συνοχή, το περιεχόμενο της ανάπτυξης, τη διαφύλαξη του περιβάλλοντος, τον πολιτισμό.
Ο «Καλλικράτης» είναι μια μεταρρύθμιση που εξαντλεί τη δυναμική της, στη μείωση των υπαρχόντων Δήμων, «πασπαλίζοντας τη» με την κατάργηση της Νομαρχίας και την αιρετή εκλογή των οργάνων της περιφέρειας.
Δεν υποτιμούμε αυτές τις αλλαγές, αλλά στον ετοιμοθάνατο δεν φτάνει η ασπιρίνη.
Εν τέλει, εκτιμούμε ότι είναι μια μεταρρύθμιση:
● που θα απομακρύνει περισσότερο τον πολίτη από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων,
● που έχει στόχο να αλλάξει τον προσανατολισμό της Αυτοδιοίκησης σε συντηρητικότερη κατεύθυνση.
● που μειώνει τους πόρους του κράτους προς την Αυτοδιοίκηση, οδηγώντας τη σε οικονομική ασφυξία.
● που θα οδηγήσει τους δήμους σε οργανωτικό «αλλαλούμ», δεδομένης της έλλειψης οποιασδήποτε προετοιμασίας.

Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

Έρικ Χομπσμπάουμ: Η παγκόσμια αταξία στις αρχές του 21ου αιώνα

                                                                 Συνέντευξη του Έρικ Χομπσμπάουμ*
            Ο μεγάλος μαρξιστής ιστορικός μιλάει για τις ανατροπές στην παγκόσμια τάξη, τις αλλαγές στον κόσμο της εργασίας, τους νέους ταξικούς διαχωρισμούς, την Κρίση του 1929 και τη σημερινή, το έθνος-κράτος, τις «ανθρωπιστικές» επεμβάσεις και τα υπερεθνικά μορφώματα
         * Το βιβλίο σας Εποχή των άκρων τελειώνει το 1991 με ένα πανόραμα των σαρωτικών αλλαγών σε όλο τον πλανήτη -- την κατάρρευση των ελπίδων της Χρυσής Εποχής για παγκόσμια κοινωνική πρόοδο. Ποιες θεωρείτε ότι είναι οι σημαντικότερες εξελίξεις στην παγκόσμια ιστορία από τότε;
            Διακρίνω πέντε βασικές αλλαγές. Πρώτον, τη μετατόπιση του οικονομικού κέντρου του πλανήτη από τον Βόρειο Ατλαντικό προς τη Νοτιοανατολική Ασία. Αυτή η διαδικασία ξεκίνησε στην Ιαπωνία τις δεκαετίες του 1970 και 1980, αλλά η άνοδος της Κίνας, από τη δεκαετία του 1990 και μετά, είναι αυτή που κάνει τη διαφορά. Δεύτερον, ασφαλώς, την παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού, την οποία είχαμε προβλέψει, χρειάστηκε όμως πολύ καιρό για να εκδηλωθεί. Τρίτον, την παταγώδης αποτυχία της προσπάθειας των ΗΠΑ να κατακτήσουν τον ρόλο της μοναδικής ηγέτιδας δύναμης μετά το 2001 -- η αποτυχία είναι ολοφάνερη. Τέταρτον, την ανάδυση μιας νέας ομάδας αναπτυσσόμενων χωρών --«των brics» (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα)-- ως πολιτικής οντότητας, που δεν είχε συντελεστεί όταν έγραφα την Εποχή των άκρων. Και, πέμπτον, την αποσάθρωση και συστηματική αποδυνάμωση της εξουσίας των κρατών: της εξουσίας των εθνικών κρατών στις επικράτειές τους, αλλά και, σε μεγάλες περιοχές του πλανήτη, κάθε είδους αποτελεσματικής κρατικής εξουσίας. Είναι κάτι που ίσως ήταν προβλέψιμο, αλλά συνέβη με ταχύτητα που δεν την περίμενα ποτέ.

Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

To περιοδικό “Ο Πολίτης”: ένα εργαστήριο αριστερών ιδεών και αισθημάτων”





Αναρτώ  από τα «Ενθέματα» της Αυγής (6.6.2010) την συζήτηση  των Διονύση Καψάλη, Αριστείδη Μπαλτά και Παντελή Μπουκάλα, που έγινε στο χώρο του αναγνωστηρίου των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ) με αφορμή τα 2 χρόνια από τον θάνατο του Άγγελου Ελεφάντη και είχε σαν θέμα το περιοδικό « ο πολιτης»
Την ώρα που  για μία ακόμα φορά ο  πολιτικός χώρος της ανανεωτικής αριστεράς  περνάει από χίλια κύματα,  με κίνδυνο  ακόμα και την  διάσπαση, είναι επίκαιρο να θυμηθούμε  τον ρόλο που είχε  το περιοδικό « ο πολιτης »   στην διαμόρφωση  και την υπεράσπιση των ιδεών της αριστεράς.
Τον  «πολιτη» τον γνώρισα το 1978. Εργαζόμουν σε βιβλιοπωλείο  και η δουλειά μου ήταν να αγοράζω βιβλία από τους εκδοτικούς οίκους. Έτσι γνώρισα τις εκδόσεις «Ολκός» και στην  συνέχεια το περιοδικό. Μπορώ να ισχυρισθώ σήμερα ότι  οι  πολιτικές μου απόψεις , όπως αυτές διαμορφώθηκαν   το 1979 ,   βρήκαν στήριγμα και επιχειρήματα στα κείμενα που δημοσιεύονταν στο περιοδικό . Μπορώ να ισχυρισθώ ακόμα – όση αμετροέπεια  και αν εκπέμπει αυτός ο ισχυρισμός μου – ότι όσοι δεν γνώρισαν το περιοδικό και τις ιδέες που αυτό εξέφραζε, δεν πήραν μυρουδιά το τι σημαίνει δημοκρατική  και ανανεωτική αριστερά. 

 Αναφέρει πιο κάτω ο Μπουκάλας : « Αν μας αφορά ο Πολίτης και τον συζητάμε τώρα, δεν είναι για να του κάνουμε μνημόσυνο αλλά για να δούμε αν τα σποράκια που έριξε άντεξαν πουθενά. Σε κομματικό σχηματισμό δεν άντεξαν. Ως προς αυτό, η ιστορία του Πολίτη συνολικά, και καθενός από τους ανθρώπους του ξεχωριστά, μπορούμε να πούμε ότι ήταν μια αποτυχία. Διότι σήμερα ο χώρος της Ανανεωτικής Αριστεράς, ή έστω ένα κομμάτι αυτής της Ανανεωτικής Αριστεράς ζητάει τη σύμπλευση με το ΚΚΕ. Ως προς αυτό οι ιδέες του Πολίτη, οι ιδέες της Ανανεωτικής Αριστεράς νομίζω ότι ηττήθηκαν κατά κράτος, άσχετα με το αν υπάρχουν άνθρωποι που συνεχίζουν να εμφορούνται από αυτές τις ιδέες, όπου κι αν βρίσκονται, και να θεωρούν την Αριστερά με τον τρόπο που ο Πολίτης προσπάθησε, δηλαδή ως μια διαρκή αμφισβήτηση, του εαυτού μας συμπεριλαμβανομένου — κυρίως όμως της Αριστεράς.»

Τα σποράκια που έριξε το περιοδικό   δεν  άντεξαν  γιατί οι πιο πολλοί  από όσους  διαχειρίζονται τις τύχες της Αριστεράς σήμερα, δεν είχαν μέχρι το 1989 καμία σχέση με την Αριστερά που  έσπερνε «ο Πολίτης». Εντάχθηκαν στην «ανανεωτική αριστερά» το 1992 , τους  φαινόταν λίγο δύσκολο  αυτό και το 2004 με την «αριστερή στροφή»  την βάφτισαν  «ριζοσπαστική» καταργώντας το "ανανεωτική" και λίγο αργότερα , αφού ουτε αυτό αρκουσε, "αντισυστηματική" .  Αυτοί λοιπόν ,όσες καλές προθέσεις και να έχουν , ήταν και είναι αδύνατον να κατανοήσουν ότι υπήρχαν αριστεροί που το 1981 διαδήλωναν υπέρ της «Αλληλεγγύης» στην Πολωνία.  Σήμερα στο όνομα της κομματικότητας  και της πλειοψηφίας, (προφανώς στο βάθος του μυαλού τους  έχουν τον «δημοκρατικό συγκεντρωτισμό» του  οποίου και οι ίδιοι υπήρξαν θύματα)  ζητούν να συνεργασθούμε με τους τότε και σήμερα και πάντα οπαδούς του ολοκληρωτισμού.


      ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ Των ΕΝΘΕΜΑΤΩΝ :
 Ο Πολίτης υπήρξε το επίκεντρο της διανοητικής και πολιτικής δραστηριότητας του Άγγελου Ελεφάντη, έργο ζωής, ταυτισμένο μαζί του, όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης, μέχρι και τον θάνατό του. Ταυτόχρονα, υπήρξε ένα περιοδικό με ιδιαίτερα ποιοτικά χαρακτηριστικά και καθοριστική επίδραση στο χώρο των αριστερών ιδεών. Τιμώντας τη μνήμη του Άγγελου Ελεφάντη, καθώς στις 29 Μαΐου συμπληρώθηκαν δύο χρόνια από τον θάνατό του, ζητήσαμε από τον Διονύση Καψάλη, τον Αριστείδη Μπαλτά και τον Παντελή Μπουκάλα, τρεις ξεχωριστούς συνεργάτες του περιοδικού και στενά συνδεδεμένους με τον Άγγελο Ελεφάντη, να καταθέσουν τις σκέψεις τους, σε μια πρώτη προσπάθεια να προσεγγίσουμε τη διαδρομή, τη σημασία, τα χαρακτηριστικά αυτού του τόσο ιδιαίτερου περιοδικού. Τους ευχαριστούμε θερμά για την πρόθυμη ανταπόκριση και τη συμβολή τους. Η συζήτηση έγινε στον πάντα φιλόξενο χώρο του αναγνωστηρίου των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ).
Παντελής Μπουκάλας: Είμαι σίγουρος ότι ο ίδιος ο Άγγελος Ελεφάντης δεν θα αποδεχόταν αυτό που έχει κατά κόρον γραφτεί και ακουστεί: «ο Πολίτης του Άγγελου». Θα προτιμούσε να πούμε «ο Άγγελος του Πολίτη». «Ο Πολίτης του Άγγελου» είναι σαν να θέτει εξαρχής τον Άγγελο σε ένα υπερεπίπεδο από το οποίο διαφεντεύει. Μπορεί να συνέβαινε στην πραγματικότητα αυτό, αλλά τουλάχιστον η εικόνα της συλλογικότητας υπήρχε. Μιλάμε λοιπόν για τον Άγγελο του Πολίτη, και το θέμα είναι ποιοι είμαστε εμείς που μιλάμε, πού μιλάμε, από ποια θέση μιλάμε. Θα πρέπει να ξεκαθαρίσω, εγώ τουλάχιστον, ότι δεν αισθάνομαι και δεν είμαι κληρονόμος των ιδεών του Ελεφάντη, γιατί ούτε ο ίδιος θα δεχόταν ότι απάρτισε ένα σύστημα ιδεών, το οποίο θα ήθελε να κληροδοτήσει. Περισσότερο θα ήθελε να πει ότι κληροδότησε ένα σύστημα αισθημάτων απέναντι στην Aριστερά, όχι ένα ολικό συγκεντρωτικό πράγμα που πρέπει εμείς ή ο οποιοσδήποτε να το συνεχίσουμε. Το λέω αυτό, για να μη δούμε πάλι γραμμένες τίποτα επιπολαιότητες για «τα ορφανά του Ελεφάντη». Ακόμη και αν εγώ αισθανόμουν τον Άγγελο σαν πνευματικό μου πατέρα, δεν θα μπορούσα να αυτοχαρακτηριστώ, και δεν θα δεχόταν να με χαρακτηρίσει οποιοσδήποτε άλλος, «ορφανό του Άγγελου». Είμαι ορφανός πολλών πατεράδων, όπως είμαστε όλοι μας ορφανοί πολλών πατεράδων, κι αυτό απορρέει και από τη συλλογικότητα του Πολίτη, από την ιδρυτική του συλλογικότητα, έστω και αν αυτή διασπάστηκε σχεδόν πριν εκδοθεί ο Πολίτης.
Αν θυμηθούμε ότι ήταν τρεις στην εκκίνησή του, η διάσπαση επήλθε πριν καν εκδοθεί το πρώτο τεύχος. Και επισημοποιήθηκε όταν εκδόθηκε το πρώτο τεύχος. Έμειναν οι δύο από τους «τρεις ιεράρχες», και σε πολύ λίγα τεύχη έφυγε και ο επόμενος. Οι «τρεις ιεράρχες» είναι ο Αντώνης Καρκαγιάννης, ο Δήμος Μαυρομμάτης και ο Άγγελος Ελεφάντης.
Η εκκίνηση του περιοδικού
Διονύσης Καψάλης: Θα προσπαθήσω να σας δώσω την ατμόσφαιρα της εποχής. Τον Αντώνη Καρκαγιάννη τον βλέπαμε σαν ένα γλυκύτατο αλλά λίγο απόμακρο προς εμάς κύριο της Αριστεράς. Ήταν ο εμπνευστής του Πολίτη — είχε βαφτίσει και είχε εμπνευστεί πολλά περιοδικά, το Αντί, τον Σύγχρονο Κινηματογράφο, το Τώρα. Ήταν ένας άνθρωπος που γεννούσε ιδέες και γοήτευσε ανθρώπους. Ο Καρκαγιάννης και ο Μαυρομμάτης ήταν ηγετικές προσωπικότητες του λεγόμενου «Χάους», ένα ρευστό πολιτικό μόρφωμα που εμείς το βλέπαμε λίγο αφ’ υψηλού και με κάποια δόση αλαζονείας· δεν μπορούσαμε τότε να καταλάβουμε τι βάρος εμπειρίας σήκωναν αυτοί οι άνθρωποι. Σας θυμίζω ότι ο Ελεφάντης, μέσα στη δικτατορία, είχε γράψει ένα καταπληκτικό κείμενο στον Αγώνα, τχ. 2, «Μερικές απόψεις για το Χάος ή Το χάος μερικών απόψεων», όπου κι ένα προσφυέστατο μότο από τον Ησίοδο «ἐκ Χάεος δ’ Ἔρεβός τε μέλαινά τε Νὺξ ἐγένοντο». Το κείμενο αυτό, όπως μάθαμε μετά, γεννήθηκε από μια συζήτηση του Άγγελου με τον Δήμο Μαυρομμάτη στο Παρίσι.

Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

Ο Μαντέλης και η ομερτά πολιτικών και ΜΜΕ

                            Του Στέλιου Κούλογλου , Tvxs, 27.5.2010

               Η κατάθεση του Τ. Μαντέλη στην Εξεταστική Επιτροπή δεν είναι εξοργιστική μόνο επειδή ομολόγησε ότι δωροδοκήθηκε. Αν ο πρώην υπουργός διέθετε στοιχειώδη τσίπα, θα έπρεπε να ζητήσει συγνώμη από τον ελληνικό λαό, τα σημερινά δεινά του οποίου σχετίζονται άμεσα με το φαγαπότι και τις ρεμούλες στις οποίες συμμετείχε. Θα έπρεπε επίσης να επιστρέψει στο ελληνικό κράτος τα ποσά που του ανήκουν, ως μια ελάχιστη χειρονομία πραγματικής μετάνοιας.
          Αντίθετα, ταμπουρωμένος πίσω από την ασυλία της παραγραφής, ο κ. Μαντέλης αρνήθηκε να συνεισφέρει έστω και στοιχειωδώς στην αποκάλυψη της αλήθειας για το μεγάλο σκάνδαλο που ταλαιπωρεί τόσα χρόνια την χώρα του . Οι δικαιολογίες ήταν προκλητικές: τα 200.000 μάρκα που τσέπωσε το 1998, υποτίθεται για την προεκλογική εκστρατεία του... 2000, ήρθαν στον λογαριασμό του από κάποιο πρόσωπο που δεν γνώριζε και δεν θέλησε να μάθει ποιό ήταν. Το ίδιο και για τις άλλες 250.000 που προστέθηκαν αργότερα στον λογαριασμό του στην Ελβετία, για τις οποίες δεν φρόντισε να μάθει όχι μόνο ποιος τις κατέθεσε αλλά ούτε και γιατί !!
           Δεν έφτανε η κοροϊδία, ο κ. Μαντέλης φρόντισε να προειδοποιήσει και όσους συναδέλφους του, κυρίως από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ, θα παρατραβούσαν την υπόθεση. Η δωροδοκία σε υπουργικό επίπεδο φτάνει τα 10 εκατ. μάρκα και όχι τα ψίχουλα στα οποία αρκέστηκε η ταπεινότητα του, φρόντισε να ενημερώσει τα μέλη της Εξεταστικής Επιτροπής. Η προειδοποίηση είναι σαφής: κοιτάξτε να μην ανοίξω το στόμα μου.
           Θυμίζοντας ότι η ομερτά -ο νόμος της σιωπής της Μαφίας- πρέπει να τηρείται απ όλα τα μέλη αλλά και κρατώντας μια τόσο προκλητική στάση, ο κ. Μαντέλης δείχνει να κάνει ίδιο λάθος στο οποίο πέφτουν και πολλοί νυν συνάδελφοι του: να υποτιμά την κοινωνική αγανάκτηση που διαρκώς συσσωρεύεται. Δεν μπορείς σε μια χώρα όπου οι συνταξιούχοι των 500 ευρώ στερήθηκαν τις συντάξεις τους, να υποστηρίζεις ότι για το... ευτελές ποσό των 450.000 κανείς δεν θα χαράμιζε την καριέρα του ή ότι σε υπουργικό επίπεδο τα «φιλοδωρήματα» είναι πολύ υψηλότερα.
            Η κοινωνική αγανάκτηση είναι που ανάγκασε την αγκυλωμένη Ελληνική δικαιοσύνη να κινηθεί εναντίον του κ. Μαντέλη και θα κρίνει τελικώς αν το σκάνδαλο της Siemens θα τεθεί κάποια στιγμή στις πραγματικές του διαστάσεις. Γιατί ακόμα και από την κατάθεση Μαντέλη, πιο εξοργιστικό είναι το γεγονός ότι καμία εμπλεκόμενη πλευρά, κόμματα, δικαιοσύνη, πολιτικοί δεν προτείνουν το αυτονόητο: ότι η διερεύνηση της υπόθεσης πρέπει να συμπεριλάβει, πέρα από την Siemens, και την Ιντρακόμ στην οποία, από κοινού με την γερμανική εταιρεία, δόθηκαν οι συμβάσεις που ως διοικητής δημόσιων οργανισμών και αργότερα ως υπουργός υπέγραψε ο αργυρώνητος Μαντέλης και τώρα μπαίνουν στο μικροσκόπιο.
          Γιατί θα πρόκειται για παγκόσμια πρωτοτυπία και απόδειξη της αδιαμφισβήτητης ελληνικής τιμιότητας: η μεν Siemens δωροδοκεί τους πάντες αλλά η συνέταιρος ελληνική εταιρεία του κ. Κόκκαλη δεν δωροδοκεί κανένα. Με την εξαίρεση ελάχιστων δημοσιευμάτων τα ΜΜΕ κρατάνε επίσης ένοχη σιωπή. Ο Δ. Παπαδημούλης πρότεινε στην Εξεταστική Επιτροπή να κληθεί για να καταθέσει ο κ. Κόκκαλης. Απομένει να δούμε τι στάση θα κρατήσουν οι συνάδελφοι του από τα άλλα κόμματα και οι «συνάδελφοι» των ΜΜΕ. Αν δηλαδή οι συνθήκες κοινωνικής έκρηξης που δημιουργούνται, θα σπάσουν την ομερτά.