του Δημ. Σεβαστάκη* (Ελευθεροτυπία 28.12.2009)
Η «εξεγερτική εγρήγορση της Αριστεράς» δεν μπορεί να είναι μίμηση των διάφορων εκδηλώσεων της κοινωνική οργής, αλλά η μετατροπή τους σε μια νέα πολιτική ποιότητα.
Η δουλειά της Αριστεράς δεν είναι το επαναστατικό styling, το ηττοπαθές παρακολούθημα της έκρηξης ούτε όμως και η ηθικολογική καταστολή της. Δεν είναι η μεταμφίεση «σ’ αυτό που θέλει ο κόσμος». Δουλειά της Αριστεράς είναι η δύσκολη και κοπιώδης αναγωγή της λαϊκής επιθυμίας σε ένα σύνθετο πολιτικό και ηθικό πρότυπο. «Μη σπας, σκέψου, εκλογίκευσε». «Μην προσχωρείς καταναλωτικά, κρίνε, επιφυλάξου». Δουλειά της Αριστεράς είναι να στρέψει το ρέμα προς τη δομική κριτική. Αλλά κυρίως να στραφεί η ίδια. Αυτό μόνο μπορεί να την ξαναθεμελιώσει. Όχι οι εύκολες φλόγες του μπαμ - μιας τζούφιας τσαντισμένης έκρηξης που γρήγορα λήγει. Ούτε ο αριστερός καθωσπρεπισμός των νουθεσιών και της άμυνας στο νεοφιλελεύθερο θράσος. Δουλειά, επίσης, της Αριστεράς δεν είναι η κολακεία (π.χ.) του διορισμένου από την κομματική εύνοια -και παρασιτικά απασχολούμενου- που θέλει διά του πλαγίου να προηγηθεί στην εργασιακή ουρά και στον ανταγωνισμό. Αυτός δεν κερδίζεται από την Αριστερά γιατί είναι ιδρυτικά αντι-αριστερός στην ίδια την ηθική του.