Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές έχω ήδη λάβει αναρίθμητα τηλέφωνα απελπισίας από παλιούς γνωστούς που ζητούσαν την συμβουλή μου για το αν θα πρέπει και πώς γίνεται να σηκώσουν τις αποταμιεύσεις τους από τις Ελληνικές Τράπεζες. Είχα καιρό να τους ακούσω: ήταν από την εποχή των μακεδονομάχων που με καλούσαν να κατέβω στις διαδηλώσεις γιατί «το όνομα είναι η ψυχή μας». Μετά με θυμήθηκαν με τις αστυνομικές ταυτότητες που έπρεπε απαραιτήτως να γράφουν το θρήσκευμα, γιατί διαφορετικά το Γένος των Ελλήνων θα έχανε το πρόσωπό του.
Τώρα, παραμονές της Εθνικής Παλιγγενεσίας, ξεχάστηκαν οι πατριωτικές επιβεβαιώσεις, τα φλογερά λόγια κατά της Δύσης που συνέχεια μας επιβουλεύεται, τα καρφιά προς την ταπεινότητά μου, πως με τα μυαλά που έχω εγώ και κάτι όμοιοί μου, ο Τούρκος θα πατήσει πόδι στην όμορφη χώρα μας και η Ελλάδα θα χάσει εθνικό έδαφος. Σήμερα οι παλιοί γνώριμοι είχαν μία και μόνη αγωνία: πώς να διασώσουν τα λεφτά τους.
Μαζί με την συμβουλή μου, που μάλλον την ζητούσαν γιατί, εξ επαγγέλματος, κάτι περισσότερο θα ήξερα, μου κατηγορούσαν τον «λογιστάκο Σημίτη» που μας έβαλε στο ευρώ και χάσαμε την δραχμούλα μας και τη δυνατότητά μας να την υποτιμούμε όποτε θέλαμε. Και, ενώ από την μια πλευρά ήθελαν να διασφαλίσουν τις οικονομίες τους σε ευρώ, πέταγαν και την παπάρα τους, ότι το σημερινό συμφέρον είναι η επιστροφή στη δραχμούλα. Αυτή η επιστροφή θα τους έκανε δισεκατομμυριούχους, αν και το ερώτημα για την αγοραστική δύναμη αυτού του είδους των δισεκατομμυρίων σε δραχμές, για την ώρα, δεν τους απασχολούσε.
Τα καλά και συμφέροντα. Αυτή είναι η μεγάλη συνθήκη των μακεδονομάχων, υπερασπιστών της χριστιανοσύνης και παντοτινών νοικοκυραίων. Με τον ίδιο τρόπο που πουλάνε τον πατριωτισμό τους, με την ίδια λύσσα υπερασπίζονται το ατομικό τους συμφέρον. Το καλύτερο παράδειγμα αυτής της διπλής συμπεριφοράς, τα μεγάλα λόγια που πάνε μαζί με τις χυδαίες λαμογιές, είναι η φορολογική κουλτούρα. Η φοροδιαφυγή δεν είναι αμαρτία, δεν είναι καν προνόμιο, είναι το μεγαλύτερο δικαίωμα των σύγχρονων Ελλήνων.
Κάθε απόπειρα ενός ελάχιστου εξορθολογισμού του συστήματος κινητοποιεί μικρές, μεσαίες, μεγάλες επαγγελματικές ομάδες. Προσωπικά πιστεύω πως ένα κρίσιμο σημείο που διαπερνάει όλες τις πολιτικές για τη φορολογία είναι το στερεότυπο «των εχόντων και κατεχόντων». Σ’ αυτό το σχήμα χωρούν όλοι οι άλλοι, εκτός από εμάς τους ίδιους. Γιατί «έχοντες και κατέχοντες» δεν είναι μόνο οι εξωφρενικά πλούσιοι, αλλά και ο γιατρός που δεν κόβει απόδειξη, ο εφοριακός που χρηματίζεται, ο δημοσιογράφος που εκβιάζει. Ο κρυφός πλούτος που παράγει η φοροδιαφυγή γίνεται προκλητική βίλα με πισίνα, εξοχικό και ακριβό αμάξι. Αυτή η ιδιοκτησία είναι εξίσου παράνομη και αντικοινωνική με την επιθετικότητα μεγαλοεργολάβων.
Το τωρινό φορολογικό νομοσχέδιο βάζει κάποια ελάχιστα κριτήρια και αποδεικτικά στοιχεία για την ποιότητα διαβίωσης. Είναι μάλλον χαλαρά, να μην πω αστεία. Όμως, ακόμα κι αυτά τα κριτήρια διαβίωσης θεωρούνται από κάποιους άδικα, γιατί λέει δεν πιάνουν τους μεγάλους. Πάλι μετατόπιση του προβλήματος, πάλι ο άλλος κι όχι εγώ, πάλι η βαθιά και βολική, για ορισμένους κατάρα, να είμαστε κύριοι το πρωί και πόρνοι το βράδυ.
Οι παλιοί γνωστοί που ζητάνε τη συμβουλή μου για το πού να πάνε τα λεφτά τους, είναι, χωρίς καμιά εξαίρεση, φοροφυγάδες. Ο πλούτος που δημιουργήθηκε στην σημερινή Ελλάδα, δεν προέρχεται από τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους και τους έντιμους επαγγελματίες. Οφείλεται, στο συντριπτικό του ποσοστό, στη φοροδιαφυγή. Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη, τις αιώνιες σάχλες για τους ηρωικούς προγόνους, όταν είμαστε ανάξια τέκνα τους. Η δική μας αξιοσύνη θα μετρηθεί όταν ένας τουλάχιστον αισθανθεί ντροπή κι όχι περηφάνια, την ώρα που θα αποκρύβει από την εφορία τον πιο αναξιοπρεπή και βαθιά αντικοινωνικό πλουτισμό του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου