Ο αγγλικός δάκτυλος και ο δικός μας

              Να ξεφύγουμε από το παρελθόν μας που μας κατατρύχει σαν κατάρα και να δούμε με αυτοπεποίθηση το αύριο.
                                Του Μακάριου  Δρουσιώτη  (Ελευθεροτυπία,23.7.2010, Πολίτης,25.7.2010)

          Το 1974 ήταν κοινή η πεποίθηση ότι οι Βρετανοί συμμετείχαν ενεργά στην εισβολή. Οι Αγγλοι χειριστές στα τουρκικά αεροπλάνα, η υποστήριξη των βάσεων στις τουρκικές δυνάμεις εισβολής, και το ότι το ελικοπτεροφόρο «Ερμής», το οποίο έπλεε ανοιχτά της Κερύνειας την 20ή Ιουλίου, ήταν μέρος του αποβατικού στόλου, ήταν μερικές από τις πιο διαδεδομένες θεωρίες. Ο βρετανικός δάκτυλος έγινε ακόμη πιο ορατός στις αρχές του 1975, όταν από το Λονδίνο επέτρεψαν τη μεταφορά στα κατεχόμενα των Τουρκοκυπρίων αμάχων που είχαν καταφύγει στις περιοχές των βρετανικών βάσεων.

           Μαθητές, τότε, στη Λεμεσό συμμετείχαμε σε ογκώδεις και μαχητικές αντιβρετανικές διαδηλώσεις. Διανύσαμε με τα πόδια μια απόσταση 20 χιλιομέτρων, αποκλείσαμε την αεροπορική βάση Ακρωτηρίου και πυρπολήσαμε καμιά δεκαριά βρετανικά στρατιωτικά οχήματα που εγκλωβίστηκαν έξω από τις βάσεις. Μια ομάδα μαθητών προσπαθήσαμε να σταματήσουμε με τα χέρια ένα βρετανικό τεθωρακισμένο «Μάρμον Χάριγκτον» που προσπαθούσε να σπάσει τον κλοιό. Η ρόδα πήρε το κορμί ενός συμμαθητή μας, του Πανίκου Δημητρίου, και το βαρύ τεθωρακισμένο πέρασε από πάνω του. Ηταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που είδα άνθρωπο να πεθαίνει και μάλιστα τόσο φρικτά. Υστερα, πήρα τον δρόμο και γύρισα με τα πόδια στη Λεμεσό, με ένα βάρος στο στήθος και έναν κόμπο στον λαιμό, απότοκο του φόβου, της απογοήτευσης και του μίσους για τους Εγγλέζους. Με αυτό το μίσος μεγάλωσαν δύο γενιές Κυπρίων.

          Ολα αυτά τα γεγονότα πέρασαν από το μυαλό μου σαν ασπρόμαυρη ταινία διαβάζοντας την κατάθεση του αρχηγού του πραξικοπήματος Μιχαήλ Γεωργίτση στην ειδική έκδοση που κυκλοφόρησε η «Ε» το περασμένο Σάββατο. Οι ερωτήσεις των βουλευτών της εξεταστικής επιτροπής περιστρέφονταν γύρω από τον ρόλο των Εγγλέζων, την επισκευή των τουρκικών αεροπλάνων στις βάσεις, τους Αγγλους πιλότους που έπεσαν με τα αλεξίπτωτα, το ελικοπτεροφόρο «Ερμής» που βομβάρδισε τον Πενταδάκτυλο, αλλά έβαλε μεγάφωνα με δυνατή μουσική για να μην ακούγονται οι κανονιές! Και θύμωσα διπλά. Για το μέγεθος της προδοσίας και την ανοησία της χούντας και των εγκαθέτων της στην Κύπρο, αλλά και για την αφέλεια της κοινωνίας ολόκληρης να φάει με τόση ευκολία το παραμύθι του αγγλικού παράγοντα και να απαλλάξει εντελώς τον κύριο ένοχο αυτής της απέραντης τραγωδίας, τον ελληνικό εθνικισμό, που όχι μόνο διασώθηκε, αλλά ανέκαμψε και έγινε σύντομα το κυρίαρχο ρεύμα στη διαμόρφωση πολιτικής, με αποτέλεσμα το Κυπριακό να καταστεί ανεπίλυτο.

         Τριάντα έξι χρόνια από τότε η ιστορική έρευνα έκανε θρύψαλα όλες τις θεωρίες συνωμοσίας:

          - Η Αγγλία δεν συνδιοργάνωσε την εισβολή για να κατοχυρώσει το μέλλον των βάσεών της. Παραμονές της εισβολής ετοίμαζε μελέτες για να τις εγκαταλείψει για οικονομικούς λόγους! Τελικά τις διατήρησαν ύστερα από φορτικές πιέσεις των Αμερικανών.

          - Το ελικοπτεροφόρο «Ερμής» κατέπλευσε στην περιοχή της Κερύνειας για να εκκενώσει την πόλη από τους Βρετανούς τουρίστες. Ούτε βομβάρδισε ούτε... μουσική μετέδιδε για επικάλυψη.

          - Η μετακίνηση των Τουρκοκυπρίων στα κατεχόμενα έγινε ύστερα από σιωπηρή συμφωνία με την κυπριακή κυβέρνηση, η οποία, λίγο αργότερα, επέτρεψε την ελεύθερη μεταφορά όλων των Τουρκοκυπρίων στα κατεχόμενα, επειδή η Τουρκία εκβίαζε ωμά πως θα ερχόταν με τα πλοία της στον νότο να τους παραλάβει.

            Το πρόβλημα δεν είναι μόνον ότι χάθηκε η μισή Κύπρος τόσο άδικα. Είναι που 36 χρόνια μετά δεν κατανοήσαμε το πώς και το γιατί, για να μπορέσουμε να περισώσουμε ό,τι σώζεται, να απαλύνουμε τον πόνο των ανθρώπων, να ανακτήσουμε τις περιουσίες πριν χαθούν για πάντα, να διασώσουμε την ελληνική παρουσία στο βόρειο μέρος της Κύπρου πριν γίνει οριστικά Μικρά Ασία, να βγάλουμε από πάνω μας αυτή τη μιζέρια και να θεραπευτούμε από την αρρώστια, ότι όλος ο κόσμος μας κυνηγά και μας εχθρεύεται. Να ξεφύγουμε από το παρελθόν μας που μας κατατρύχει σαν κατάρα και να δούμε με αυτοπεποίθηση το αύριο. 
          Μπορούμε;
          Αυτή είναι η πρόκληση, όχι να διαιωνίζουμε τα τετριμμένα που δίνουν άλλοθι στους ενόχους και υποδουλώνουν τους αθώους.